พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 311

ฉันก็มองเฉียวอี้ด้วยความงุนงงเช่นกัน ว่ากันตามตรง ฉันอยู่กับสีชิงชวนมาจนถึงตอนนี้ แต่ฉันกลับไม่รู้จักเขาเลยสักนิดเดียวจริงๆ แล้วฉันก็ไม่รู้ด้วยว่าเขาคิดจะทำอะไรกันแน่?

ฉันกับเฉียวอี้มองหน้ากันอย่างพูดไม่ออก สุดท้ายเฉียวอี้ก็พูดตัดสินคดี “สีชิงชวนเป็นคนมีความคิดละเอียดถี่ถ้วน เจตนาแอบแฝงยากแท้หยั่งถึง จิตใจมืดมิด เป็นคนชั้นต่ำในหมู่ชายชาตรี”

เฉียวอี้กำลังฉุนเฉียว ฉันช้อนตาขึ้นมองเล็กน้อยก็เห็นสีชิงชวนที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องผู้ป่วย

ประตูเปิดกว้าง แถมเธอยังพูดเสียงดังมากด้วย

ฉันกระแอมไอเบาๆ อยู่สองสามครั้งเพื่อบอกให้เฉียวอี้เลิกพูดได้แล้ว แต่เสียงเธอกลับยิ่งดังมากขึ้นกว่าเดิม

“ใครจะไปรู้ล่ะว่าสีชิงชวนคิดอะไรอยู่กันแน่? เซียวเซิง เธออย่าคิดไปในแง่โรแมนติกเด็ดขาดเลยนะ ฉันว่าเขารวมหัวกับเซียวซือ คิดจะใช้โอกาสนี้เอาชีวิตเธอ จากนั้นก็เอาหุ้น 30% ของเธอไปครอง ที่เขาไม่หย่ากับเธอ ก็เพราะตอนนี้พวกเธอยังเป็นสามีภรรยากัน ถ้าเธอตาย ทรัพย์สมบัติทั้งหมดของเธอก็จะตกเป็นของสีชิงชวน”

ฉันพยายามขยิบตาส่งสัญญาณให้เธอ ฉันคิดว่าเธอรู้ว่าสีชิงชวนยืนอยู่หน้าประตู เธอจึงตั้งใจพูดไปแบบนั้น

สีชิงชวนยืนนิ่งอยู่หน้าประตูครู่หนึ่ง จากนั้นก็เดินมายังข้างเตียงของฉัน ฉันล่ะกลัวจริงๆ ว่าเขาจะบีบคอเฉียวอี้

ตอนนี้ฉันอยู่ในสภาพแบบนี้ ลงจากเตียงไปช่วยเฉียวอี้ไม่ได้หรอกนะ

“เซียวซือไม่รู้เรื่องที่เซียวเซิงเกิดอุบัติเหตุ เธอไม่ได้รู้เรื่องด้วย อย่าเอาเธอมาเอี่ยวด้วย” สีชิงชวนพูดขึ้น

ถ้าเขาไม่พูดแบบนั้นเฉียวอี้ก็คงไม่เด้งตัวขึ้นมา ขณะเดียวกันเธอก็ทิ้งส้อมลงแทบจะในทันทีที่สีชิงชวนพูดประโยคนั้นจบ “สีชิงชวน พวกคุณสองคนคู่ชู้นี่รักกันดีจริงๆ เลยนะ อย่างแรกก็ปัดเซียวซือออกไปไม่ให้แปดเปื้อนก่อน งั้นก็ยอมรับแล้วสิว่าคุณเป็นคนทำให้เซียวเซิงเป็นแบบนี้?”

คำพูดของเฉียวอี้ไม่ค่อยน่าฟังสักเท่าไหร่ ฉันกลัวจริงๆ ว่าสีชิงชวนจะโกรธขึ้นมา

“เฉียวอี้” ฉันดึงชายเสื้อเธอ “อย่าพูดแบบนั้น”

“ถ้าทุกเรื่องสีชิงชวนคิดถึงเธอได้แบบนี้สักนิด เธอก็คงไม่ต้องมาเป็นแบบนี้หรอก” ท่าทางเฉียวอี้จะโกรธมาก เธอเงยหน้าขึ้นถามสีชิงชวน “ฉันอยากจะถามคุณหน่อย เซียวเซิงเชื่อฟังคุณขนาดนั้น คุณบอกให้ยกตำแหน่งให้เซียวซือเธอก็ยกให้ จากนั้นเธอก็แค่อยากไปผ่อนคลาย ไปเรียนต่อต่างประเทศ แต่คุณก็ยังไม่ปล่อยเธอไปอีก คุณจะเอายังไงกันแน่? อย่าบอกนะว่าคุณตัดใจปล่อยเธอไปไม่ได้ จริงๆ คุณอยากได้หุ้น 30% ของเธอล่ะสิ คุณอาคงจะตาบอดไปแล้วจริงๆ ทำไมถึงยอมให้เซียวเซิงแต่งงานกับคุณได้นะ? เนื้อเข้าปากเสือแท้ๆ คุณจ้องจะงาบหุ้น 30% นั้นของเขาไม่ปล่อย ฉันรับรองได้เลยว่าสักวันเซียวเซิงจะตายอยู่ในมือคุณ”

ฉันคิดว่าสีชิงชวนจะบีบคอเฉียวอี้แล้วซะอีก แต่ดูเหมือนวันนี้เขาจะใจเย็นเป็นพิเศษ หรือจะพูดได้ว่าท่าทางเขาค่อนข้างนิ่งเงียบและดูซึมเซา ไม่ใช่แค่ไม่ทำอะไรเฉียวอี้ แม้แต่โต้แย้งสักนิดก็ยังไม่มี

เขาทำเพียงแค่ยืนมองฉันอยู่ข้างเตียง ดวงตาของเขามืดครึ้ม ราวกับมีฝนตกหนักซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่หยุดและบดบังความในใจในดวงตาของเขาไว้ทั้งหมด ทำให้ฉันไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

เขามองฉันอยู่อย่างนั้น มองจนฉันรู้สึกกลัว

“คุณมองอะไรของคุณน่ะสีชิงชวน คุณอย่าคิดว่าคุณทำแบบนี้แล้วเซียวเซิงจะกลัวคุณนะ ทำไม เมื่อกี้คุณทำเธอไม่ตาย ตอนนี้คุณก็เลยคิดจะใช้สายตาฆ่าเธอให้ตายใช่ไหม?”

“เฉียวอี้” ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าควรพูดอะไร ทำได้เพียงเรียกชื่อของเธอไปอย่างอ่อนแรงเท่านั้น

“เซียวเซิง เธอถามเขาสิ ถามว่าทำไมเขาถึงทำแบบนี้? ถามเขาว่าเขาจะทำอะไรกันแน่? อยากให้เธอตายหรือเปล่า?”

ตอนนี้ฉันไม่มีแรงจริงๆ ฉันเจ็บขามาก แล้วก็เจ็บคอมากด้วย

ความจริงตอนนี้ฉันไม่ได้กลัว ฉันแค่ขี้เกียจถามสีชิงชวน ฉันมองเขาแวบหนึ่งแล้วหลุบตาลง

แต่ไม่คิดว่าสีชิงชวนจะตอบคำถามนั้นกลับมา เสียงของเขาทุ้มต่ำ แต่มันกลับชัดถ้อยชัดคำมากซะจนฉันได้ยินทุกคำอย่างชัดเจน