พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 229

สีชิงชวนเพิ่งจะมาบริษัทฉันได้แค่ชั่วโมงเดียว ก็เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ขึ้น

ฉันได้ย้ายจากห้องที่ตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นเหม็นอับไปยังห้องที่สูงที่สุดและทัศนวิสัยดีสุดในบริษัท

ฉันไม่รู้ว่าถ้าแม่เลี้ยงกลับมาจากต่างประเทศจะเกิดเรื่องราวใหญ่โตมโหฬารเพียงไหน ฉันหวังแค่ว่าถึงตอนนั้นสีชิงชวนจะช่วยฉันแก้ไขปัญหา ไม่ใช่โยนขี้ให้ฉันแบกรับไว้อยู่คนเดียว

โต๊ะทำงานของเฉียวอี้ติดกับของฉันเลย ทำงานด้วยกันกับฉัน เธอตื่นเต้นดีใจจนต้องวิ่งโลดอยู่ในห้องไปมาอยู่หลายรอบ

“ที่นี่ได้วางลานวิ่งแบบจำลองของสนามกอล์ฟไว้ เวลาว่างจะได้ตีกอล์ฟในออฟฟิศเหมือนกับชายหนุ่มในภาพยนตร์”

“ให้มันน้อยๆหน่อย ห้ามแตะต้องสิ่งของที่นี่ทั้งหมดในตอนนี้ และห้ามนำสิ่งอื่นเข้ามาด้วยเช่นกัน”

“แต่ในออฟฟิศเหมือนจะเพิ่มมาอีกเลยคนเลยนะ” เธอลืมไปสนิมเลยว่าทำไมพวกเราถึงได้ออฟฟิศนี้มา ก็เพราะสีชิงชวนไงล่ะพวกเราถึงนั่งตรงนี้ได้

เธอได้แสดงถึงวิธีการถีบหัวส่งว่ามันเป็นเยี่ยงไร

สีชิงชวนนั่งตรงข้ามโต๊ะทำงานฉัน ทำให้ฉันกดดันเป็นที่สุด จนไม่มีกะจิตกะใจจะทำงาน

“คุณจะไปได้แล้วยัง?” ฉันถามเขา

เขาดูนาฬิกาข้อมือ “ใกล้จะเลิกงานแล้ว กลับบ้านพร้อมกัน”

ทว่าฉันรับปากหนีอีโจวไปแล้วว่าจะไปเยี่ยมแม่ของเขา ช่วงเที่ยงก็เทเขาไปรอบหนึ่งแล้ว จะให้เทเขาช่วงเย็นอีกงั้นหรือ?

“สีชิงชวน” ฉันพยายามจะปรึกษาเขา “คุณกลับไปก่อนได้ไหลล่ะ ตอนเย็นฉันมีธุระนิดหน่อย”

“ธุระอะไร?”

“เอิ่ม” ฉันชี้ไปหาเฉียวอี้ “ไปหาคู่เป็นเพื่อนเธอ”

“เธอประกาศให้ทราบโดยทั่วกันว่าฉินกวนเป็นแฟนเธอไม่ใช่เหรอ?”

เดิมทีเฉียวอี้ก้มหน้าอ่านแบบแปลนไม่ได้สนใจพวกเรา แต่พอได้ยินชื่อของฉินกวนเท่านั้นแหละเธอก็เงยหน้าขึ้นทันที “พูดถึงแฟนฉันทำไม?”

สีชิงชวนยกยิ้มให้ฉัน “ไปหาคู่เหรอ แน่ใจหรือ?”

ฉันไม่แน่ใจ ฉันก้มหน้าหาหนทางต่อ สีชิงชวนเคาะโต๊ะดังขึ้น “คุณนัดกับหนีอีโจวไว้ว่าจะไปเยี่ยมแม่เขาตอนเย็นเหรอ?”

ในเมื่อเขาทายถูก ฉันก็ไม่กลัวที่จะพูดความจริง “ตอนเที่ยงคุณหลอกให้ฉันกลับไป ฉันก็ผิดนัดแล้ว”

“คนนิสัยเสียอย่างหนีอีโจวให้โดนผิดนัดซะบ้างเป็นเรื่องปกติ”

“ฉันเป็นคนผิดนัดเอง ทำไมต้องพูดถึงบุคลิกนิสัยของเขาด้วย?”

“ไปเยี่ยมแม่เขาไม่ใช่หรือ งั้นผมไปเป็นเพื่อน” เขาใจกว้างขึ้นมาทันที

“ไม่ต้อง” ความเผด็จการของเขาเมื่อครู่หายไปไหนแล้วล่ะ ทำไมถึงมีท่าทีตามตื๊อตอแยแบบนี้อีก

“ผมช่วงชิงห้องที่ดีที่สุดของบริษัทมาให้คุณเลยนะ คุณไม่คิดจะขอบคุณผมหน่อยเหรอ?”

“สีชิงชวน” ฉันสุดจะทน “หากคุณเบื่อก็ไปหาเพื่อนมาดื่มเหล้าเฮฮาปาร์ตี้เพื่อฆ่าเวลาสิ หรือคุณไม่มีเพื่อนล่ะ?”

เหมือนว่าฉันจะไม่ค่อยได้พบเจอเพื่อนของสีชิงชวนเอาซะเลย เขาหาว่าสังคมเพื่อนฝูงของฉันคับแคบ ฉันว่าเขาก็ไม่ได้ดีไปกว่าฉันนักหรอก

ข้างกายเขานอกเสียจากป๋ออวี่ ก็เหมือนจะไม่มีใครอีก ฉันว่าเขาเป็นคนเข้าหายาก ผีเข้าผีออก เพราะฉะนั้นก็เลยไม่มีเพื่อนคบ

ทันใดนั้นโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เขาปรายตาไปมอง จู่ๆมุมปากก็เผยรอยยิ้มออกมา รับโทรศัพท์พร้อมเอ่ยขึ้นอย่างเฟรนลี่ “ฮาย เพื่อนรัก”

คาดว่าคนในสายจะต้องตกใจมิใช่น้อย ฉันเพิ่งเห็นเขาคุยโทรศัพท์ได้อย่างมีความสุขก็ครั้งนี้นี่แหละ

เขาวางสายไปและบอกกับฉันว่า “เพื่อนนัดผมทานข้าวดื่มเหล้าเย็นนี้”

“ดีเลย” ฉันปรบมือแสดงความยินดีกับเขาที่มีคนนัดไปทานข้าว “แต่คุณห้ามดื่มนะ เช้านี้เพิ่งจะให้น้ำเกลือมาอยู่หมาดๆ”

“คุณจ้องฉัน การควบคุมสติอารมณ์ของผู้ชายคนนี้แย่มาแต่ไหนแต่ไร”