พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 36

เฉียวอี้ไปขับรถมา ฉันรีบโอบรอบศีรษะของสีชิงชวนเอาไว้ สีหน้าของเขาดูสีขาวมาก ซีดขาวเหมือนกับกระดาษ

ฉันรู้สึกหวาดกลัวเหลือเกิน ถ้าหากสีชิงชวนถูกเฉียวอี้ทุบตายขึ้นมาจริงๆ จะทำอย่างไร?

ฉันยอมรับผิดแทนได้ เพราะถึงยังไงพ่อของฉันก็จากไปแล้ว ตัวฉันเองก็ไม่มีญาติเลยสักคน ไม่มีอะไรให้ต้องเป็นห่วงเลยสักนิด ฉันก็แค่บอกว่าฉันเป็นคนทุบเอง แล้วอิฐก้อนนั้นล่ะ?

ฉันหันกลับไปดู ก็พบว่าอิฐก้อนนั้นวางอยู่บนพื้นไม่ไกลนัก

เฉียวอี้ขับรถเข้ามา พวกเราช่วยกันออกแรงยกร่างของสีชิงชวนขึ้นรถ ตอนนี้ใจของฉันคิดว่าการกระทำในตอนนี้ก็เหมือนกับการฆ่าคนแล้วอำพรางศพอย่างไรอย่างนั้น

สีชิงชวนทั้งตัวสูงและตัวใหญ่ พวกเราต้องใช้เรี่ยวแรงมหาศาลถึงจะพาเขาขึ้นรถได้ ฉันลงจากรถอีกครั้งและไปหยิบอิฐขึ้นมา

“ออกรถเลย รีบไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด”

ฉันจำได้ว่าโรงพยาบาลซานอีอยู่ที่นี่เพียงแค่เลี้ยวซ้ายไปหนึ่งถนน

เฉียวอี้เร่งเครื่องยนต์ สีชิงชวนนอนพิงอยู่บนต้นขาของฉัน เขานอนหลับตาแน่นสนิท ในตอนนี้เองฉันถึงได้เพิ่งเห็นว่าเขาขนตายาวมากเหมือนกับผู้หญิงเลย

ฉันรู้สึกตกใจมากที่ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นขาวได้ถึงขนาดนี้ คงไม่ได้ตายแล้วหรอกนะ

ฉันเอื้อมมือออกไปสัมผัสที่ลมหายใจของเขา มันดูอ่อนแอมากและไม่มีแรงเลย

“เฉียวอี้ ขับไวกว่านี้หน่อย” ฉันเอ่ยเสียงสั่น

แผ่นหลังของเฉียวอี้ดูแข็งทื่อ เธอเองก็ตกใจมากเหมือนกัน

เธอขับรถไวเหมือนจรวดและเพราะว่าคืนนี้มีรถน้อยมาก ไม่นานก็มาถึงที่โรงพยาบาล

ฉันรีบลงจากรถอย่างรวดเร็วแล้วร้องเรียกหมอ จากนั้นฉันของห้องฉุกเฉินก็นำรถเข็นมาพาสีชิงชวนไป

เขาถูกนำเข้าห้องฉุกเฉิน ฉันถึงได้รู้ว่าตัวฉันเปียกชื้นไปหมดแล้ว ถึงแม้ว่าฉันจะสวมแค่ชุดชีฟองอยู่ ส่วนเสื้อโค้ตตกอยู่ที่ลานจอดรถไปตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว

“เสี่ยวเซิง” ในเวลานี้เฉียวอี้ก็ยังคงคิดที่จะปลอบโยนฉัน “เรื่องนี้ฉันเป็นคนทำ ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ เธอเป็นผู้เสียหายนะ”

“เธอพูดจาเหลวไหลให้น้อยหน่อย” ฉันกระซิบเบาๆ “เธอกลับไปก่อน”

“ฉันจะกลับไปได้ยังไง ถ้าหากสีชิงชวนเป็นอะไรขึ้นมา คนตระกูลสีไม่ยอมปล่อยเธอไปแน่”

“จะดีจะร้ายยังไงฉันก็เป็นภรรยาของเขา อย่างมากก็เป็นเรื่องในครอบครัว”

“ฆ่าคนตายเป็นคดีอาญานะ”

“โดยรวมแล้ว สถานะของฉันเป็นประโยชน์กว่าเธอ”

ในขณะที่พวกเรากำลังร้อนใจกันแทบตาย ในเวลานี้ก็มีคนพูดกับพวกเราว่า

“ผู้ป่วยที่ส่งมาคือคุณสีใช่ไหมครับ?”

ก็คือหมอจากห้องผ่าตัดนี่เอง ฉันตื่นเต้นจนต้องกัดฟันเอาไว้

“ใช่ค่ะ เขาคือสีชิงชวน”

“คุณคือคุณนายสี?”

“ค่ะ”

“อ้อ อย่างนั้นช่วยมาเซ็นชื่อตรงนี้หน่อยครับ”

“เซ็นชื่ออะไรคะ?” มือและเท้าของฉันสั่นเล็กน้อย

“ที่ท้ายทอยของคุณสีมีบาดแผลประมาณสามเซนติเมตรและตอนนี้เย็บเสร็จเรียบร้อยแล้วครับ เมื่อครู่นี้เป็นเวลาเร่งด่วนเลยต้องทำการรักษาก่อน ตอนนี้คุณช่วยมาลงนามในใบผ่าตัดทางนี้หน่อยนะครับ”

“สีชิงชวนเป็นอย่างไรบ้างคะ?” ถ้าเย็บแผลเสร็จแล้วก็คงจะมีชีวิตอยู่สินะ เพราะมันไม่มีเหตุผลอะไรเลยจะไปเย็บแผลให้คนที่ตายไปแล้ว

“บาดแผลไม่ใหญ่มากครับ กระดูกไม่หัก เพียงแต่เส้นเลือดใหญ่แตกก็เลยมีเลือดไหลเยอะ ตอนนี้คุณสีฟื้นแล้วครับ”

“เขายังมีชีวิตอยู่ไหมคะ?” ฉันตัวสั่นเล็กน้อย

“แน่นอนครับ คุณสีปลอดภัยดี เพียงแค่มีเลือดออกมาเท่านั้น อีกสักพักพวกเราจะจัดห้องให้คุณสีพักที่โรงพยาบาล”

ฉันโล่งอกขึ้นมาแล้วและได้ส่งสายตาให้กับเฉียวอี้ “เธอไปก่อน”