พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 371

แม้ว่าฉันและแม่เลี้ยงจะไม่ลงรอยกันเป็นอย่างมาก ตอนนี้อารมณ์ของเธอเองก็คงจะแย่มาก ถ้าหากพรุ่งนี้ฉันไปแล้วฉันไม่ถูกตบหน้ากลับมานั่นก็คงเป็นเรื่องที่ดี แต่ทว่ายากนักที่เซียวซือจะเอ่ยปากแบบนี้กับฉัน ฉันเองก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องปฏิเสธ

ฉันเอ่ยตอบรับทันใด “ได้สิ”

“ขอบคุณนะ เซียวเซิง”

“ไม่ต้องขอบคุณหรอก เซียวซือ ไม่ต้องกังวลนะ ฉันคิดว่าคุณน้าจะต้องไม่เป็นอะไรร้ายแรง ความรู้สึกยากลำบากนี้จะต้องผ่านพ้นไปอย่างแน่นอน”

“อือ” น้ำเสียงของเธอคลุมเครือ “ฉันวางสายแล้วนะ”

ฉันเองก็วางสายโทรศัพท์ด้วย เมื่อเงยหน้าขึ้น ฉันเห็นสีชิงชวนนั่งอยู่ตรงข้ามฉันและกำลังจ้องมองฉัน

อาฮวาตักซุปให้กับฉัน ฉันตักขึ้นมาช้อนหนึ่งพร้อมกับยื่นเข้าปาก “มองฉันทำไม?”

“ผมอยากเห็นว่าเส้นจุดจบของคนดีเกินไปนั้นอยู่ตรงไหน?”

“เหอะ” ฉันไม่อยากจะพูดคุยกับเขา

เฉียวอี้ส่งข้อความวีแชทมาหาฉัน ท่าทางลับๆล่อๆราวกับว่ามีเรื่อง “เซียวเซิง เธออยู่ที่ไหน สีชิงชวนอยู่กับเธอหรือเปล่า?”

ฉันตอบว่าใช่ ท่าทางของเธอดูมีลับลมคมในมากยิ่งขึ้น “เมื่อกี้เธอโทรคุยกับใคร โทรหาตั้งนานก็ไม่ติด?”

“โทรคุยกับเซียวซือ”

“เซียวซือถูกปล่อยตัวแล้วเหรอ?”

“อื้อ”

“สมองของเธอเพี้ยนหรือเปล่า?” หลังจากที่เฉียวอี้พิมพ์ประโยคนี้ ฉันยังไม่ทันจะตอบกลับ เธอก็โทรศัพท์เข้ามา

ฉันรีบวิ่งไปห้องรับแขกเพื่อรับสายโทรศัพท์ “เธอทำอะไรเนี่ย?” ฉันเอ่ยเสียงเบา “ไม่ใช่ว่าวางแผนไม่ให้สีชิงชวนรู้เหรอว่าพวกเราคืนดีกันแล้ว?”

“คืนดีกับผีเธอน่ะสิ เซียวเซิง เธอเสียสติไปแล้วเหรอ เซียวซือลอบวางแผนจัดการเธอ เธอยังปล่อยหล่อนออกมาอีกงั้นเหรอ?”

ฉันเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นของแม่เลี้ยงให้กับเธอฟัง เธอชะงักเล็กน้อยและเอ่ยเสียงดังกว่าเก่า “คนเลวก็ต้องได้รับผลกรรม เซียวเซิง ท้ายที่สุดพระเจ้าก็รับรู้แล้ว”

“เธอพูดแบบนี้ออกมาได้ยังไงเนี่ย”

“เซียวเซิง เธอน่ะหนามใน เนื้อตะปูในตา[1] เธอยังแสดงความเห็นอกเห็นใจผู้อื่น ถ้าเธอยังไม่เลิกนิสัยแบบนี้ สักวันหนึ่งจะถูกคนอื่นแทงข้างหลังโดยไม่รู้ตัว”

