พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 352

“เฉียวอี้…” จู่ๆ ฉันก็รู้สึกว่าฉันตะโกนจนคอฉันจะแหกแล้ว ถึงฉันจะกลัวมาก แต่ว่าตั้งแต่ไหนแต่ไรนิสัยของฉันก็นับว่าเงียบเงียบเฉยมาโดยตลอด

ครั้งนี้ท่าทีของเฉียวอี้ทำให้ฉันตกใจมากจริงๆ เป็นครั้งแรกที่เธอเย็นชาใส่ฉันขนาดนี้ แล้วก็เป็นครั้งแรกที่เธอล็อกห้องและไม่ให้ฉันเข้าไปเจอ ทำให้ฉันเจอเธอไม่ได้

ฉันเคาะประตูเสียงดังมาก ในตอนนั้นเองประตูห้องข้างๆ ก็เปิดออกและคุณแม่เฉียวก็เดินออกมา “เซียวเซิง”

ท่านมองฉันอย่างประหลาดใจ “เกิดอะไรขึ้น?”

ที่แท้คืนนี้คุณแม่เฉียวก็อยู่บ้านด้วย ดูจากตาท่านที่ยังบวมๆ อยู่ ท่านต้องเพิ่งนอนและตกใจตื่นเพราะฉันแน่ๆ

ช่วงนี้ท่านต้องไปดูแลคุณพ่อเฉียวทุกวัน แค่นี้ท่านก็เหนื่อยมากแล้ว ฉันยังไปทำให้เธอตื่นอีก

“คุณแม่ ขอโทษนะคะที่เสียงดังทำให้คุณแม่ตื่น”

“ไม่เป็นไรจ้ะ” ท่านเดินเข้ามาและพูดอย่างนุ่มนวลเบาๆ “เฉียวอี้หลับแล้วเหรอ? หนูเคาะเสียงดังขนาดนี้เธอไม่ได้ยินหรือไง?”

“ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวหนูโทรหาเธอก็ได้”

“หนูรอแป๊บนะลูก เดี๋ยวแม่ไปเอากุญแจมาให้” คุณแม่เฉียวไปเอากุญแจมาให้ฉัน “ดอกเล็กนั้นใช้เปิดได้จ้ะ”

“ค่ะ โอเคค่ะ” ฉันลองเปิดดู แล้วมันก็เปิดประตูได้จริงๆ

ฉันเห็นว่าเฉียวอี้รีบมุดเข้าไปใต้ผ้าห่มทันที จากนั้นก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง

เธอไม่อยากเจอฉัน

ฉันเดินไปข้างเตียงเธอ อยากจะดึงผ้าห่มออกแต่ก็ไม่กล้า จึงพูดกับเธอโดยที่มีผ้าห่มคั่นกลางอยู่อย่างนั้น

“เฉียวอี้ เธอฟังฉันอธิบายนะ ฉันกับฉินกวนไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันจริงๆ วันนั้นฉันกับเขา…”

“เมื่อเช้าฉันแค่ยุ่งนิดหน่อย เธอไม่ต้องอธิบายหรอก ฉันไม่อยากฟัง…” เสียงของเฉียวอี้ดังออกมาจากในผ้าห่ม

“ฉันกับฉินกวนไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันจริงๆ ฉันรู้ว่าเธอชอบเขา ฉันจะไปคิดอะไรกับเขา…”

ทันใดนั้นเฉียวอี้ก็ดึงผ้าห่มของเธอออกและพูดพร้อมกับจ้องมองฉันด้วยดวงตากลมโต “ฉันไม่สนว่าเธอจะเกี่ยวข้องอะไรกับเขาไหม แต่ยังไงก็แล้วแต่ เซียวเซิง ท่าทางอ่อนแอน่าสงสารของเธอจะทำให้ผู้ชายทุกคนบนโลกเกิดความรู้สึกอยากปกป้องแล้วก็มาปกป้องเธอ คำถามคือบนโลกนี้มีละครเจ้าหญิงเจ้าชายเยอะแยะขนาดนั้นเลยเหรอ?” เฉียวอี้ตะโกนคำพูดพวกนั้นใส่ฉัน น้อยครั้งมากที่เธอจะพูดเสียงดังขนาดนี้ใส่ฉัน วันนี้ถือเป็นครั้งแรกของหลายๆ อย่างเลย

“เฉียวอี้ ฉันรู้ว่าฉันไม่ควรโผเข้าไปร้องในอ้อมกอดเขา ฉันน่าจะคิดให้ดีๆ ออกห่างจากเขา แล้วก็ขีดเส้นให้ชัดเจน…”

“พอแล้ว เธอไม่ต้องพูดแล้ว มันไม่เกี่ยวกับฉินกวน เธอคิดว่าฉันเป็นคนใจแคบขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“งั้นเธอโกรธฉันทำไม?”

“ใครบอกว่าฉันโกรธเธอ?” เฉียวอี้ถูจมูก “ฉันง่วงจะตายแล้ว จะนอนแล้ว เซียวเซิง เธอกลับไปเถอะ!”

ตอนที่ใครสักคนไม่อยากคุยกับอีกคนหนึ่ง เธอจะไม่ยอมรับหรือปฏิเสธอารมณ์ของตัวเธอเอง ถ้าเฉียวอี้ไม่ได้โกรธฉัน งั้นทำไมเธอถึงไม่คุยกับฉันล่ะ?

ฉันเสียใจมาก แต่กลับจนปัญญาจริงๆ ฉันมองเฉียวอี้และแทบจะร้องไห้ออกมาอยู่รอมร่อ

“เฉียวอี้ ฉันบอกเธอตามตรงนะ จริงๆ ฉินกวนกับแม่ฉันรู้จักกัน ครั้งนั้นที่สีชิงชวนพาฉันไปล่องเรือยอชต์ ฉันได้เจอกับเขา มันก็คือครั้งนั้นที่ไปเกาะกลางทะเลนั่นแหละ แหวนที่เขาใส่อยู่บนนิ้วนั่นเป็นแหวนที่แม่ฉันมอบให้เขา”

เฉียวอี้เบิกตากว้างทันที เธออ้าปากกว้างและมองฉันอย่างโง่ๆ