พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 370

ฉันกลอกตามองท้องฟ้า ฉันไม่ควรถามเขา ฉันเองก็รู้อยู่แล้วว่าเขานั้นไม่ใช่คนที่จะพูดจาดีอะไร

“แต่ทว่า เซียวซือก็น่าสงสารมากจริงๆ พ่อตายจากไปแล้ว ตอนนี้แม่ก็ยังป่วยอีก”

“ไม่ว่าเมื่อใดก็ตาม อย่าเห็นอกเห็นใจคนที่เป็นศัตรูของคุณ” เขากดบริเวณไหล่ของฉัน

“ทำไมคุณถึงพูดว่าเซียวซือคือศัตรูของฉัน?”

“คุณนี่หน้าตาน่ารักแต่ไร้สมอง” เขาถอนหายใจ “ในละครสงคราม คุณไม่น่าจะมีชีวิตรอดเกินสามตอน คุณเหมาะที่อยู่ในละครการเดินทางข้ามเวลา”

“ทำไมกัน?”

“เมื่อคุณเดินทางข้ามเวลาไปแล้ว พวกผู้ชายทั้งหมดก็จะปกป้องคุณไง”

พล็อตเรื่องนี้ค่อนข้างคุ้นเคย ฉันครุ่นคิดอย่างละเอียด “คุณก็ดูละครข้ามกาลเวลาด้วยงั้นเหรอ?”

เขาไม่ตอบคำถามฉัน ยกแขนขึ้นและโอบไหล่ของฉันพลางเดินไปด้านหน้า

“ทำไมคุณถึงแสดงท่าทางโหดร้ายและไร้หัวใจแบบนั้นกับเซียวซือได้ลงคอ?” ฉันล่ะรู้สึกสงสัยเป็นอย่างมาก

“หลังจากที่หล่อนทำร้ายคุณ”

เหตุผลนี้ช่างหาข้อโต้แย้งได้ยากนัก ฉันควรเชื่อหรือว่าไม่เชื่อดีนะ?

“สีชิงชวน” ฉันเอ่ย “เรื่องมันก็ผ่านไปนานแล้ว ช่างเถอะ ตอนนี้แม่เลี้ยงเป็นแบบนี้ เซียวซือจะต้องดูแลแม่เลี้ยงเพียงคนเดียวและแบกรับเซียวซื่อกรุ๊ปไว้เพียงลำพัง”

“เซียวเซิง” เขาพ่นลมหายใจผ่านจมูก “คุณวางแผนจะปล่อยให้เซียวซื่อกรุ๊ปหลุดหายไปงั้นเหรอ?”

“ตอนนี้เซียวซือก็ยังเป็นประธานของเซียวซื่อกรุ๊ป!”

“หล่อนเข้าไปยังสถานคุมขัง ชื่อเสียงฉาวโฉ่ คุณสามารถรับตำแหน่งประธานคืนมาได้”

“แต่ทว่า” ฉันลังเล “ตอนนี้สถานการณ์ของแม่เลี้ยงเป็นเช่นนี้ อารมณ์ของหล่อนหดหู่มาก ฉันจะไปซ้ำเติมหล่อนได้อย่างไร?”

เขาหยุดนิ่งและสัมผัสใบหน้าของฉัน ฉันไม่รู้ว่ารอยยิ้มของเขาหมายความว่าอย่างไร “เซียวเซิง จะพูดกับคุณอย่างไรดี? คุณเป็นคนจิตใจดีมีศีลธรรมหรือว่าเป็นคนโง่กันแน่?”

โง่ก็โง่สิ ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย สรุปว่าเรื่องอะไรที่มันมากเกินไปนั้นฉันไม่สามารถทำได้ก็แล้วกัน

“สีชิงชวน คุณอย่าใจร้ายกันเซียวซือนักเลย อย่างไรเสียก่อนหน้านี้พวกคุณก็เคยรักกัน”

“นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินว่ามีคนขอให้สามีของตนเองนั้นปฏิบัติตัวให้ดีต่ออดีตแฟนสาวของเขา”

“อันที่จริงเซียวซือนั้นรักคุณมาก”

“คุณไม่รักผมเหรอ?”

“เอ่อ” ภายใต้การจ้องมองของเขา ฉับพลันใบหน้าของฉันร้อนผ่าวขึ้นมาเล็กน้อย

ฉันละสายตาและหลบสายตาของเขา “เหอะ เปล่าเสียหน่อย”

“ผมจำได้ว่าวันหนึ่งมีใครบางคนสารภาพรักกับผม”

“เมื่อไรกัน? ไม่มีสักหน่อย” ฉันหลุดออกจากอ้อมแขนของเขา แต่กลับถูกเขาดึงกลับไปเช่นเดิม

เขาโอบรอบเอวของฉันไว้ ฉันต้องพยายามงอหลังเหมือนกับกุ้งตัวหนึ่ง

โอบกอดเขาฉันจะต้องเขย่งปลายเท้า เมื่อฉันมองข้ามไหล่ของสีชิงชวน ฉันเห็นเซียวซือกำลังยืนอยู่บริเวณสุดปลายทางเดิน

เธอยืนอยู่หน้าประตูห้องพักผู้ป่วยของแม่เลี้ยง จ้องมองพวกเราอยู่ครู่หนึ่ง

ใบหน้าของเธอซีดเผือดเป็นอย่างมาก ซีดขาวราวกับกำแพงของโรงพยาบาล เหมือนโคมไฟสีขาวที่อยู่เหนือศีรษะ เหมือนกระโปรงสีขาวบนตัวของเธอ เหมือนรองเท้าสีขาวขนาดเล็กของฉัน

เหมือนผีผู้หญิงเสียมากกว่า

ผีผู้หญิงที่ตายด้วยความแค้น ไม่สามารถไปผุดไปเกิดได้เพราะยังไม่ได้ระบายความแค้นของตนเองออกมา

ฉันดิ้นรนออกจากอ้อมแขนของสีชิงชวนโดยไม่รู้ตัว จากนั้นผลักเขาออก “ที่นี่คือโรงพยาบาลนะ คุณให้เกียรติสถานที่หน่อย”

“ผมสามารถทำได้มากกว่านี้อีก” เขากัดใบหูของฉัน ใบหน้าของเซียวซือนั้นซีดขาวยิ่งกว่าเก่า ความมืดมนในสายตาของเธอนั้นค่อยๆแผ่ขายเป็นวงกว้าง

ฉันกระตุกชายเสื้อของเขา เป็นสัญญาณเตือนว่าเซียวซือกำลังยืนอยู่ด้านหน้า

จากนั้นสีชิงชวนก็เก็บอาการตัวเองเล็กน้อย เขายืดหลังตรงพลางกุมมือฉันไว้