“เอาล่ะ พอได้แล้ว” ฉันรู้สึกหงุดหงิดเมื่อได้ยินเฉียวอี้พูดแบบนี้ “เธอจะใช้กลยุทธ์อันตู้เฉินฉาง[2]กับฉันงั้นเหรอ? ถ้าไม่มีอะไรฉันจะวางสายแล้ว อ้อใช่ อาทิตย์หน้าฉันไม่จัดงานวันเกิดนะ”

“ไม่ได้ อาการป่วยของแม่เลี้ยงไม่ได้เกี่ยวข้องกับเธอ ถ้าหากเธอไม่จัด ฉันเอาเธอตายแน่”

ฉันกลัวว่าเฉียวอี้นั้นจะฆ่าฉัน หล่อนไร้มนุษยธรรมมาโดยตลอด

ฉันวางสายโทรศัพท์และกลับไปยังห้องอาหาร อาหารมาเสิร์ฟแล้ว วันนี้มีปลาเก๋านึ่งน้ำปลา ส่งกลิ่นหอมอบอวลเป็นอย่างมาก

สีชิงชวนแกะลูกตาปลาให้กับฉัน ฉันชอบกินลูกตาปลามาก เขานี่ช่างสังเกตเสียจริง

“คุณคืนดีกับเฉียวอี้แล้วเหรอ?”

“ฮะ?” ฉันเงยหน้าขึ้น ลูกตาปลาอยู่ภายในปาก “อะไรเหรอ?”

“เลิกเสแสร้ง นอกจากเฉียวอี้ คุณสามารถพูดคุยโทรศัพท์กับใครด้วยท่าทางสบายใจแบบนี้ได้อีก?” เขาแกะลูกตาปลาอีกข้างหนึ่งให้กับฉัน ดวงตาของปลาเก๋าว่างเปล่า น่าสงสารจับใจ

รู้ตั้งนานแล้วว่าไม่สามารถปิดบังสีชิงชวนได้ แต่คาดไม่ถึงว่าเขาจะมองออกอย่างทะลุปรุโปร่งได้เร็วเช่นนี้

ฉันรู้สึกเศร้าเสียใจ เมื่อฉันอยู่ต่อหน้าสีชิงชวนนั้นฉันไม่สามารถเก็บงำหรือมีความลับอะไรได้เลย

ฉันกินปลานึ่งด้วยท่าทางหดหู่ แต่อันที่จริงก็อร่อยมาก เช่นนั้นฉันเลยลืมความเศร้าใจที่กลายเป็นคนไม่มีความลับไปเลย

“ที่จริงแล้ววิธีการนี้ก็ไม่เลว” ฉับพลันเขาเอ่ยขึ้น

“ฮะ?” ฉันกัดตะเกียบแล้วมองเขา

“เรื่องที่คุณกับเฉียวอี้คืนดีกันแล้วนั้นเก็บไว้เป็นความลัย สถานการณ์ของคุณนั้นอย่าให้คู่ต่อสู้รับรู้มากจนเกินไป ถือว่าเป็นการป้องกันตัวของคุณ”

เป็นการยากที่เขาจะเห็นด้วยกับฉัน ฉันกินปลาชิ้นใหญ่อีกคำหนึ่งเพื่อเฉลิมฉลอง

ขณะทานข้าว ฉับพลันเขาเอ่ยกับฉัน “ป๋ออวี่ลาออกแล้ว”

“ฮะ?” ฉันเงยหน้าขึ้นทันใด ฉันเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็วจนรู้สึกเวียนศีรษะ “คุณว่าอะไรนะ? ใครลาออก?”

“ป๋ออวี่”

“เป็นไปไม่ได้หรอก ช่วงเช้าเขายังอยู่ที่เซียวซื่อกรุ๊ปกับฉันตลอดทั้งวัน”

“เขาต้องจัดการเรื่องที่ได้รับมอบหมายให้เรียบร้อยก่อนถึงจะสามารถออกไปได้”

“เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อไร?”

“อาทิตย์ก่อน”

“ทำไมป๋ออวี่ถึงลาออก?”