พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 230

อะไรก็ได้ของฉันรอเป็นครึ่งค่อนวันถึงจะมาเสิร์ฟ เป็นจานที่เลอค่ายิ่ง หลากหลายสีสันเปี่ยมไปด้วยอาหารนาๆชนิด

พอฉันมองดูมันก็คือออเดิร์ฟนั่นเอง น่าจะเป็นการผสมรวมกันระหว่างอาหารขึ้นชื่อของทางร้านอย่างละนิดอย่างละหน่อย ทำให้ฉันชิมรสชาติแต่ละอันได้อย่างทั่วถึง

ทางร้านก็นับว่าใช้ใจทำอย่างพิถีพิถัน อะไรก็ได้อันนั้นไม่ได้ทำง่ายๆเลยนะ สีชิงชวนเกินไปจริงๆ ฉันก็แค่พูดส่งเดชไปงั้นๆ

ครั้งหน้าไม่กล้าพูดอะไรส่งเดชอีก

ฉันค่อนข้างพอใจเลยทีเดียว แต่สีชิงชวนกลับไม่พอใจเป็นอย่างมาก

“พวกคุณเห็นภรรยาผมเป็นหมาป่าจอมตะกละหรือหมูป่ากันเนี่ย ถึงได้ทำให้เธอจานเบ้อเร่อขนาดนี้?”

เขาพรรณนาให้ฉันเป็นช้างยังจะน่าฟังกว่าเป็นหมูป่าอะไรพวกนั้นซะอีก!

ผู้จัดการ เชฟและเหล่าพนักงานต่างยืนเรียงแถวหน้าสีชิงชวนเพื่อที่ก้มหน้าจะขอโทษ อยู่ดีๆก็โดนเขาทารุณ วันนี้ดวงไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่

“ฉันว่าโอเครอยู่” ฉันแก้ต่างให้พวกเขา “หลากชนิดแต่ปริมาณกลับน้อยนิด ฉันเลือกกินอันที่ฉันชอบ อะไรก็ได้มิใช่หรอ เดิมก็เป็นอาหารตามใจอยากอยู่แล้วนี่”

ฉันพูดแทนพวกเขาไป เหล่าผู้จัดการทั้งหลายต่างพากันตื้นตันใจ

สีชิงชวนหันหน้ามามองฉัน และก็ไม่ได้ทำให้พวกเขาลำบากใจต่อ จากนั้นก็โบกมือเรียก “ของหวานขอประณีตกว่านี้หน่อยนะ”

“ครับ ค่ะ” ผู้ชมพยักหน้าหงึกๆราวกับตำกระเทียม

พวกเขาคุยไป ส่วนฉันก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตากินอะไรก็ได้ตรงหน้าฉัน

ฉันสังเกตเห็นพวกเขาไม่ได้พาแฟนมากัน บนโต๊ะมีฉันคนเดียวเท่านั้นที่เป็นผู้หญิง ทำให้ไม่ครึกครื้นซะเลย

มีคนหยิบกล่องบุหรี่ขึ้นมา ยังไม่ทันแกะ สีชิงชวนก็สั่งลมออกทางจมูกทันที “ร้านอาหารปลอดบุหรี่ มารยาทอยู่ตรงไหน?”

เพื่อนเขารีบเอากล่องบุหรี่เก็บซ่อนกลับเข้าไป

พวกเขาพูดคุยกันส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องลงทุน ธุรกิจ พวกผู้ชายชอบคุยเรื่องพวกนี้กันแทบจะร้อยทั้งร้อย จากนั้นก็น่าจะเป็นเรื่องผู้หญิงต่อ

ฉันกำลังนึกคิดอยู่ และก็มีคนพูดขึ้นมาจริงๆ “นางเองของภาพยนตร์ที่เพิ่งออกฉายโดยบริษัทถางเฉิง ชื่อว่าต้วนอ้าย หน้าตาใช้ได้เลยว่ะ”

“อ้อ ผู้หญิงคนนั้นเอง ดวงตาสะสวยประหนึ่งสุนัขจิ้งจอก พอได้จับจ้องทีนะแทบจะเคลิ้มตามเลยว่ะ”

“แกมันก็หลงแต่ผู้หญิงนี่แหละ ไม่ไปถึงไหนสักที” สีชิงชวนส่งเสียงฟึดฟัด

“ชิงชวน แกไม่เคยเห็นไง เธอเป็นผู้หญิงที่ตัวจริงสวยกว่าในกล้องซะอีก”

“บนโลกโซเชียลเรียกเธอว่านังจิ้งจอกหน้าสด ซึ่งมันหมายความว่าตอนที่เธอไม่แต่งหน้ายังคงงดงามดุจนังจิ้งจอกนั่นเอง”

ฉันไม่รู้ว่าต้วนอ้ายที่พวกเขาพูดถึงอยู่นั้นเป็นใคร ฉันจึงแอบเข้าเว็บไป่ตู้เสิร์ชหาข้อมูล อ้อ ฉันเคยดูภาพยนตร์ที่เธอแสดง แต่เธอหน้าตาสะสวยจริงๆแหละ สวยแบบมีมนตร์สะกดเลยก็ว่าได้

ถ้าฉันเป็นผู้ชายล่ะก็ เกรงว่าจะต้องถูกสะกดไปด้วยอีกคน

“ทุกคนอยากเจอไหมล่ะ?” โหยวจื่ออันควักโทรศัพท์ขึ้นมาส่ายไปมา “โทรเรียกให้เธอมา”

“ถ้าแกเรียกมาได้ เดี๋ยวกูมอบรถเฟอร์รารี่ให้เธอคันหนึ่งเลย”

“เหอะ ทุกคนก็ขาดเฟอร์รารี่ของแกแล้วนะ” โหยวจื่ออันโทรติด พูดสองสามคำก็วางสายไป

คนอื่นเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง “แน่หรอว่าเป็นเธอจริงๆ? อย่าเอาเน็ตไอดอลมาสวมรอยเป็นเธอเชียวละ”

“มาแล้วเดี๋ยวก็รู้เอง”

ฉันตื่นเต้นขึ้นทันทีที่จะได้เจอนักแสดงในระยะประชิดสักที

ฉันชอบดูภาพยนตร์พอสมควร ทุกครั้งที่เห็นบทบาทตัวละครที่ตัวเองชอบก็อยากจะเป็นเพื่อนกับพวกเขา แต่นั่นก็เป็นแค่ตัวละครในเรื่องเท่านั้น ไม่ใช่คนตัวเป็นๆสักหน่อย

ฉันพบว่าในบางครั้งบางคราวตัวเองก็ค่อนข้างจะใสซื่อ และโง่เขลา

“ยิ้มแหยๆทำไม?” สีชิงชวนก้มหน้าจ้องฉันตาเป็นมัน “คุณกินทองคำไปหรือยังไง?”

“ถ้าหากว่าฉันกลืนทองเข้าไปจริงๆคงไม่ดีใจขนาดนี้หรอก” ฉันกัดส้อมพูดเสียงแผ่วกับสีชิงชวน “เดี๋ยวฉันจะได้เจอดาราแล้วเหรอ?”

“คุณติดตามดาราด้วยเหรอ? เดี๋ยวพาคุณไปสนามบิน จะได้เจอหลายคนเลยไง”

“ไม่ ก็แค่อยากรู้เท่านั้น”