พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 210

“เมื่อกี้ชิงชวนมาหาฉัน” เธอมองฉันยิ้มๆ นัยน์ตาเต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจ “ฉันคิดไม่ถึงว่าเขาจะพูดแบบนี้กับฉัน ยิ่งคิดไม่ถึงว่าความรู้สึกระหว่างเราสองคนจะยังเหมือนเดิมแม้จะผ่านไปนานขนาดนั้นแล้ว เซียวเซิง…เธอเป็นผู้หญิงที่จิตใจดีมากคนหนึ่ง เธอต้องเจอผู้ชายที่เธอรักและเขาก็รักเธอแน่นอน”

ฉันรับคำอวยพรของเซียวซือ แต่ก็ยังมึนงงอยู่

เซียวซือไม่ได้พูดอะไรต่อ เธอจูงมือฉันแล้วเดินออกจากสวนดอกไม้ในวิลล่า

มีรถชมวิวแบบ………..จอดรออยู่ข้างนอก เนื่องจากตอนนี้แดดไม่แรงแล้วจึงทำให้ลมที่ตีเข้ามาเย็นสบาย

หลังจากที่ขึ้นรถไปฉันถึงค่อยๆ เข้าใจทุกอย่าง

ก็คือหลังจากที่ฉันหลับไป สีชิงชวนไปหาเซียวซือแล้วพูดถึงเรื่องที่เธอจากเขาไปในตอนนั้น

แต่สีชิงชวนต้องไม่มีสีหน้าเหมือนตอนอยู่กับฉันแน่ๆ ไม่อย่างนั้นเซียวซือไม่มีทางมีปฏิกิริยาแบบนี้แน่

หรือก็คือสีชิงชวนไม่ได้แสดงออกกับเธอเหมือนตอนที่แสดงออกกับฉันนั้นเอง

ฉันไม่รู้ว่าสีชิงชวนไปพูดอะไรกับเธอไว้ถึงทำให้เธอดีใจขนาดนี้

แต่ทว่า…เขาเพิ่งพูดคำว่าตลอดไปกับฉันไปหยกๆ

ฉันรู้ว่าคำว่าตลอดไปสำหรับฉันมันดูเพ้อฝันและมากเกินไป และฉันก็เชื่อมันกระทั่งซึ้งใจจนร้องไห้ฟูมฟายไปยกใหญ่

ทำไมฉันโง่แบบนี้เนี่ย นั่นมันสีชิงชวนนะ สีชิงชวนที่ไม่มีใครคาดเดาความคิดได้น่ะ

รถชมวิวแล่นไปตามถนนข้างชายหาด ทะเลทอดยาวสุดลูกหูลูกตา หาดทรายสีทองเป็นประกายยามต้องแสงอาทิตย์และนกทะเลที่บินต่ำใกล้ผิวน้ำ

คนขับรถบอกเราว่า “แดดไม่แรงแล้ว นกทะเลเลยออกหากินน่ะครับ”

ฉันพยักหน้าเบาๆ ส่วนเซียวซือกลับโต้ถามคนขับว่านกทะเลนี้ชื่ออะไรด้วยความตื่นเต้น

“มีเยอะแยะมากเลยครับ ทั้งนกนางนวล นางนวลหัวดำ และนางนวลหางกลืน อะ! นั่นไงครับ” คนขับชี้ไปที่นกทะเลสีเทาที่บินมาเกาอยู่ตรงไฟหน้ารถของเขา “อย่างตัวนี้เรียกว่าสกัวปีเทาครับ”

“สกัวปีกเทา?” ฉันเข้าใจที่มันชื่อปีกเทาเพราะปีกของมันเป็นสีเทา แต่สกัวนี่มันหมายความว่าอะไร?

