พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 339

ทัศนคติที่สีชิงชวนมีต่อเซียวซือ คาดว่าไม่ใช่แค่ฉันคนเดียวในตระกูลสีที่คิดว่าสมองเขาพังไปแล้ว

ฉันนอนหลับด้วยจิตใจที่กระสับกระส่ายในตอนกลางคืน และได้ฝันเห็นคุณพ่อที่กำลังนั่งอยู่ในห้องหนังสือ

ฉันเดินผ่านประตูห้องหนังสือไป และเฝ้ามองเขาที่กำลังก้มหัวเพื่อใช้ความคิดผ่านประตูที่เปิดแง้มไว้ ท่าทางเคร่งเครียดแบบนั้นทำให้หัวใจของฉันแทบแตกสลาย

ฉันคิดว่าเขากำลังปวดหัวกับเรื่องเซียวหลิงหลิงและเซียวซือ จากนั้นฉันก็ตื่นขึ้นมาแล้วก็ไม่สามารถนอนหลับได้อีก

เช้าวันที่สองมาถึง ฉันวางแผนจะไปดูเซียวซือสักหน่อย

เธอได้กลับมาที่สถานีตำรวจหลังจากที่ได้ออกโรงพยาบาล ตัวฉันเองก็รอให้สีชิงชวนไปบริษัทก่อน ถึงจะออกไปหาเธอ

เดิมทีฉันคิดว่าการใช้กลยุทธ์ปิดฟ้าข้ามทะเลก็จะทำให้ไม่มีใครรู้ แต่กลับคาดไม่ถึงว่าคนอื่น ๆ กลับไม่ให้ฉันเข้าไป

พวกเขาบอกว่าเซียวซือยังอยู่ในระหว่างการสอบปากคำเลยไม่อนุญาตให้เข้าเยี่ยม ทันใดนั้นฉันก็จำได้ว่าเธอยังไม่ได้เข้าไปอยู่ในคุก เพราะถ้าอยู่ในคุกแล้ว ก็ยังมีสิทธิ์ที่จะเข้าไปเยี่ยมได้”

ทำยังไงดี ? เส้นสายของฉันในเมืองฮวานั้นน้อยมาก ถ้าฉันไปหาเฉียวอี้ก็คงไม่มีปัญหา เพราะเธอรู้จักทุกคนและสามารถจัดการได้ทุกอย่าง

แต่ถ้าฉันบอกเฉียวอี้ว่าฉันอยากไปเยี่ยมเซียวซือ เธอต้องด่าฉันเละแน่ ๆ

หลังจากที่ชั่งน้ำหนักในใจก็โทรหาสีชิงชวนนั้นน่าเชื่อถือที่สุด ด้วยเหตุนี้ฉันก็เลยโทรหาสีชิงชวน เขาน่ากำลังจะประชุมอยู่เพราะบริเวณโดยรอบเงียบเอามาก ๆ

เสียงของเข้าทุ้มต่ำ “เป็นอะไรหรือเปล่า ? ไม่นอนอีกหน่อยเหรอ ?” ความอบอุ่นของเขาเกือบทำให้ฉันน้ำตาไหลออกมา

ฉันพูด “ช่วยให้ฉันเข้าไปเยี่ยมเซียวซือได้ไหม ?”

“ทำไมล่ะ ?” เขาถามฉัน ทำไมเขาถึงมีคำว่าทำไมเยอะขนาดนี้ ?

ฉันพูดเบา ๆ “ก็แค่อยากไปเยี่ยมเธอหน่อย เมื่อวานเธอก็ป่วยจนนอนโรงพยาบาลไม่ใช่เหรอ ?”

“เมื่อวานตอนเย็นก็ออกมาจากโรงพยาบาลแล้ว” สีชิงชวนบอกฉัน “จำได้ว่าเมื่อวานตอนเย็นผมได้บอกคุณไปแล้ว”

“ฉันรู้ แต่ว่าฉันยังไม่ได้เยี่ยมเธอเลย”

“สถานีตำรวจไม่ใช่โรงพยาบาล ที่อยากเยี่ยมก็ได้เยี่ยมตามใจ”

“ฉันรู้ แต่ว่าคุณพอมีวิธีให้ฉันได้เจอเซียวซือไหม ?”

เขาชะงักตอนคุยโทรศัพท์ “คุณจะอยากเจอเธอไปทำไม ?”

“ฉันก็แค่อยากเจอเธอแล้วคุยกับเธอสักหน่อย”

“พูดตามตรงคุณยังไม่เชื่อว่าเธอจะทำคุณแบบนั้นใช่ไหม ?”

ใช่แล้ว สีชิงชวนรู้จักฉันดีจริง ๆ

“แล้วถ้าคุณได้เจอเธอ ขั้นต่อไปจะทำยังไงต่อล่ะ ?” เขาถามฉัน

ฉันค่อนข้างสับสน “อะไรคือขั้นต่อไป ?”

