พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 322

นี่มันไม่ใช่แค่โกรธนิดๆ แล้ว ตามลักษณะนิสัยของแม่เฉียวแล้ว ถ้าตอนนี้พ่อเฉียวยังแข็งแรงดีอยู่ล่ะก็ แกต้องเก็บกระเป๋าหนีไปตั้งนานแล้ว ไม่ให้พ่อเฉียวได้อธิบายเลยด้วยซ้ำ

“แม่เฉียวล่ะ?”

“ตอนฉันไปยังอยู่ที่ห้องน้ำอยู่ แต่ตอนนี้ไม่รู้อยู่ไหนแล้ว”

“แล้วเธอยังไม่รีบกลับไปดูอีก?”

“ไม่เป็นไรหรอก แม่ฉันไม่เคยฝ่าลมพายุอะไรมาบ้างล่ะ เรื่องจิ๊บจ๊อยแค่นี้ทำอะไรแกไม่ได้หรอก”

“แล้วตอนนี้จะเอาไงต่อ?”

“ก็ต้องตรวจดีเอ็นเอน่ะสิ ถ้าตรงกันก็รับ ถ้าไม่ตรงกัน ใครก็อย่าหวังว่าจะมาเอาเปรียบพ่อฉันได้”

“แล้วอู๋ซือเหมยว่าไงบ้าง?”

“หล่อนต้องไม่ยอมอยู่แล้วสิ แล้วยังจะไปฟ้องพ่อฉันฐานทอดทิ้งเด็กอีกด้วย ตอนนั้นพวกเขาหย่ากันไปแล้ว มาทอดทงทอดทิ้งอะไรกันล่ะ? สรุปก็คือ ตอนนี้อู๋ซือเหมยอยากใส่สีตีไข่ทำให้พ่อฉันดูแย่ ทำให้หุ้นของเฉียวซื่อกรุ๊ปตกถึงที่สุด เพราะฉันดูๆ แล้ว หล่อนดูไม่อยากได้หุ้นส่วนของเฉียวซื่อกรุ๊ปเลยด้วยซ้ำ แค่อยากทำให้ฉันกับแม่ไม่มีอะไรเลยต่างหาก”

ฉันรู้จักอู๋ซือเหมยดี หล่อนเกลียดชังคุณพ่อเฉียวกับคุณแม่เฉียวมาโดยตลอด เกลียดแบบ…เกลียดมากๆ เกลียดชั่วฟ้าดินสลายปานนั้น

ฉันคิดดูดีๆ แล้ววิเคราะห์ให้เฉียวอี้ฟัง “ฉันว่าเด็กนั่นไม่ใช่ลูกของพ่อเฉียวแน่นอน ต้องเป็นเด็กที่อู๋ซือเหมยตั้งใจหามาแน่ๆ ด้วยนิสัยของหล่อนแล้ว ไม่มีทางซ่อนเด็กไว้นานสิบห้าสิบหกปี โดยไม่เผลอหลุดออกมาเลยได้หรอก อีกอย่าง กลับมาตั้งนานแล้ว ทำไมถึงเพิ่งเอาลูกมาเจอล่ะ?”

“ใช่!” เฉียวอี้ตบหน้าตัก “เซียวเซิง เธอพูดถูก จะต้องเป็นแบบนี้แน่ๆ!”

“วิธีวางแผนกลยุทธ์บนกระดาษใครๆ ก็ทำได้” เสียงของสีชิงชวนดังขึ้นจากข้างนอก ไม่รู้ว่าเขามาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่ เป็นคนชั่วจริงๆ แถมยังแอบฟังบทสนทนาของฉันกับเฉียวอี้อีก

เฉียวอี้หันหลังใส่เขา แล้วแค่นเสียงฮึออกมา “สีชิงชวน ยิ่งอยู่ยิ่งพัฒนาแล้วนะ แม้แต่แอบฟังยังเนียนขนาดนี้…ฉันว่าเซียวเซิงพูดมีเหตุผลนะ”

“เธอพูดมีเหตุผลจริง แต่น่าเสียดายที่สิ่งที่คุณทำมันไม่ค่อยได้เรื่องสักเท่าไหร่” สีชิงชวนเบะปากใส่เฉียวอี้ “คุณไปได้แล้ว”

“สีชิงชวน ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับนายที่ทำให้เซียวเซิงขาหักเลยนะ อย่ามาทำตัวกร่างแถวนี้นะจะบอกให้”

“ขาของเธอไม่ได้หัก แค่เส้นเอ็นขาดเฉยๆ แล้วตอนนี้ก็รักษาเสร็จแล้วด้วย” สีชิงชวนดึงเฉียวอี้ขึ้นจากเก้าอี้

เฉียวอี้ตีมือเขาออกทันที “สีชิงชวน ฉันขอเตือนนาย อย่ามาลงไม้ลงมือแถวนี้นะ ถ้าสู้ขึ้นมาจริงๆ นายอาจจะไม่ใช่ศัตรูของฉันก็ได้”

“ก็ลองดูสิ” สีชิงชวนไม่รู้ไปเอาความกล้ามาจากไหนถึงได้ถกแขนเสื้อขึ้น พร้อมหักนิ้วมือดังกรอบแกรบ แล้วเอียงศีรษะใส่เฉียวอี้ “จะสู้ให้เซียวเซิงดูที่นี่ หรือว่าจะลงไปสวนหย่อมข้างล่างล่ะ?”

“สีชิงชวน สมองคุณมีปัญหาหรือไง เฉียวอี้เป็นผู้หญิงนะ คุณยังจะสู้กับเธออีก?”

“หล่อนเป็นผู้หญิงด้วยเหรอ? หล่อนเองที่คิดว่าตัวเองเป็นผู้หญิง หรือว่าคนอื่นที่คิดว่าหล่อนเป็นผู้หญิงล่ะ?” สีชิงชวนกล่าวแบบไม่ไยดี

เขาพูดกับฉันเสร็จก็ไปถามเฉียวอี้ทันที “นี่ ทอมบอย คุณเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงน่ะ?”

เฉียวอี้น่ะเหรอจะทนกับคำพูดแบบนี้ได้ เธอถอดเสื้อคลุมออกโยนไว้บนเตียงแรงๆ

“สีชิงชวน นายลงไปสวนหย่อมกับฉัน”

ฉันมองดูเฉยๆ สีชิงชวนเดินตามเฉียวอี้ออกไป สองคนนี้คงไม่ได้จะไปสู้กันจริงๆ หรอกนะ?

“เฉียวอี้ สีชิงชวน พวกเธอเสียสติไปแล้วหรือไง เป็นเด็กสองขวบสามขวบเหรอ? ยังจะตีกันอีก?”

สีชิงชวนหยุดอยู่หน้าประตูครู่หนึ่ง แล้วหันกลับมาบอกฉันว่า “เฉียวอี้อยากสู้กับผมมากขนาดนี้ ถ้าผมไม่สมปรารถนาเธอหน่อย เธอก็จะโอ้อวดกับผมอยู่อย่างนี้”