พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 351

พวกเธอคงคิดไม่ถึงว่าฉันจะพูดและทำแบบนี้ ในขณะที่กำลังรู้สึกตกตะลึงอยู่ พวกเธอก็ยังไม่ลืมที่จะหาเหตุผลมาหักล้าง

“แต่เราเป็นพนักงานออฟฟิศ จะไปโรงงานได้ไง?”

“ตำแหน่งพวกคุณ ฉันมีสิทธิ์ตัดสินใจ พูดโดยทั่วๆ ไปแล้วพวกขี้นินทาอย่างพวกคุณควรจะถูกไล่ออกด้วยซ้ำ แต่ว่าที่โรงงานขาดคนน่ะ ตอนนี้พวกคุณก็ไปทำแทนแล้วกัน”

เมื่อฉันพูดจบก็หันไปมองสีชิงชวน

แค่พูดแต่ไม่ทำจริงตามที่พูด แค่พูดปากเปล่ามันไม่เกิดประโยชน์อะไร ฉันจึงเริ่มล้วงโทรศัพท์และโทรไปหาหัวหน้าแผนกบุคคล

ฉันบอกกับเขา “พนักงานหญิงสามคนที่แผนกต้อนรับของเรา หมายเลขพนักงานคือ XXX ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปให้พวกเธอย้ายไปทำที่โรงงานนะคะ”

ฉันพูดจบก็หันโทรศัพท์ไปให้พวกเธอดูด้วยว่าคนที่ฉันโทรหาคือผู้จัดการแผนกบุคคลจริงๆ ไม่ได้สอดแทรกมุกตลกและล้อพวกเธอเล่น

พวกเธอแต่ละคนพากันหน้าถอดสี ตื่นตะลึง และยังกังวลมากอีกด้วย

เดาว่าพวกเธอน่าจะคิดไม่ถึงว่าฉันจะโทรหาผู้จัดการแผนกบุคคลจริงๆ และเอาจริงกับพวกเธอ

ไม่รู้ว่าสีชิงชวนจะพอใจกับวิธีการของฉันไหม ฉันพูดจบก็จูงมือเขาออกไปทันที

ตอนที่ออกมาจากร้านอาหารเสียบไม้ จู่ๆ สีชิงชวนก็ก้มตัวลงมานับเลขใกล้ๆ หูฉัน “หนึ่ง สอง สาม”

“หนึ่งสองสามอะไร?” ฉันเพิ่งถามไปได้ไม่ทันไร ก็ได้ยินเสียงรองเท้าส้นสูงดัง ‘ตึกๆๆ’ ตามมาด้านหลัง พนักงานต้อนรับคนหนึ่งตามเรามา

“เราไม่ได้ตั้งใจนะคะ ก็แค่พูดไปงั้นๆ”

“ฉันก็แค่ทำไปงั้นๆ เหมือนกัน” ฉันยิ้มให้พวกเธอ

“คุณจะลงโทษพวกเราแบบนี้ไม่ได้นะคะ มีใครในบริษัทบ้างที่ไม่นินทาคุณลับหลัง?”

ฉันมองเธอ แล้วเธอก็ปิดปากทันที

ฉันรู้ว่าตอนนี้กิจกรรมสร้างความบันเทิงส่วนใหญ่ในบริษัทก็คือการวิจารณ์ฉันลับหลัง บอกว่าฉันไร้ความสามารถ และคุณพ่อก็ยกบริษัทให้ผิดคน

ฉันนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งและบอกพวกเธอ “ถ้าฉันไม่ได้ยิน งั้นก็ถือว่ามันไม่มีเรื่องพวกนั้น แต่ถ้าฉันเกิดรู้เข้า คุณคิดว่าฉันจะทำเป็นไม่ได้ยินเหรอ?”

สีชิงชวนจูงมือฉันเดินผ่านหน้าพวกเขาไป จากนั้นก็วางมือไว้บนประตูรถเพื่อป้องกันไม่ให้หัวฉันชนเข้ากับมัน

ฉันนั่งลงและรถก็ขับผ่านหน้าพวกเธอไป จนกระทั่งไม่เห็นพวกเธอแล้ว ฉันจึงผ่อนลมหายใจออกมายาวๆ อย่างโล่งอก

“เป็นไง? ไม่ชินกับการเป็นตัวร้ายเหรอ?” เขาชอบบีบให้ทำแบบนี้ตลอดเลย

“คราวหน้าอย่าให้ฉันทำเรื่องแบบนี้แล้วนะ ฉันไม่ชินจริงๆ”

“ไม่ชิน งั้นก็ต้องชินกับการถูกคนอื่นเหยียบย่ำทุบตีนะ”

“ไม่ใช่ทุกคนจะเป็นแบบคุณสักหน่อยที่นั่งอยู่บนหอคอยแห่งอำนาจเหนือคนอื่นน่ะ”

“ทีเรื่องการแก้ปัญหาเชิงลบเนี่ย คุณคิดออกมาได้เป็นเรื่องเป็นราว ถ้าไม่มีวิธีคุณก็ไปเปิดคลาสสอนการเป็นคนขี้ขลาดเหมือนเต่าหัวหดดูสิ รับรองว่าได้ผลิตคนขี้ขลาดออกมาสู่สังคมแบบนับไม่ถ้วนแน่”

คำพูดคำจาของสีชิงชวนนี่เจ็บแสบดีจริงๆ ฉันทำได้แค่ปล่อยให้เขาพูดไป อยากจะพูดอะไรก็เชิญตามสบายไปเลย

รถยังขับมาไม่ถึงบ้านตระกูลสี ผู้จัดการแผนกบุคคลก็โทรมายืนยันกับฉันว่าจะทำแบบนั้นจริงๆ ไหม สีชิงชวนนั่งอยู่ข้างๆ ฉัน ถึงแม้เขาจะไม่ได้มองฉันอยู่ตรงๆ แต่ฉันรู้ว่าเขากำลังมองฉันอยู่ผ่านทางกระจกมองหลัง ดังนั้นถ้าฉันเกิดกลับคำขึ้นมา เขาต้องด่าฉันยับแน่ๆ

ฉันจึงทำได้เพียงบอกกับผู้จัดการแผนกบุคคลว่า “ค่ะ ทำตามที่ฉันบอกเลย”

รถที่สีชิงชวนขับวันนี้คือรถแข่ง มือข้างหรือของเขาขับรถ ส่วนอีกข้างพาดไว้บนประตูรถ สายลมพัดเข้ามาจากทางหลังคารถจนทำให้ผมเขายุ่งสะเปะสะปะ และทำให้ฉันตามัวไปหมด

บางครั้งฉันก็มีความรู้สึกว่าสีชิงชวนกำลังพยายามสอนฉันว่าควรจะบริหารเซียวซื่อกรุ๊ปยังไง และควรจะทำธุรกิจยังไง

ไม่รู้ว่ามันคือความเข้าใจผิดของฉันไหม ว่าเขากำลังสอนฉันในสไตล์ของเขา และฉันก็แค่ดูเหมือนจะไม่ค่อยชินกับมันเท่าไหร่