พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 297

ก่อนที่สีชิงชวนจะจากไป เขาก็เข้ามากระซิบประโยคสุดท้ายที่ข้างหูของฉัน “ถ้าคุณจะขายให้คนอื่น สู้ขายให้ผมจะไม่ดีกว่าเหรอ เงินทองจะได้ไม่ไหลออกนอกบ้าน ผมไม่กล้ารับประกันหรอกนะว่ามันจะไม่เกินหนึ่งเดือนนับจากวันนี้”

พอสีชิงชวนพูดจบ เขาก็เดินจากไปเลย ฉันไม่กล้าแม้แต่จะมองตามแผ่นหลังของเขาไปด้วยซ้ำ

ฉันยืนนิ่งอยู่ที่เดิม นิ้วมือของฉันหรือแม้กระทั่งนิ้วเท้าของฉันสั่นเล็กน้อย สีชิงชวนทำให้ฉันโกรธเข้าให้แล้ว

เสียงรองเท้าส้นสูงดังขึ้นที่ด้านหลังของฉัน ฉันรู้ว่าเป็นเซียวซือที่เดินเข้ามาหาฉัน

และก็เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ เธอเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าฉัน ไข่มุกและเพชรเทียมที่ประดับอยู่บนกี่เพ้าส่องแสงอยู่ใต้แสงไฟจนฉันรู้สึกแสบตาไปหมด

เช่นเดียวกับที่ฉันไม่กล้าสบตากับสีชิงชวนตรงๆ ฉันก็ไม่กล้ามองอัญมณีแวววาวที่ประดับอยู่บนกี่เพ้าของเซียวซือตรงๆ เหมือนกัน

ในขณะที่ฉันยืนอย่างอ่อนแรง เซียวซือก็ประคองไหล่ของฉันไว้ และถามฉันด้วยความเป็นห่วง “เธอไม่เป็นไรนะ เซียวเซิง สีหน้าเธอดูไม่ดีมากๆ เลย สีชิงชวนพูดอะไรกับเธอใช่ไหม? เธออย่าไปถือสาเลยนะ คำพูดของเขาคนนี้เฉียบคมมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว แต่ฉันคิดว่าเขาทำไปก็เพื่อเธอนะ”

ฉันเงยหน้าขึ้นมา และฝืนยิ้มไปให้เธอ “ฉันไม่เป็นไรค่ะ พี่รีบไปรับแขกเถอะ! ”

“ฉันเห็นเธอกับสีชิงชวนกำลังคุยกันอยู่ มองจากด้านหลังของเธอก็ดูออกแล้วว่าเธอรู้สึกไม่สบายใจมาก ฉันก็เลยหาข้ออ้างให้”

“ขอบคุณค่ะ” ฉันเอ่ยอย่างอ่อนแรง

“เธอไม่ทานอะไรเลย ฉันจะให้คนเอาซุปมาให้เธอนะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ อาหารของโรงแรมอร่อยมาก ฉันจะไปหาอะไรทานสักหน่อย”

เซียวซือจับข้อศอกของฉันพยุงฉันไว้ด้วยความเอาใจใส่ และคอยปลอบฉันตลอดทาง “เธอไม่ต้องไปคิดว่าคนอื่นพูดยังไง ขอแค่ตัวเองเธอคิดให้ดี เรื่องที่ตัดสินใจไปแล้วก็อย่าลังเล และอย่าเสียใจ”

ฉันพยักหน้ารับ ฉันเข้าใจเหตุผลทุกอย่าง คนอื่นจะพูดอะไรฉันก็ไม่ได้ถือสาอะไรมากนัก สิ่งที่ฉันถือสาคือคำพูดพวกนั้นที่สีชิงชวนพูดกับฉันเมื่อสักครู่นี้ มันแทงใจดำฉันมากจริงๆ

ฉันกลับมานั่งลงที่โต๊ะอีกครั้ง เซียวซือสั่งให้พนักงานไปยกซุปหูฉลามมาเสิร์ฟให้ฉัน เชฟใหญ่ของโรงแรมในเครือสีซื่อกรุ๊ปมีชื่อเสียงด้านความสามารถเป็นอย่างมาก ซุปหูฉลามอร่อยมาก แต่ฉันไม่มีความอยากอาหาร

