พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 27

บริเวณสวนดอกไม้ไม่มีใครอยู่ ส่วนด้านหน้าก็เป็นเขตปลูกต้นไม้ ส่วนอีกด้านหนึ่งก็จะเป็นโรงกระจกสำหรับปลูกดอกไม้ คุณพ่อฉันชอบดอกกล้วยไม้ ด้านในจึงมีแต่ดอกกล้วยไม้ราคาแพง ซึ่งเป็นของรักของหวงคุณพ่อ

แม้สีชิงชวนจะควบคุมตัวเองไม่ได้แค่ไหน แต่ก็คงไม่ทำกลางแจ้งหรอก คงหาที่ลับหูลับตาคนแน่

ฉันกำลังลังเลว่าจะไปเขตปลูกต้นไม้หรือว่าไปโรงปลูกดอกกล้วยไม้ดี ขณะนี้เฉียวอี้ก็ตามฉันมา จากนั้นก็จับแขนของฉัน “ฉันช่วยเธอไปหาตรงที่มีต้นไม้ทางโน้น ส่วนเธอก็ไปหาที่โรงปลูกดอกไม้ วางใจเถอะ ฉันจะอยู่ห่างๆ สีชิงชวน ไม่สวมรอยเธอหรอก”

สวมรอยบ้าบออะไรของเธอ ทว่าฉันให้เธอไปไม่ได้ ถ้าเฉียวอี้เห็นเขากับป๋ออวี่มีอะไรกันอยู่ก็จบเห่กันหมดแน่

ฉันจึงเอ่ยว่า “เธอรีบกลับไปที่ห้องนอนเลย ห้ามดูอะไรทั้งนั้น”

เฉียวอี้ชะงัก จากนั้นก็ยกนิ้วทำท่าโอเคอย่างรู้กาลเทศะ “เข้าใจเข้าใจ ฉันขอเสนอให้ทำที่โรงดอกไม้นะ ที่นั่นสวยและโรแมนติกมาก เหมาะเผด็จศึกมาก ฮ่าๆๆ”

เธอหัวเราะชอบใจจนเผยฟันขาวออกมาทุกซี่ ส่วนดวงตานั้นหยีจนไม่เห็นแล้ว ฉันอยากจะบีบคอให้เธอตายไปเหลือเกิน

เธอกระโดดโลดเต้นแล้วจากไป “พวกเธออุ่นวอร์มร่างกายก่อน ฉันจะไปล่อพวกเซียวซือมาชม”

“เฉียวอี้ เธออย่าทำซี้ซั้วนะ ฉันฆ่าเธอตายแน่”

“เธอจะต้องขอบคุณฉันแน่” เธอโบกมือให้ฉันแล้ววิ่งเข้าห้องโถง

ฉันมองไปยังโรงดอกไม้ เหมือนจะเห็นร่างคนผ่านผนังกระจกอยู่

หรือจะเป็นพวกสีชิงชวน? ฉันรีบเดินไปที่โรงดอกไม้ทันที ดังคาด ยังไม่ทันเดินเข้าไปก็เห็นสีชิงชวนกับป๋ออวี่อยู่ด้านในโรงดอกไม้

เพราะผนังของโรงดอกไม้เป็นกระจก ฉันจึงมองเห็นอย่างชัดเจน

สีชิงชวนกับป๋ออวี่หันหน้าเข้าหากัน เขากำลังถอดเสื้อ เมื่อดึงเสื้อยืดขึ้น เสื้อก็หลุดออกจากกายทันที

ส่วนป๋ออวี่ยืนตรงข้ามเขา และถอดเสื้อตัวเองด้วย

ถึงแม้หลังจากที่เผยร่างกายของสองหนุ่มแล้ว ฉันจะได้เห็นอาหารตาอันเร้าใจในประวัติการณ์แล้ว ทว่ามันไม่เหมาะที่จะชื่นชมตอนนี้และที่นี่

เวลาและสถานที่ไม่เอื้ออำนวย

ไม่ได้ไม่ได้ ฉันไม่ได้คิดอะไรมากและไม่มีเวลาคิดด้วย รีบวิ่งไปเคาะประตูโรงดอกไม้ทันที “สีชิงชวน สีชิงชวน”

พวกเขาสองคนหันมามองฉันพร้อมกัน สีชิงชวนยังคงทำหน้าเรียบเฉย ส่วนป๋ออวี่เห็นฉันก็รีบใส่เสื้อด้วยความลนลาน เขาใส่เสื้อของสีชิงชวนแล้วก็เปิดประตู

ฉันยืนหน้าประตูด้วยความกระอักกระอ่วน แต่เขายิ่งรู้สึกกว่าฉัน ใบหน้าแดงก่ำไปหมด “คุณเซียว”

“ให้ฉันช่วยพวกคุณหาที่ไหม ไปห้องฉันหรือเปล่า ที่นั่นลับตาคน ไม่มีคนเข้าไปด้วย ฉันจะช่วยพวกคุณดูทาง”

ฉันอยากช่วยพวกเขาแก้ปัญหาด้วยความจริงใจ ป๋ออวี่หน้าแข็งทื่ออยู่ตรงประตู ทันใดนั้นสีชิงชวนก็ตะโกนเสียงหยาบกระด้างว่า “ป๋ออวี่ นายไปก่อน”

“ครับคุณสี”

ป๋ออวี่พยักหน้าให้ฉัน จากนั้นก็เดินผ่านฉันไป

ฉันมองไปยังสีชิงชวน ท่อนบนของเขาเปลือยเปล่า เกิดรอยแดงบริเวณผิวหนังนิดๆ และกำลังหายใจหอบ หน้าอกก็กระเพื่อมขึ้นลง

ยาออกฤทธิ์แล้วสินะ ไม่งั้นสีชิงชวนคงไม่รีบร้อนเลือกทำในโรงดอกไม้หรอก

เขาให้ป๋ออวี่ไปแล้วเขาจะทำยังไง?

ฉันเดินเข้าไปแล้วปิดประตู “หรือว่าพวกเราไปที่โรงพยาบาลกัน”

เขาบีบแขนฉันแล้วขบฟันพูด “คุณทำอะไรลงไป?”

“น้ำที่คุณดื่มมีปัญหา” ฉันพูดเสียงหวั่น ทว่าจะหักหลังเฉียวอี้ไม่ได้ “ขอโทษนะ จะให้ฉันไปเรียกป๋ออวี่ไปรอที่ห้องฉันหรือว่าฉันพาคุณไปที่โรงพยาบาลดี ฉันมีเพื่อนเป็นหมอทางด้านนี้โดยเฉพาะ เขาจะช่วยคุณเก็บเป็นความลับได้”

“น้ำมีปัญหาเหรอ?” เขาหรี่ตาแดงๆ ลง “คุณวางยาผมในพิธีศพพ่อตัวเองงั้นหรือ?”