พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 310

คุณย่ากำลังทุบตีใครบางคนอีกครั้ง และฉันคิดว่าคนที่ถูกทุบน่าจะเป็นสีชิงชวน

ฉันหอบและส่งเสียงดัง: "คุณย่า หยุดตีเถอะค่ะ"

ฉันลืมตาขึ้น และมีคนมากมายยืนอยู่ในวอร์ด รวมถึงหมอ คุณย่า คุณพ่อสีและคุณแม่สี อีกทั้งกับสีชิงฉวน และเฉียวอี้

ฉันมองเห็นสีชิงชวนยืนตรงดิ่งอย่างกับเสาไฟฟ้า ไม้เท้าของคุณย่าเคาะไปที่เขา เขายืนตรงไม่ขยับ

พอฉันเปิดปากพูด ทุกคนก็วิ่งมาหาฉัน

คุณย่าเขย่งเท้ามาช้าที่สุด และใช้ไม้เท้าเคาะไปหาคนที่เร็วกว่า “หลีกทาง หลีกทางฉันให้หมด”

ยายเบียดกับเตียงของฉัน ใบหน้าอวบอิ่มที่เหี่ยวย่นและใจดีของเธอแทบจะชนจมูกฉัน

“เซิงเซิงน้อย เซิงเซิงผู้น่าสงสาร” ตาของคุณย่าเปลี่ยนเป็นสีแดงเมื่อเธอเข้าใกล้ดวงตาของฉัน น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเธอซึ่งมีรอยย่นลึกที่มุม “หนูแต่งงานเข้ามาตระกูลเราได้ไม่กี่วันก็เข้าโรงพยาบาล ฉันจะเผชิญหน้ากับพ่อหนูได้อย่างไรเมื่อฉันตาย ฉันจะบอกเซียวหย่วนอย่างไร เมื่อคนที่สุขภาพแข็งแรงดีคนหนึ่ง พอแต่งเข้ามาตระกูลเราต้องมาเสียแขนเสียขาแบบนี้”

คุณย่าหยุดร้องไห้ไม่ได้ แม่สีจึงเข้ามาประคองคุณย่า "แม่คะ หมอเพิ่งบอกว่าตอนนี้เซียวเซิงไม่ร้ายแรงขนาดนั้น กระดูกไม่หัก และจะไม่กระทบต่อการเดินของเธอนะคะ"

“เลี้ยงลูกโดยไม่สอน ตามใจลูกมากเกินไป ลูกเธอทำเมียตัวเองแทบจะหายใจไม่ได้เช่นนี้ เธอก็ยังถือหางเขาอีก ปกป้องอะไรเขาเช่นนี้”

ที่คุณแม่สีเพิ่งพูดไปถูกจุดมาก ไม่ได้เข้าข้างสีชิงชวนเลย

ฤทธิ์ของยาชาหมด ฉันรู้เจ็บน่องมากๆ ฉันไม่มีเรี่ยวแรงที่จะยื้อการต่อสู้ไว้จริงๆ ฉันเลียริมฝีปากอย่างอ่อนแรง “คุณย่าคะ อย่าโกรธเลยค่ะ หนูไม่เป็นอะไรมาก”

“หนูจะทำให้ย่าไม่รู้สึกแย่ได้อย่างไร ?” คุณยายถอนหายใจยาว และฉันรู้สึกว่าน้ำตาอันขมขื่นของเธอได้ไหลเข้าสู่หัวใจของฉันแล้ว

ฉันยกเปลือกตาขึ้นและมองอย่างอ่อนแรงไปทางกลางห้องผู้ป่วย

สีชิงชวนยืนอยู่ตรงนั้นโดยหันหน้ามาทางฉัน ยืนตัวตรงเหมือนเสาไม้ต้นหนึ่ง

หึ เขายังคงทำตัวเย่อหยิ่ง แม้แต่หน้าตรงๆก็ไม่มอง

เขาคงจะรู้สึกว่าฉันทำตัวให้ลำบาก จะไปอยู่แล้วแต่ต้องมาเกิดอุบัติเหตุรถยนต์ เลยต้องมาโดนคุณย่าและคุณแม่สีด่าอยู่ที่นี่

คุณพ่อสีก็เดินมา โดยปกติแล้วเขายุ่งมาก ไม่ใช่เรื่องเกินจริงอย่างแน่นอนที่จะบรรยายว่าเขาเป็นคนที่ประสบความสำเร็จอย่างมาก

เขายืนอยู่ข้างเตียงของฉันและจ้องมองมาที่ฉันเป็นเวลานาน "เซียวเซิง นอนรักษาตัวเองที่โรงพยาบาล ถ้าคุณรู้สึกไม่สบายใจ ก็แค่บอกหมอ ไม่ต้องกังวลว่าค่ารักษาจะเท่าไหร่ ผมจะทำให้คุณเดินได้เหมือนคนทั่วไป"

“หมอเพิ่งบอกว่าเธอบาดเจ็บที่เส้นเอ็น ตราบใดที่เธอพักฟื้นทำกายภาพบำบัด ก็จะไม่มีปัญหาร้ายแรง และจะไม่ส่งผลต่อการเดินของเธอ” คุณแม่สีกล่าว

“ถ้าหากเซิงเซิงเดินได้ไม่ดีนะ ฉันจะหักขาแก” คุณย่าพูดอย่างโกรธ “แกไปยืนทำอะไรไกลขนาดนั้น ? ไม่ดูใกล้ๆล่ะ ?”