พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 255

ในที่สุดคุณย่าก็ตีเขาเสร็จ ป้าอู๋ประคองท่านเข้ามาด้านใน ท่านหอบหายใจอย่างเหนื่อยล้า

สีชิงชวนยังดูสบายอกสบายใจเหมือนเดิม เสื้อผ้าเขาไม่มีรอยยับย่นเลยแม้แต่น้อย

เดิมทีคุณย่าหวีผมมาอย่างเรียบร้อย แต่ผมตรงจอนมันหลุดลุ่ยและชี้เด่ขึ้นฟ้าไปหมดแล้ว ราวกับนกกระเรียนที่กำลังกางปีกบินอย่างไรอย่างนั้น

“เสี่ยวเซิงเซิงที่น่าสงสารของย่า!” คุณย่าเดินมาหยุดอยู่ข้างเตียงฉันและกุมมือฉันไว้

มือของท่านทั้งนุ่มและอบอุ่น สายตาของท่านแฝงไปด้วยความสงสารอย่างเต็มเปี่ยม

ถึงฉันจะขี้ขลาด แต่ก็มีสายตาคู่หนึ่งที่สามารถมองเรื่องราวต่างๆ ในโลกนี้ได้อย่างทะลุปรุโปร่ง

คุณย่ารักฉันจริงๆ สีชิงชวนน่าชังจริงๆ ฉันดูออกทั้งหมด

คุณแม่สีตำหนิสีชิงชวนต่อด้วยน้ำเสียงไม่ดังมาก ทั้งน่าเกรงขามและน่ากริ่งเกรง ฉันได้ยินทุกคำอย่างชัดเจน

“สีชิงชวน แกกำลังทำอะไรกันแน่? ฉันไม่สนหรอกนะว่าแกจะทำอะไร แต่ต้องไม่เป็นอันตรายต่อความปลอดภัยและสุขภาพร่างกายของคนอื่นสิ”

สีชิงชวนยืนรับคำสั่งสอนอยู่อีกฝั่งหนึ่ง ไม่มีการโต้เถียง แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะยอมทำตาม

“ฉันเห็นท่าทางเอ้อระเหยลอยชายเป็นพ่อพวงมาลัยของเขาแล้วฉันก็โมโห!” คุณย่าพูดกับฉันอยู่ดีๆ จู่ๆ ท่านก็โกรธขึ้นมาอีกครั้ง กระแทกไม้เท้าหัวมังกรของท่านลงพื้นก่อนพูดขึ้น “แต่งเมียแล้วไม่รู้จักรักใคร่ทะนุถนอม ยังจะทรมานเธอแบบนี้อีก ดูซิว่าเสี่ยวเซิงเซิงโดนแกทรมานจนสภาพเป็นยังไง? ผอมจนเหลือแต่กระดูกแล้ว!”

“คุณย่า ปกติเธอก็ผอมอยู่แล้ว”

“แกยังจะเถียงอีก!” คุณย่าโมโหมาก ท่านหยิบสาลี่ในตะกร้าที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียงเขวี้ยงใส่เขาลูกหนึ่ง สีชิงชวนยื่นมือออกมารับมันนิ่งๆ จากนั้นก็เอาไปเช็ดบนเสื้อผ้าที่ใส่อยู่และกัดมันเข้าปากหนึ่งคำ

คุณย่าทุบอกตัวเอง “รู้แล้วว่าแกเป็นนักกีฬาเบสบอลดีเด่น แกก็เลิกทรมานหนูเซียวเซิงได้แล้ว แกยังมีลูกไม้อะไรอีกก็เอามาใช้กับย่าแกนี่!”

