พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 302

“อะไรนะ? ” ฉันไม่เข้าใจ “นายพูดว่าอะไรนะ? ”

“ผมบอกว่าพี่ไปเรียนที่ต่างประเทศกับผมเถอะ โรงเรียนของพวกเรามีภาคศิลปะด้วย เหมาะกับพี่มาก ผมเคยเห็นรูปที่พี่วาดกับเครื่องหยกที่พี่แกะสลักให้คุณแม่ พี่มีพรสวรรค์ทางด้านนี้มาก ในเมื่อพี่ไม่ชอบบริหารบริษัท งั้นก็ไปเรียนด้วยกัน ดีไหม? ”

ข้อเสนอแนะของสีจิ่นยวนเป็นความคิดที่ดีเลย ฉันรู้สึกใจเต้นขึ้นมา จริงๆ แล้วฉันก็ไม่ได้เฝ้าปรารถนาอะไรมากนัก ฉันก็แค่จู่ๆ ฉันก็หาเหตุผลในการหนีได้แล้ว

ถึงอย่างไรตอนนี้เซียวซื่อก็ไม่ต้องการฉันอยู่แล้ว ฉันสามารถใช้เป็นข้ออ้างไปจากที่นี่ได้พอดี

ฉันกำลังพยายามครุ่นคิดอย่างหนัก พิจารณาความเป็นไปได้ของข้อเสนอนี้ของสีจิ่นยวน

ทันใดนั้นเขาก็คว้าเข้าที่แขนของฉัน และเอ่ยอย่างตื่นเต้น “พี่ก็คิดว่ามันไม่เลวเลยเหมือนกันใช่ไหมล่ะ? ในเมื่ออยู่ที่เมืองฮวาแล้วไม่มีความสุข งั้นก็อย่าอยู่ที่นี่เลย พี่ไปเรียนกับผมเถอะ! ที่ต่างประเทศไม่มีเรื่องวุ่นวายมากมายก่ายกอง และที่สำคัญที่สุดคือไม่มีพี่ชายของผม”

ดูเหมือนว่าสีจิ่นยวนจะพูดแก่นสารของเรื่องออกมาแล้ว ใช่ ที่ต่างประเทศไม่มีสีชิงชวน

ฉันจึงบอกไปว่าฉันขอคิดดูอีกที เขาก็พยายามพูดชักจูงฉันต่อไปอย่างสุดกำลัง

“ผมมีบ้านอยู่ที่นั่นด้วย และก็มีแม่บ้านคอยดูแลผม คอยทำอาหารให้พวกเราโดยเฉพาะ อยู่ที่นั่นพี่ไม่ต้องทำอะไรเลย แค่เรียนหนังสือก็พอแล้ว ดีไหม? ผมจะไปจองตั๋วเครื่องบิน”

สีจิ่นยวนควักกระเป๋ากางเกงด้วยความร้อนรน ฉันรีบหยุดมือของเขาเอาไว้ “นายรีบอะไรขนาดนั้น ฉันยังคิดอยู่เลย”

“ยังมีอะไรให้ต้องคิดอีก? หรือพี่มีห่วงอะไรอยู่ที่นี่เหรอ สำหรับเฉียวอี้ พี่ไม่ต้องเป็นห่วงเธอเลย ยัยคนนั้นเก่งมาก ไม่ว่าจะเรื่องอะไร เธอก็จัดการได้หมด”

เรื่องนี้ฉันเห็นด้วย แต่ฉันเองก็ไม่ได้อยากเรียนหรืออยากแสวงหาความรู้อะไรขนาดนั้น ฉันแค่รู้สึกว่าถ้าหนีไปได้ด้วยวิธีนี้มันก็คงดีมากจริงๆ

สีจิ่นยวนกระโดดโหยงเหยงอยู่ข้างๆ ฉัน “ไม่ต้องลังเลแล้ว เซียวเซิง ไม่มีอะไรในเมืองฮวาที่พี่ปล่อยวางไม่ได้ ส่วนพี่ชายของผม ผมคิดว่าเขาก็ไม่ได้มีเหตุผลอะไรที่จะไม่ปล่อยพี่ไป พวกเราไปเรียนหนังสือ ลืมความวุ่นวายของที่นี่ไปให้หมดดีไหม? ”

