พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 28

สีชิงชวนเป็นคนแข็งแรง และชอบมีกิจกรรมร่วมรักในสถานที่แบบนี้เป็นพิเศษ

ครั้งแรกที่ฉันพบว่าเก้าอี้เอนนอนเหมาะที่จะเผด็จศึกเป็นอย่างยิ่ง เพราะมันโยกไปมาได้ ตอนที่กำลังออกกำลังกายบางชนิดมันจะช่วยผ่อนแรงได้เยอะเลย

สีชิงชวนปลุกเร้าอารมณ์ฉัน จากตอนแรกที่ขัดขืนก็กลายเป็นยินยอม

ฉันมองผ่านรอยแตกของผ้าห่มสักหลาดแล้วเห็นร่างคนอยู่ด้านนอกโรงดอกไม้

ฉันเห็นเซียวซือกับเซียวหลิงหลิง ตอนที่พวกเธอสองคนเห็นใบหน้าฉัน เซียวหลิงหลิงก็อ้าปากกว้างเหมือนคนใกล้ตายอย่างไรอย่างนั้น

ส่วนใบหน้าของเซียวซือก็กลายเป็นขาวซีด ขาวจนน่าตกใจ

สีชิงชวนก็มองตามสายตาของฉัน จากนั้นก็ยิ้มเย็น “ที่แท้เฉียวอี้ก็มีเป้าหมายแบบนี้นี่เอง ให้ผมแสดงฉากสวาทต่อหน้าแฟนเก่า”

เขาดึงผ้าห่มสักหลาดคลุมร่างกายพวกเราให้มิดชิด จากนั้นก็บีบคางของฉัน “ตั้งใจทำหน่อย”

ฉันไม่รู้ว่าผู้ชมด้านนอกแยกย้ายไปตอนไหน และไม่รู้ว่าสีชิงชวนเสร็จตอนไหนด้วย

ฉันรู้แต่ว่าฉันตกเป็นเหยื่อสังเวยของเฉียวอี้เข้าแล้ว ไว้เจอหน้าเธอเมื่อไหร่ ฉันจะหักคอเธอทิ้งให้ดู

หลังจากที่ร่วมรักเสร็จ ฉันก็นอนขดตัวแล้วใส่เสื้อในผ้าห่มสักหลาด ส่วนกลีบดอกกล้วยไม้ก็ร่วงลงมานอนแน่นิ่งบนพื้นเต็มไปหมด

ฉันใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วก็เก็บกลีบดอกไม้ใส่ในกล่องเหล็กอันหนึ่ง

ฉันชอบสะสมของที่คนอื่นไม่เห็นค่าตั้งแต่เด็ก อย่างเช่นดอกไม้ที่ร่วงจากต้น เส้นผมของคุณพ่อคุณแม่ และซองลูกอมหลากหลายสีสันเป็นต้น

สีชิงชวนใส่เสื้อของป๋ออวี่เสร็จแล้ว แต่รู้สึกรัดเล็กน้อย

เขานอนพิงแล้วมองฉันเก็บกลีบดอกไม้ด้านข้าง จากนั้นก็ถามฉันกะทันหันว่า “คุณมีเสื้อตัวหลวมๆ ให้ผมใส่ไหม?”

“มี ของพ่อฉัน ถ้าคุณไม่ถือสานะ”

“ไม่ถือสา”

“อืม” ฉันเก็บกล่องเหล็กเข้าลิ้นชัก จากนั้นก็ดึงเสื้อคลุมแล้วออกจากโรงดอกไม้

โดยสีชิงชวนจะเดินนำหน้า และมีฉันเดินรั้งท้าย แลดูห่างเหินเหมือนคนแปลกหน้า คล้ายกับการร่วมรักเมื่อกี้ไม่ใช่ฉันกับเขา

เพียงแต่หูของฉันยังร้อนแผ่วและมีรอยกัดของสีชิงชวนอยู่

ตอนฉันเดินเข้าห้องโถงก็เห็นแม่เลี้ยงกับพวกเซียวหลิงหลิงอยู่ตรงนั้น และสายตาหลายคู่กำลังเพ่งมองฉัน ฉันหน้าแดงเรื่อทันที

สีชิงชวนเดินขึ้นไปชั้นบนก่อน และระหว่างที่ฉันเดินผ่านเซียวหลิงหลิงนั้น ฉันก็ได้ยินเธอเอ่ยด้วยความขบเขี้ยวเคี้ยวฟันว่า “หน้าไม่อาย ถุย! ยั่วผู้ชายในงานศพพ่อได้ลง รอไม่ไหวขนาดนั้นเชียวหรือ?”

ฉันตระหนักดีว่านี่คือผลลัพธ์ที่เฉียวอี้ต้องการ พวกหล่อนโกรธจัดขนาดนี้ก็แสดงว่าบรรลุเป้าหมายแล้ว

สีชิงชวนรอฉันในห้องนอนของฉัน ส่วนฉันก็ไปหยิบเสื้อในห้องนอนคุณพ่อ ฉันจำได้ว่าเคยซื้อเสื้อสูทและเสื้อเชิ้ตให้คุณพ่อ แต่เป็นเพราะซื้อผิดไซส์ ตอนที่ไปเปลี่ยนก็ไม่มีไซส์ที่ต้องการแล้ว คุณพ่อบอกว่าชอบชุดสูทตัวนี้มาก บอกว่าไม่ต้องเปลี่ยนแล้ว รอให้ท่านอ้วนขึ้นกว่านี้ ท่านจะไปตัดความยาวออก แค่นี้ก็ใส่ได้แล้ว

ฉันเอาเสื้อชุดนี้ให้สีชิงชวน เขาสองใส่กางเกงสูทกับเสื้อเชิ้ตและมันก็พอดีตัวมาก

เขายืนมองตัวเองหน้ากระจก จากนั้นก็ปรายตามองฉัน “พ่อคุณใส่ไซส์เดียวกับผมเหรอ?”

ถึงแม้คุณพ่อฉันก็เป็นคนตัวสูง ทว่าก็สูงสู้สีชิงชวนด้วยร้อยเก้าสิบไม่ได้ ดังนั้นไซส์เสื้อจึงต่างกันอย่างแน่นอน

ฉันส่ายหน้า “ฉันซื้อใหญ่เกิน คุณพ่อยังไม่เคยใส่เลย”

เขากวักมือให้ฉัน “มาช่วยผมติดกระดุมหน่อย”