พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 271

หาได้ยากนักที่จนกระทั่งตอนนี้สีชิงชวนก็ยังไม่อารมณ์เสีย ฉันควรจะรู้จักกาลเทศะและเข้าใจสถานการณ์ ต่อให้กินเข้าไปแล้วและต้องการจะบ้วนทิ้งอย่างไรก็จำต้องกิน

ฉันยื่นมือออกไป “โอเค ฉันกินเองได้”

“เห็นว่าคุณแทบจะล้มพับแล้ว ผมป้อนคุณก็แล้วกัน!”

แม้ว่าคำพูดคำจาของเขานั้นจะไม่ได้น่าฟังเลยสักนิด แต่ทว่าก็ยังมีเจตนาดีจะป้อนอาหารให้ฉันกิน ฉันทำได้เพียงแค่ยอมรับ

ฉันฝืนอ้าปาก จากนั้นเขาก็ป้อนอาหารเข้าปากของฉัน

พ่อครัวตระกูลสีต่างก็มีทักษะและฝีมือที่ยอดเยี่ยม มะเขือยาวผัดซอสธรรมดาสามารถกระตุ้นความอยากอาหารของผู้คนได้

แต่ทว่าวันนี้ฉันไม่มีความอยากอาหารเลย รสชาติจืดชืดน่าเบื่อหน่าย

สีชิงชวนไม่เพียงแค่ป้อนอาหารฉันเท่านั้น เขายังแกะกุ้งให้ฉันด้วย นอกจากจะรู้สึกถึงความระทึกขวัญแล้วยังรู้สึกตื่นตะลึงเพราะได้รับความเมตตาที่คาดคิดไม่ถึงอีกด้วย

ฉันเอ่ยด้วยความอ่อนแรง “ขอบคุณ”

“ไม่เป็นไร” เมื่อเขาแกะกุ้งเสร็จแล้ว เขาก็ป้อนใส่ปากของฉัน “กุ้งทะเล เนื้อเด้งมาก”

เขาอธิบายได้ดีมาก ฉันแสดงท่าทีเห็นด้วย

กุ้งอร่อยมาก กับข้าวอร่อยมาก ซุปก็อร่อยมากเช่นกัน แม้แต่ข้าวก็ยังเป็นข้าวหอมเมื่อได้ทานแล้วรู้สึกนุ่มละมุนลิ้น

อาหารนั้นไม่มีปัญหาเลย แต่ทว่าปัญหาก็คืออาการปั่นป่วนที่อยู่ภายในท้องของฉัน

ฉันเหยียดมือออกไปผลักกุ้งอีกหลายตัวที่เขายื่นมาให้ มือของเขาค้างอยู่กลางอากาศ “เป็นอะไรไป ไม่อยากกินแล้วงั้นเหรอ?”

ฉันไม่เพียงแต่ไม่อยากิน แต่ฉันยังอยากจะอาเจียนอีกด้วย

เดิมทีฉันอยากจะอดทนไว้ แต่ตอนนี้ไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไปแล้ว

ฉันปิดปากพลางรีบกระโดดลงจากเตียง พุ่งตัวตรงเข้าไปภายในห้องน้ำ

เมื่อฉันก้มหน้าลงบนโถส้วม ฉันอาเจียนออกมาทันใด

ต้องขออภัยเป็นอย่างยิ่ง สีชิงชวนป้อนอาหารให้ฉันด้วยความยากลำบาก แต่ฉันกลับอาเจียนออกมาอย่างรวดเร็ว

ขณะที่ฉันอาเจียน ฉันรู้สึกได้ว่าสีชิงชวนนั้นยืนอยู่ด้านหลังของฉันตลอดเวลา เสียงของเขาดังอยู่เหนือศีรษะของฉัน “เซียวเซิง คุณเป็นอะไรไป? ทำไมถึงเป็นแบบนี้?”