“สีจิ่น สีจิ่นยวน นายหยุดกระโดดก่อน” เขาเสียงดังจนฉันปวดหัวไปหมด “เอาอย่างนี้นะ นายให้ฉันกลับไปคิดดูสักหน่อย แล้วฉันจะรีบให้คำตอบนายให้เร็วที่สุด”

“มะรืนนี้ผมก็จะไปแล้ว และตั๋วเครื่องบินก็จองในอินเทอร์เน็ตไม่ได้แล้ว เอาอย่างนี้ คืนนี้ก่อนเที่ยงคืน พี่ค่อยมาให้คำตอบผมดีไหม? ”

“ฉันเริ่มปวดหัวนิดๆ แล้ว ฉันต้องคิดให้ดีๆ หน่อย”

“ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่คอขาดบาดตายอะไรสักหน่อย ทำไมจะต้องยุ่งยากขนาดนั้นด้วย? ยิ่งคิดเยอะก็ยิ่งกังวล ยิ่งกังวลก็ยิ่งไม่มีทางตัดสินใจได้ เอาอย่างนี้ ก่อนเที่ยงคืนนี้พี่ค่อยตัดสินใจให้ผมดีไหม? จากนั้นผมก็จะได้ช่วยจงตั๋วเครื่องบินให้พี่”

“ได้” ถ้าฉันยังไม่รับปากสีจิ่นยวนอยู่อีก เขาคงต้องทำฉันตายแน่ๆ

ถนนที่พวกเราเดินอยู่เป็นถนนย่านการค้า เมื่อตกค่ำผู้คนมากมายก็จะต่อแถวตามร้านที่ดังในอินเทอร์เน็ต ขบวนแถวต่อคิวยาวคดเคี้ยวอย่างกับไส้เดือน สำหรับคนที่อิ่มแล้วก็จะรู้สึกว่าการต่อแถวของพวกเขามันไร้ประโยชน์

สภาพการณ์ของทุกคนแตกต่างกันไป เราไม่สามารถคาดหวังให้ทุกคนมาเข้าใจมุมมองของพวกเราได้

สีจิ่นยวนอิ่มแล้ว ความคิดแย่ๆ ของเขาแย่ยิ่งกว่ายุงที่อยู่ข้างบ่อน้ำเหม็นๆ สักอีก

เขาพาฉันไปเดินเล่นที่ชายหาด ทะเลของเมืองฮวาสวยงามมาก แต่ฉันไม่ค่อยได้ไป

เพราะมันไกลมาก และสิ่งที่สำคัญที่สุดคือคนที่สามารถไปชายหาดเป็นเพื่อนฉันได้ ตลอดหลายปีมานี้มีแค่เฉียวอี้คนเดียวเท่านั้น

จำได้ว่าตอนเด็กฉันไปชายหาดกับเธอ เธอปีนขึ้นไปบนหินโสโครกเพื่อไปเก็บสาหร่าย แต่ไม่ทันระวังโดนหินโสโครกบาดเข้าที่ขา จากนั้นคลื่นลูกใหญ่ก็ซัดเข้ามา จนเธอเกือบจะถูกคลื่นกวาดลงทะเลไปแล้ว

ตั้งแต่ครั้งนั้นฉันก็ตกใจมาก และไม่กล้าพาเฉียวอี้ไปชายหาดอีกเลย

ฉันกับสีจิ่นยวนเดินเล่นไปบนหาดทราย ทรายนุ่มมาก มันแทรกไปมาระหว่างนิ้วเท้าของฉันจนรู้สึกคันไปหมด

สีจิ่นยวนเอาแต่หยอกเล่นอยู่ตลอดเวลา เพื่อให้ฉันสนุกสนาน เขาตีลังกากลับไปกลับมา แต่ทรายมันนุ่มเกินไปทำให้ยืนได้ไม่มั่นคง เขาจึงล้มลงไปหน้าทิ่มทราย