ดูเหมือนตราบใดที่สีชิงชวนยังอยู่ในห้องนี้ คุณย่าก็คงมองว่าเขาขวางหูขวางตาอยู่ร่ำไป

ฉันจึงทำได้เพียงบอกกับเขา “คุณไปนั่งที่ร้านกาแฟชั้นล่างเป็นเพื่อนคุณแม่หน่อยสิ”

คุณแม่สีที่นั่งอยู่นิ่งๆ ข้างๆ พูดขึ้น “เซียวเซิง หนูไม่ต้องช่วยไกล่เกลี่ยแทนเขาหรอก วันนี้ต่อให้คุณย่าของเขาตีให้ตาย เขาก็ไม่เกลียดหรอก”

พวกท่านไม่เข้าข้างเขาจริงๆ ซะด้วย พวกท่านอยู่ที่ห้องของฉันหนึ่งชั่วโมงกว่า สีชิงชวนก็เลยถูกด่าไปหนึ่งชั่วโมงเต็มๆ

ระหว่างนั้น ตอนที่พยาบาลเปลี่ยนน้ำเกลือให้ฉัน เป็นเพราะเส้นเลือดฉันเล็ก ทำให้เข็มที่เจาะหลุดออกไปอย่างไม่ทันระวัง เธอเจาะข้าไปอยู่หลายครั้ง จู่ๆ คุณย่าก็โมโหขึ้นมาอีกยกใหญ่ ท่านไล่ฟาดสีชิงชวนไปทั้งห้องต่อหน้าพยาบาลคนนั้น ทำให้เธอตกใจจนพูดไม่ออก

จากนั้นพวกคุณย่าก็กลับไปเพราะใช้พลังไปจนหมดแล้ว คุณย่ากุมมือฉันและกำชับไม่หยุด “ถ้าเสี่ยวชวนพูดอะไรที่มันไม่เหมาะไม่ควรอีก หนูต้องบอกพวกเรานะ ถึงตอนนั้นย่าจะถลกหนังเขาซะ ไม่ปล่อยไปง่ายๆ แบบวันนี้แน่”

คุณแม่สีก็กำชับฉันอย่างอ่อนโยนเช่นกัน “พักผ่อนเยอะๆ นะ เรื่องงานที่เซียวซื่อกรุ๊ปหนูไม่ต้องห่วงหรอก ให้เสี่ยวชวนช่วยหนูจัดการเป็นครั้งคราวไปก็ได้”

สีชิงชวนส่งพวกท่านออกไป จากนั้นพยาบาลก็เดินเข้ามาเก็บผลไม้ที่คุณย่าโยนกระจัดกระจายเต็มพื้นห้องให้เรียบร้อย มันเป็นผลไม้นำเข้าทั้งนั้น อย่างเช่นแอปเปิลจากนิวซีแลนด์ลูกนั้นถูกโยนกระแทกพื้นจนบุบเป็นวงกว้าง

“คุณสีเนี่ยหล่อจริงๆ เลยนะคะ” พยาบาลคนนั้นเก็บอยู่ดีๆ จู่ๆ เธอก็พูดความในใจออกมา

ฉันมองไปทางประตู สีชิงชวนก็ยังไม่เห็นกลับมานี่นา อยู่ดีๆ ทำไมเธอถึงพูดออกมาว่าเขาหล่อ?

ฉันไม่เข้าใจ พยาบาลคนนั้นวางแอปเปิลที่เก็บขึ้นมาไว้ในตะกร้าและพูดกับฉัน “คุณหญิงสีกับคุณหญิงย่าด่าเขาขนาดนั้น แถมคุณหญิงย่ายังใช้ไม้เท้าตีเขาอีก คนตำแหน่งอย่างคุณสีไม่ต่อต้านเลยสักนิด หาได้ยากจริงๆ เลยนะคะ”

“ถึงตำแหน่งผมจะสูงแค่ไหน แต่ผมก็ยังเป็นลูกชายของคุณแม่ และเป็นหลานของคุณย่านะครับ” เสียงของสีชิงชวนดังมาจากประตู เขากลับมาแล้ว

พยาบาลคนนั้นหน้าแดง เธอก้มหน้าพลางพูดขอโทษเขาและเดินออกไปทันที สีชิงชวนเอาผลไม้ในตะกร้าทั้งตะกร้าส่งให้เธอไป “ลูกที่หล่นช้ำกินไม่ได้ก็ทิ้งไป ส่วนที่ยังกินได้ก็เอาไปกินกับเพื่อนๆ ในแผนกพยาบาลนะ”

“ขอบคุณค่ะคุณสี” พยาบาลคนนั้นกอดตะกร้าด้วยใบหน้าแดงๆ จากนั้นก็รีบเดินออกไปทันที