พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 254

“งั้นคุณอยากดื่มน้ำไหม?”

“ดื่มน้ำก็ต้องเข้าห้องน้ำอีกสิ”

“งั้นผมเอาหมอนกดหน้าให้คุณตายๆ ไปเลยก็ดีมั้ง ให้มันจบๆ ไป จะได้หมดทุกข์สักที”

ฉันว่าเขาไม่กล้าหรอก แค่พูดให้สะใจเฉยๆ

เขาเดินไปรินน้ำมาและใส่หลอดเข้าไปในแก้วให้ฉันดื่ม

พอป่วยแล้วในปากมันรู้สึกขมๆ นิดหน่อย ฉันดื่มไม่ลง แต่เขาก็ให้ฉันดื่มอยู่ได้ ฉันจึงดื่มไปแค่อึกเดียว

ไม่คิดว่าน้ำจะมีรสหวาน ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างแปลกใจ “นี่น้ำอะไรเหรอ?”

“คุณไม่รู้เหรอว่าจริงๆ แล้วสารหนูขาวมันมีรสหวานน่ะ?” เขายิ้มอย่างชั่วร้าย

ฉันดื่มแล้วมันเป็นกลิ่นน้ำผึ้งชัดๆ สารหนูขาวบ้าอะไร เขาคิดว่าขู่ใครอยู่?

น้ำผึ้งอร่อยกว่าน้ำเปล่าเยอะเลย พอดื่มเข้าไป ในปากก็ไม่ได้จืดชืดขนาดนั้นแล้ว

เมื่อเข้าห้องน้ำและดื่มน้ำเสร็จ ฉันก็เอนตัวลงบนเตียงอย่างหอบๆ

เขานั่งตัวตรงอยู่ข้างหน้าฉัน ราวกับพระโพธิสัตว์อย่างไรอย่างนั้น

ฉันมองเขา ส่วนเขาก็กำลังมองฉันเหมือนกัน

“คุณไม่มีอะไรจะถามผมเหรอ?” เขาถามฉัน

ฉันนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาน่าจะหมายถึงเรื่องที่งานแถลงข่าวและเรื่องเจี่ยงเทียน

ฉันมีความสามารถหดหัวเป็นเต่าได้เหมือนคนขี้ขลาดล่ะ ไม่ว่าจะถูกใครรังแกหนักแค่ไหนก็ไม่กล้าซักถามต่อหน้า

ฉันหดหัวตัวเองเล็กน้อย “ไม่มี”

“โอเค” เขายิ้มอย่างเย็นชา “งั้นต่อไปคุณก็อย่าถามนะ”

แปลกจริงๆ คนที่ยกมีดแทงคนอื่นไป ยังอยากจะให้คนอื่นถามเหตุผลจากเขาอีก ถามความรู้สึกตอนที่เขาแทงตอนนั้นว่ารู้สึกดีหรือเปล่าน่ะเหรอ?

สีชิงชวนนี่โรคจิตจริงๆ ไม่ใช่แค่โรคจิตนะ ยังประหลาด แถมยังบิดเบี้ยวอีกต่างหาก

ฉันก็โรคจิตใช่ย่อยเหมือนกัน ทั้งๆ ที่อยากรู้เหตุผลใจจะขาด แต่กลับไม่ยอมถาม

สีชิงชวนนั่งอยู่หน้าเตียงฉันทั้งคืน เขายื่นมือมาวัดอุณหภูมิที่หน้าผากฉันอยู่บ่อยครั้ง ฉันไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ถึงได้ดูแลคนที่ถูกตบหัวแล้วลูบหลังได้จนน่าประทับใจขนาดนี้

น่าจะเป็นเพราะสีชิงชวนให้เชฟที่บ้านตระกูลสีต้มโจ๊กให้ฉันกิน คุณย่าเลยรู้เรื่องที่ฉันป่วยเข้า ตอนที่เฉียวอี้โทรมาหาฉัน น้ำเสียงของเธอตื่นเต้นมาก

“คุณย่าสีโทรมาหาฉัน บอกว่าเธอป่วย ทำไมเธอไม่เป็นบอกฉันเลย?”

“คุณย่าโทรไปหาเธอเหรอ?” ฉันแปลกใจมาก

“ใช่ไง คุณย่าถามว่าเธอป่วยได้ไง”

“แล้วเธอตอบไปว่าไง?”

“ฉันก็ต้องพูดไปตามความจริงน่ะสิ สีชิงชวนให้คนขับขับรถทรมานเธอ ฝนตกหนักมากก็ไม่ยอมให้เธอขึ้นรถ แล้วก็ไม่ยอมให้เธอไป”

ฉันวางสายจากเฉียวอี้และเงยหน้าขึ้นมองสีชิงชวนอย่างเห็นใจ

เขากำลังเข็นรถเข็นพาฉันไปทำซีทีสแกน ทั้งๆ ที่ฉันเดินได้เอง แต่เขากลับบังคับให้ฉันนั่งรถเข็นให้ได้

ฉันเงยหน้ามองเขา เขาหรี่ตาและมองฉันอยู่แวบหนึ่ง “ยัยเฉียวอี้ห้าวเป้งนั่นอีกแล้วใช่ไหม? วันๆ เธอจะโทรหาคุณสักกี่รอบกัน?”

เขาชอบเรียกเฉียวอี้ด้วยถ้อยคำโหดร้ายว่า ‘ยัยห้าว’ แบบนี้ตลอดเลย ฉันไม่บอกเขาหรอกว่าคุณย่ารู้เรื่องที่ฉันป่วยแล้วน่ะ

ฉันคิดว่าคุณย่าจะโทรมาด่าเขา แต่ไม่คิดว่าพอฉันออกมาจากห้องซีทีสแกน คุณย่าก็มาถึงที่นี่พอดี

คุณแม่สีมาเป็นเพื่อนท่านด้วย คุณย่ายิ่งแก่ยิ่งแข็งแรง ท่านใช้ไม้เท้าหัวมังกร อัญมณีสีแดงที่ดวงตาของมังกรเป็นประกายระยิบระยับ