“ถ้าหากเซียวซือบอกคุณว่าเธอไม่เกี่ยว คุณจะเลือกเชื่อหรือไม่เชื่อล่ะ?”

ฉันไม่รู้ ฉันไม่รู้ว่าควรจะตอบเขายังไง

เขาส่งเสียงหัวเราะเบา ๆ ที่ปลายสาย “ถ้าไม่รู้จะตอบยังไง งั้นผมจะบอกคุณเอาไว้! ครั้งนี้ไม่ว่าคุณจะได้พบเซียวซือหรือไม่และไม่ว่าเธอจะยอมรับหรือไม่ยอมรับก็ตาม คุณก็คิดมาแล้วว่าคุณจะไม่ฟ้องเธอ รวมถึงเซียวหลิงหลิงด้วยใช่ไหมล่ะ ?”

ฉันไม่รู้ว่าสีชิงชวนรู้จักขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันคร่ำครวญออกมา “แล้วยังไงล่ะ ? สีชิงชวน ใจจริงของคุณอยากให้เซียวซือเข้าคุกงั้นเหรอ ? ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป เธอจะต้องติดคุกจริง ๆนะ”

ข้างในห้องไม่มีอะไรเลย ไม่มีเก้าอี้ ไม่มีเตียง มีเพียงแค่พื้นคอนกรีตเปล่า ๆ และผนังขาวทั้งสี่ด้าน

และเซียวซือที่ขดตัวอยู่มุมกำแพง มือทั้งสองข้างกอดเข่าเอาไว้แล้วเอาหน้าซุกลงไป และทั้งตัวขดจนกลายเป็นลูกบอลก้อนเล็ก ๆ

พอได้ยินเสียงเปิดประตู เธอก็เงยหน้าขึ้นมาด้วยความตกใจในทันที สายตาที่มองมาที่ฉันนั้นเต็มไปด้วยความประหลาดใจ“เซียวเซิง ?"

ฉันเดินเข้าไป คนคนนั้นก็เอาเก้าอี้มาให้ฉันยืม จากนั้นก็จัดการล็อกประตูทันที

ฉันไม่ได้เจอเธอเพียงแค่สองวัน เซียวซือดูราวกับถูกทรมานจนแทบไม่เป็นผู้เป็นคนแล้ว

น้ำหนักเธอน่าจะลดลงไปมาก ตอนนี้เธอยังคงสวมชุดที่เธอใส่ไปงานวันเกิดแม่เลี้ยงของเธอในวันนั้น แต่มันกลับดูยับยู่ยี่ บนกระโปรงก็เต็มไปด้วยรอยเปื้อนมากมาย ทั้ง ๆ ที่เธอนั่งอยู่บนพื้นที่ไม่มีรอยเปื้อนอะไรเลย

ฉันไม่เคยเห็นเซียวซือเป็นแบบนี้มาก่อน สำหรับเซียวซือที่อยู่ในใจของฉันคือคนที่ดูเหมือนเป็นเจ้าหญิงอยู่เสมอ เธอเป็นเจ้าหญิงอย่างแท้จริง

เธอเป็นคนที่ดูสูงส่ง เธอเป็นคนที่เย่อหยิ่ง เธอเป็นคนสวย เธอเป็นคนที่มักจะสำรวมอยู่เสมอการเคลื่อนไหวของเธอเหมือนเต็มไปด้วยท่วงท่าอันสง่างามของผู้หญิงที่เพียบพร้อม เป็นความสง่างามที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด

ในตอนนี้เธอเหมือนกับเทพสาวที่ถูกโยนลงมาในโลกมนุษย์ หรือไม่ก็เป็นเจ้าหญิงที่ต้องตกระกำลำบาก

ฉันไม่รู้ว่าเมื่อวานตอนที่อยู่โรงพยาบาลสีชิงชวนที่ได้เห็นสภาพของเซียวซือที่เป็นแบบนี้จะทำใจไม่ได้หรือเปล่า

ภายใต้สถานการณ์ปกติ ไม่ว่าใครที่ได้เห็นเซียวซือในรูปลักษณ์ตอนนี้ก็ยังต้องรู้สึกสงสาร ไม่ต้องพูดถึงสีชิงชวนที่เคยมีความสัมพันธ์กับเซียวซือมาก่อน

ฉันตกใจจนขาอ่อนแรง ตัวฉันสั่นเล็กน้อยเมื่อต้องเดินไปหน้าเธอ

“เซียวซือ” ฉันคุกเข่าลงต่อหน้าเธอ “ได้ยินมาว่าเมื่อวานเธอเป็นลมหมดสติไป”

เธอจ้องมองมาที่ฉัน แล้วถอนหายใจ “ไม่ถึงตายหรอก”