เขาคอยส่งเสียงดังอยู่ตลอด คอยก่อกวนอยู่ตลอด ส่งเสียงดังและก่อกวนจนฉันรู้สึกเวียนศีรษะ

ฉันอาเจียนจนแทบตาย ฉันยังต้องเงยหน้าขึ้นจากโถส้วมและตอบคำถามเขา “ฉันไม่เป็นไร”

เขายื่นน้ำแก้วหนึ่งมาให้ฉันเพื่อให้ฉันบ้วนปาก ฉันอาเจียนอาหารมื้อค่ำที่ทานไปสองสามคำจนหมดกระเพาะ ฉันบ้วนปากจากนั้นยื่นแก้วคืนให้กับเขา

ฉันหอบหายใจ “ไม่เป็นอะไรแล้ว”

ฉันประคับประคองตัวเองไว้กับกำแพงและคิดอยากจะกลับไปนอนบนเตียงนอน แต่ทว่าสีชิงชวนนั้นกลับเอาแต่จ้องมองฉันด้วยสายตาที่แปลกประหลาดเป็นอย่างมาก

เมื่อฉันสัมผัสบริเวณหัวเตียง ฉับพลันเขาก็เข้ามาประคองฉัน “เรื่องนี้เกิดเรื่องเมื่อไร?”

เขาทำให้ฉันสับสน ฉันจ้องมองเขาด้วยสายตาที่ไม่สามารถอธิบายได้ “อะไรคือเรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อไร?”

“คุณตั้งครรภ์” เขาจ้องมองฉันด้วยสีหน้าและทางทีจริงจัง

ทำไมเขาถึงคิดว่าฉันท้อง ฉันอ้วกเพียงเพราะว่าฉันไม่สบาย วันนี้รับรู้เรื่องอาการป่วยของคุณพ่อเฉียว เรื่องนี้กระทบต่อสภาพจิตใจของฉันมาก

เมื่อฉันได้รับความกระทบกระเทือนต่อสภาพจิตใจ ร่างกายของฉันก็จะปรากฏอาการเช่นนี้

“ฉันไม่ได้ท้อง”

“คุณไม่ได้ท้องแล้วทำไมถึงอาเจียน?”

“อ้วกไม่ได้หมายความว่าท้องเสมอไปหรอกนะ”

“อย่างไรตอนนี้ก็อยู่โรงพยาบาล งั้นผมจะให้คุณทำการตรวจดูสักหน่อย”

“ไม่ต้องหรอก ฉันจะท้องหรือไม่ท้อง ฉันเองย่อมรู้อยู่แก่ใจ”

“ผมไม่มั่นใจไง” เขาหันหลังและเดินออกไปจากห้องพักผู้ป่วย ในไม่ช้าเขากลับมาพร้อมกับแพทย์คนหนึ่ง “ช่วยทำการตรวจให้ภรรยาผมหน่อย ผมอยากรู้ว่าเธอท้องหรือเปล่า”

“ง่ายมากครับ ทำการตรวจปัสสาวะ” แพทย์กล่าว “ผมจะให้พยาบาลนำที่ตรวจครรภ์มาให้พวกคุณนะครับ ภายในเวลาไม่กี่นาทีก็สามารถรู้ผลได้ครับ”

อันที่จริงฉันคิดว่าไม่จำเป็นเลยแม้แต่น้อย แต่สีชิงชวนยังคงยืนกรานอย่างหนักแน่นฉันเองก็ไร้หนทาง

ในเวลาอันรวดเร็วพยาบาลก็รีบนำที่ตรวจครรภ์และถ้วยตวงมาให้ฉัน ฉันรับสิ่งเหล่านั้นมาและเดินเข้าไปภายในห้องน้ำ

สีชิงชวนต้องการที่จะตามฉันเข้ามาด้านในด้วย แต่ฉันห้ามเขาไว้และให้เขารอด้านนอกห้องน้ำ “ฉันจะเข้าห้องน้ำ คุณจะตามมาทำไม?”

“คุณสามารถทำคนเดียวได้เหรอ?”

“อือ” ฉันปิดประตูและล็อคด้วยความเป็นกังวล

อันที่จริงฉันเองก็ย่อมรู้ดีอยู่แก่ใจว่าฉันนั้นท้องหรือไม่ท้อง ฉันไม่รู้เลยว่าทำไมสีชิงชวนถึงได้ดูประหม่าและตื่นเต้นขนาดนี้