ตอนแรกฉันไม่ได้ทานอะไรมากนัก แต่ตอนนี้ฉันทานเยอะมาก ฉันต้องการอาหารมาเติมเต็มกระเพาะของฉัน จิตใจของฉันจะได้ไม่ว้าวุ่นขนาดนั้น

ในขณะที่ฉันกำลังรับประทานอาหาร ก็มีคนเดินเข้ามาดื่มเหล้าอวยพร ฉันเงยหน้าขึ้นไปมอง ก็เห็นว่าเป็นแม่เลี้ยง

เมื่อสักครู่นี้เซียวหลิงหลิงเข้ามาเหน็บแนมฉันไปทีหนึ่งแล้ว ครั้งนี้แม่เลี้ยงมาเอง ฉันคิดว่าฉันก็คงหนีไม่พ้นอีกแล้ว

วันนี้เธอแต่งตัวสวยสดงดงามมาก ราวกับว่าวันนี้งานเลี้ยงที่เธอมาร่วมในวันนี้ไม่ใช่งานเลี้ยงเข้ารับตำแหน่งของเซียวซือ แต่เป็นพิธีแต่งงาน

ฉันยังไม่ทันได้ยกแก้วขึ้นมา เธอก็ยกแก้วเหล้ายื่นมาทางฉันเสียก่อน ในดวงตาที่ทาอายแชร์โดว์สีน้ำตาลอัลมอนด์เผยแววตาแข็งกร้าวออกมาให้เห็น

แต่เธอกำลังรู้สึกปลื้มปีติยินดีมาก

“เหล้าแก้วนี้ฉันอวยพรแสดงความยินดีให้เธอ แสดงความยินดีที่ก่อนหน้านี้เธอไม่ประมาณความสามารถของตัวเองและมาสำนึกได้ทันทีเอาตอนนี้ ทุกอย่างยังไม่นับว่าสายเกินไป ยังดีที่เซียวซื่อกรุ๊ปไม่ได้ถูกทำลายลงด้วยมือของเธอ ฉันรู้สึกปลื้มใจมาก”

ฉันรู้อยู่แล้วว่าเธอไม่มีทางพูดจาดีๆ ฉันยกแก้วในมือขึ้น ในแก้วมีเหล้าอยู่ ไม่รู้ว่าใครเป็นคนรินให้ฉันเต็มแก้ว

ฉันรู้ว่าฉันไม่ควรยกแก้วขึ้น ต้องมาเผชิญหน้ากับความอัปยศอดสูที่แม่เลี้ยงมอบให้เช่นนี้ แล้วฉันยังชนแก้วกับเธอ เช่นนั้นฉันจะไม่มีทางยกโทษให้กับความขี้ขลาดของตัวเองแน่นอน

แต่เมื่ออยู่ภายใต้สายตาของผู้คนที่กำลังจ้องมองมา ถ้าฉันไม่ไว้หน้าแม่เลี้ยง ฉันเกรงว่าเธอคงจะไม่มีทางปล่อยให้ฉันใช้ชีวิตอย่างสงบสุขแน่

ฉันรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกทำอะไรไม่ถูก แม่เลี้ยงยิ้มให้ฉันอย่างเอ้อระเหยลอยชายด้วยความกระหยิ่มยิ้มย่อง “แค่ดื่มเหล้าแก้วเดียวทำไมเธอต้องคิดนานขนาดนี้ด้วยล่ะ? เธอทำให้พ่อของเธอผิดหวัง ฉันว่าเธอไม่เห็นจะต้องคิดนานขนาดนี้เลย”

มือของฉันสั่นระริก สั่นจนแทบจะถือแก้วเอาไว้ไม่ได้

ในตอนนั้นเองโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้นมาพอดี ฉันก้มหน้าลงไปมองและเห็นว่าเป็นสายโทรเข้าจากเฉียวอี้

ฉันรีบรับสายทันที เสียงของเฉียวอี้ที่ดังมาตามสายฟังดูดุดันเป็นอย่างมาก “เซียวเซิง เธออยู่ที่ไหน? ”

“ฉันอยู่ที่...” ฉันยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกผู้จัดการคนหนึ่งที่นั่งอยู่ข้างๆ คว้าโทรศัพท์ของฉันไปกดวางสาย จากนั้นก็ยัดเหล้าแก้วนั้นใส่มือฉัน

“คุณหญิงมาดื่มเหล้าแสดงความยินดีให้แต่คุณก็ไม่ดื่ม ผู้จัดการเซียว คุณจะหยิ่งเกินไปแล้วนะ! ”