“นกพันธุ์นี้ฉลาดมีไหวพริบ มันออกหากินเหมือนกับนกทะเลตัวอื่นๆ แต่พื้นฐานโดยกำเนิดและความไวของมันไม่ดีเท่านกตัวอื่นแล้วมันก็ขี้เกียจด้วย แต่ก็ไม่สามารถปล่อยให้ตัวเองหิวโซได้เลยไปหาบ่อปลาของชาวประมงเพื่อขโมยปลา เพราะที่นั่นมีปลาเยอะแถมยังหาง่ายกว่าท้องทะเลอันกว้างใหญ่อีกหรือไม่บางทีมันก็จะไปแย่งอาหารจากนกตัวอื่น”

“ก็คือชุบมือเปิบน่ะสิ” เซียวซือหันมาพูดกับฉัน “นกพันธุ์นี้ก็ฉลาดเหมือนกันเนอะ รู้จักใช้วิธีชุบมือเปิบให้ตัวเองมีอาหารกินในเวลาสั้นๆ”

เซียวซือกำลังพูดถึงนกแล้วทำไมฉันถึงรู้สึกว่ากำลังพูดถึงฉันอยู่ล่ะ

ตอนนี้ฉันเหมือนอยู่คั้นระหว่างสีชิงชวนกับเซียวซือ กลายเป็นสกัวชุบมือเปิบตัวหนึ่ง

ฉันหันหน้าไปมองทะเล สกัวปีกเทาฝูงหนึ่งกำลังบินว่อนไปยังอีกฝั่งหนึ่งของทะเล

จู่ๆ เซียวซือก็พูดกระซิบข้างหูฉัน “เมื่อกี้ชิงชวนพูดถึงตลอดไปกับฉันด้วย”

ฉันหันหน้ามองเธอทันควัน “ตลอดไป?”

“อื้ม ตลอดไป” เธอเอาผมทัดหู สวยงามดุจกล้วยไม้

บังเอิญเสียจริง เมื่อเช้านี้สีชิงชวนก็พูดถึงเรื่องตลิดไปกับฉันเหมือนกัน

คำว่าตลอดไปของเขาแบ่งให้กับคนสองคนหรือแค่พูดลอยๆ เท่านั้น

มาถึงสวนสนุกแล้ว เกาะแห่งนี้มีภูเขาที่ไม่สูงมากอยู่ลูกหนึ่ง และมีเครื่องเล่นอย่างหนึ่งที่ถูกสร้างไว้บนภูเขานั้น

สีชิงชวนมีหัวธุรกิจมาก เขาสร้างสวนสนุกล้อมรอบภูเขาเป็นสิ่งที่เหมาะสมที่สุดแล้ว

ฉันมองเห็นสีชิงชวนภายในแวบเดียว เขากำลังดูภาพสเก็ตกับเหล่าวิศวกรอยู่ ป๋ออวี่เห็นพวกเราเลยเดินเข้ามา

“ระวังด้วยนะครับ ทางนั้นมีหินกรวดเยอะ”

ที่ฉันพอจะดูภาพสเก็ตได้บ้างก็เพราะเฉียวอี้เป็นคนสอน เธอคิดว่าฉันน่าจะเป็นคนที่เก่งรอบด้าน ทว่าสำหรับเธอแล้วเรื่องพวกนี้ก็เหมือนปลอกกล้วยเข้าปาก ไม่ต้องฝึกก็เป็นแล้ว

บนกระดาษเป็นภาพสเก็ตของเครื่องเล่นรถไฟเหาะ มันยิ่งใหญ่อลังการงานสร้างมาก ถึงจะสร้างเสร็จแล้วฉันก็คงไม่กล้าเล่นอยู่ดี

ตัวรถไฟเหาะสลักตัวอักษรภาษาอังกฤษ x,s เอาไว้

เซียวซือเองก็เหมือนจะเห็นแล้วจึงหันมามองหน้าฉันแวบหนึ่ง

ฉันไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ แต่แววตาเป็นเป็นประกายแวววับมาก

ฉันคิดว่าอักษร x,s น่าจะเป็นอักษรย่อของชื่อใครคนหนึ่ง