พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 211

สีชิงชวนเคยจูบฉันหลายครั้งแล้ว ไม่ว่าที่ไหนๆ ก็ตามหรือจะบอกว่าเขาไม่เลือกที่จูบฉันเลยก็ได้ขอแค่เขาอยาก

สีชิงชวนเป็นคนที่ทำตามอำเภอใจมากที่สุดที่ฉันเคยเจอมา

ส่วนใหญ่ฉันจะไม่มีแรงขัดขืนหรือไม่ก็อารมณ์มันพาไป

แต่ครั้งนี้ฉันขัดขืนสุดฤทธิ์ ถ้าข้างโต๊ะมีจานรองก้นบุหรี่ล่ะก็ ฉันหยิบมาฟาดหัวเขาแน่ๆ

จนท้ายที่สุดสีชิงชวนก็ถูกฉันผลักจนล้มลงกับพื้นไป เขามองฉันด้วยสายตางุนงง “ดูแล้ว” เขาน้ำเสียงขึ้นจมูก “คุณไม่สบายจริงๆ ด้วย”

ในสายตาของเขาฉันใจเย็นลงแล้ว แต่ในสายตาของฉัน เขาแยกแยะไม่ออกเลยจริงๆ

ในสายตากันและกัน เราทั้งสองอาจจะไม่ใช่คนดีอะไรก็เป็นได้

แต่ว่าสีชิงชวนยังเกรงใจฉันบ้างอยู่ หากว่าเป็นคนอื่นล่ะก็ เกรงว่าเขาคงโยนคนคนนั้นลงทะเลไปแล้ว

ช่วงพลบค่ำตอนเย็น พระอาทิตย์ตกดินสวยสง่าจนทำให้คนลุ่มหลง แสงสีแดงบนท้องฟ้าค่อยๆ แปรเปลี่ยน

สุดท้ายสีชิงชวนก็เดินไปดูงานกับวิศวกรคนอื่นๆ ต่อ

มีคนขนโต๊ะยาวคลุมผ้าขาวมาวางไว้บนหาดทรายพลางๆ พร้อมกับจัดโต๊ะให้สวยงาม ประดับด้วยเชิงเทียนคริสตัล ดอกไม้ที่ถูกจัดไว้ในแจกัน และชุดจานชามอันหรูหรา

มื้อค่ำวันนี้ถูกจัดขึ้นบนหาดทราย ช่างเป็นค่ำคืนที่โรแมนติกเสียจริง

เซียวซือเข้ามาเรียกฉันให้ไปเปลี่ยนชุดรับมื้อค่ำ แต่ฉันไม่มีความสนใจเลย

“มื้อค่ำวันนี้ชิงชวนจัดขึ้นเป็นพิเศษ อย่าทำให้เขาเสียน้ำใจล่ะ”

“พี่ไปก่อนเถอะ” ฉันบอกกับเซียวซือ “ฉันอยากนั่งอีกสักแป๊บ”

“ก็ได้” เธอมองฉัน “งั้นให้ฉันเอาเดรสมาให้ด้วยไหม ไปเปลี่ยนตรงห้องน้ำตรงนั้นก็ได้”

“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะ”

ร่างที่สง่างามของเซียวซือเดินขึ้นรถชมวิวไป ฉันหันไปดูพบว่าสีชิงชวนก็ไม่อยู่ที่ไซต์งานแล้ว

มีเพียงป๋ออวี่ที่ดูแลจัดการงานมื้อค่ำ ฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้ผ้าใบแล้วค่อยๆ เดินเข้าไปหาเขา

“ป๋ออวี่ ขอร้องอะไรนายอย่างได้ไหม?”

เขามองฉันด้วยความตกใจ “อะไรเหรอเซียวเซิง?”

“ฉันอยากไปจากที่นี่”

“รถชมวิวของคุณเซียวเพิ่งออกไปเมื่อกี้เอง” เขาไม่เข้าใจในสิ่งที่ฉันพูด “เดี๋ยวผมไปเรียกอีกคันให้นะ”

“ไม่ใช่ ฉันหมายถึงอยากกลับไปเมืองฮวาน่ะ”

เขาอ้ำอึ้ง “อะไรนะ? คุณจะไปจากเกาะสุริยางั้นเหรอ แต่ว่ายังเหลืออีกสองวันนะ”

“ฉันอยากไปตอนนี้เลย ไม่อยากอยู่ต่อแล้ว” ฉันจับชายเสื้อของเขาไว้ “นายช่วยหาเรือให้ฉันลำหนึ่งได้ไหม ฉันอยากไปจากที่นี่”

ป๋ออวี่จ้องตาฉันอย่างจริงจัง ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แม้แต่วินาทีเดียวเลยจริงๆ แล้วไม่อยากอยู่ข้างกายสีชิงชวนต่อไปด้วยเช่นกัน

ฉันไม่ถนัดด้านการแสดงและไม่อยากเป็นนักแสดงด้วย เพราะการแสดงก็เป็นการแสดงอยู่วันยันค่ำ เป็นตัวปลอมก็เป็นตัวปลอมวันยันค่ำเช่นกัน

ฉันกลัวว่าฉันจะรู้สึกมากไปจนทำร้ายตัวเองเข้า

เขาชะงักอยู่นานพอควรแล้วจับข้อมือของฉันไว้ “ได้ เดี๋ยวผมพาคุณไป”

แสงอาทิตย์ยามอัสดงสาดส่องอยู่บนหาดทราย สวยงามเสียไม่มี

แต่ไม่ว่าจะสวยงามมากเพียงใด ฉันก็ไม่สามารถชื่นชมความงามที่นี่ได้

จู่ๆ ฉันก็อยากจะหนีไปให้ไกล ไปในโลกที่ไม่มีสีชิงชวน

ป๋ออวี่พาฉันไปที่ท่าเรือแล้วจูงมือฉันวิ่งไปบนเรือสำราญที่เรานั่งมาก่อนหน้านี้ “ตอนนี้มีแค่เรือลำนี้ที่เปิดใช้งานอย่างเป็นทางการ ผมให้กัปตันขับเรือส่งเรากลับไป เดี๋ยวพรุ่งนี้พวกเขาก็กลับมาถึง คุณสีเขาจะกลับในวันมะรืนนี้ ฉะนั้นยังทันอยู่”

“พวกเรา…นายก็จะไปด้วยเหรอ?”