พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 343

เฉียวเจี้ยนฉีจิตใจแข็งแกร่งมาก แล้วก็สามารถตีความได้ว่าไม่มียางอายได้เช่นกัน

เขายิ้มอย่างไม่ยี่หระ “ไม่เป็นไร ยังไงตอนเที่ยงสีชิงชวนก็คงไม่กลับมาหรอกมั้ง อีกอย่างคนแก่ๆ ก็ชอบให้คนหนุ่มๆ สาวๆ มากินข้าวที่บ้าน”

ในเมื่อเขาไม่สนใจอะไร งั้นฉันก็ยังไงก็ได้

ถ้าสีชิงชวนกลับมา อย่างมากพวกเขาก็แค่ต่อยกันอีกสักตั้ง

ดังนั้นฉันจึงพาเฉียวเจี้ยนฉีกลับไปทานข้าวที่บ้านตระกูลสี ฉันค่อนข้างโชคดีที่คุณพ่อสีและคุณแม่สีไม่อยู่ มีแค่คุณยายที่เดินโดยใช้ไม้เท้าหัวมังกรค้ำยันอยู่ที่ระเบียงทางเดินและกำลังรอฉันกลับมาที่บ้านอย่างใจจดใจจ่อ

ทันทีที่พวกเราลงจากรถ ท่านก็หรี่ตามองและเดินลงมาจากระเบียงทางเดินโดยมีพี่สี่ประคองท่านเข้ามา จากนั้นก็มองสำรวจเฉียวเจี้ยนฉี “เสี่ยวเซิงเซิง พ่อหนุ่มนี่ใครเหรอ?”

“เขาเป็นพี่ชายของเฉียวอี้ค่ะ”

“ผมชื่อเฉียวเจี้ยนฉีครับ สวัสดีครับคุณย่า” เฉียวเจี้ยนฉียื่นมือไปทางคุณย่า เดาว่าคงไม่มีใครเชคแฮนด์กับคุณย่านายแล้ว ดังนั้นคุณย่าจึงยื่นไม้เท้าหัวมังกรของท่านมาแทน เฉียวเจี้ยนฉีหัวเราะชอบใจและเชคแฮนด์กับไม้เท้าของท่านแทน

เฉียวเจี้ยนฉียังเอาของขวัญซึ่งเป็นกล่องอาหารมาด้วยสองกล่อง เขาส่งมันให้พี่สี่และบอกกับพวกเรา “ขนมโก๋ถั่วเขียวกับขนมถั่วแดงที่ผมทำเองครับ”

เดิมที่คุณย่าไม่คิดจะชายตามองมันด้วยซ้ำ แต่เมื่อท่านได้ยินเขาพูดแบบนั้นจึงรู้สึกสนใจขึ้นมาทันที “คุณทำเองเหรอ?”

“ใช่ค่ะ” ฉันพูดแทรกขึ้น “พี่เฉียวเป็นเชฟค่ะ ทำอาหารเก่งมาก อาหารที่เขาทำอร่อยมากเลยนะคะ”

“งั้นก็พอดีเลย วันนี้ในครัวซื้อปลาปลาโครกเกอร์ตัวใหญ่มาตัวหนึ่ง แต่วันนี้เชฟที่ทำปลาโครกเกอร์เก่งที่สุดคนนั้นไม่อยู่ คุณทำเป็นไหม? ยกเป็นหน้าที่คุณแล้วกันนะ” คุณย่าพูดอย่างไม่เกรงใจ เฉียวเจี้ยนฉียิ้มแต้พร้อมกับตอบรับ “งั้นทำซุปปลาโครกเกอร์แล้วกันนะครับ!”

“ปลาโครกเกอร์ทำซุปได้ด้วยเหรอ?” คุณย่าดันแว่นสายตา “กินปลาโครกเกอร์มาแทบจะทั้งชีวิต ยังไม่เคยกินซุปปลาโครกเกอร์เลย”

“งั้นคุณย่าก็ลองทานดูนะครับ”

“พี่สี่ พาคุณเฉียวไปห้องครัวก่อน”

คุณย่าพูดด้วยท่าทางไม่ค่อยพอใจ แต่ฉันกลับรู้สึกไม่ค่อยสบายใจนิดหน่อย ไม่ว่ายังไงเฉียวเจี้ยนฉีเขาก็เป็นแขก ฉันดูออกว่าคุณย่าไม่ค่อยชอบเขาสักเท่าไหร่ ซึ่งเหตุผลก็น่าจะเป็นเพราะว่าเขาเป็นผู้ชาย

ฉันเป็นสะใภ้ของตระกูลสี แต่กลับพาผู้ชายคนหนึ่งกลับมาทานข้าวที่บ้าน การที่คุณย่าจะไม่ชอบใจก็เป็นเรื่องปกติ

“ขอโทษนะคะคุณย่า เพราะเขาเป็นพี่ชายของเฉียวอี้ หนูก็เลยไม่ได้คิดอะไรมาก”

“เสี่ยวเซิงเซิง ที่นี่ก็บ้านหนู หนูจะพาใครมากินข้าวก็ได้ทั้งนั้นแหละ” คุณย่าตบหลังมือฉันเบาๆ “แต่ตานั่นน่ะ มองหนูไม่วางตาเลย เขาชอบหนูหรือเปล่า?”

“เปล่าค่ะๆ เราเป็นเพื่อนกันเฉยๆ ค่ะ” สายตาของคุณย่าเฉียบแหลมจริงๆ ไม่ว่าอะไรก็ปิดท่านไว้ไม่มิด

ฉันประคองท่านเดินเข้าประตูใหญ่ไป ส่วนเฉียวเจี้ยนฉีก็เข้าไปทำอาหารในครัวแล้ว

ฉันไปล้างมือและเปลี่ยนเสื้อผ้า จากนั้นก็นั่งรอรับประทานอาหารอยู่ในห้องอาหาร พี่สี่ยกซุปมาเสิร์ฟให้ฉันก่อนถ้วยหนึ่ง

ซุปไก่อร่อยมาก แถมกระเพาะปลาก็เหนียวมาและยังติดฟันเล็กน้อย ความเหนียวกำลังดี

“วัยรุ่นสมัยนี้น่ะ ชอบขี้โม้ ชอบสร้างภาพลักษณ์ที่ดูดีให้ด้วยเอง ประธานบ้าอำนาจน่ะ คนเขาเลิกนิยมกันไปแล้ว ก็เลยสร้างภาพเป็นผู้ชายอบอุ่น” คุณย่าทันสมัยจริงๆ เข้าใจเรื่องพวกนี้ด้วย ฉันรู้สึกนับถือขึ้นมาทันที

“คุณย่าคะ เขาทำอาหารเป็นจริงๆ ค่ะ หนูเคยทานอาหารฝีมือเขา อร่อยมากเลยนะคะ”

“ถ้าเทียบกับเชฟฉวีบ้านเราล่ะ?”