พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 373

ประสาทกลับเหรอ เขาให้ฉันตอบ แล้วฉันจะตอบได้ไง?

ก่อนหน้านี้ฉันมักจะคิดอยู่บ่อยๆ ว่าสีชิงชวนดูโรคจิตๆ ยังไงชอบกล ตอนนี้ฉันคิดว่าป๋ออวี่ที่เป็นผู้ช่วยของเขาก็ไร้สมองไม่ต่างกันเลย

คนที่อ่อนโยนขนาดนั้นสารภาพรักกับฉันอย่างหนักแน่นขนาดนี้ แถมยังทำต่อหน้าสีชิงชวนอีก ไม่ว่าฉันกับสีชิงชวนจะเป็นคู่สามีภรรยาในรูปแบบไหนก็ตาม แต่ยังไงตอนนี้เราก็ยังเป็นสามีภรรยากันอยู่

แล้วฉันจะพูดอะไรได้ล่ะ?

ถึงแม้จะอยู่ในความมืด แต่ฉันยังรู้สึกได้ถึงสายตาของสีชิงชวนที่กำลังทอดมองฉันอยู่ และฉันก็รู้สึกแสบๆ ร้อนๆ ไปทั่วทั้งร่าง

เดิมทีฉันมองป๋ออวี่เป็นแค่เพื่อนคนหนึ่งเท่านั้น และต่อให้ฉันจะรู้สึกอะไรกับเขา ฉันก็ไม่กล้าพูดออกมาต่อหน้าสีชิงชวนอยู่ดี

ที่เขาทำแบบนี้ก็เพราะอยากฟังฉันปฏิเสธป๋ออวี่ต่อหน้าเขาก็เท่านั้น

ก็ได้ ฉันจะพูดสิ่งที่สีชิงชวนอยากฟังให้เขาฟังเอง

ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆ ครั้งหนึ่งและถูจมูกเล็กน้อย จากนั้นก็พูดเบาๆ เหมือนเสียงยุงตอมโดยไม่มองหน้าป๋ออวี่ “ป๋ออวี่ เราสองคนก็ไม่ได้เจอหน้ากันบ่อย อย่าพูดแบบนี้เลย”

“ถ้าผมอยากรู้ล่ะ?”

สีชิงชวนเอียงคอให้ฉัน เหมือนกำลังบอกว่าในเมื่อป๋ออวี่อยากฟังขนาดนั้น งั้นฉันจะบอกให้เขาฟังก็ได้

ฉันแทบจะอึดอัดตายเพราะสองคนนี้อยู่แล้ว สีชิงชวนเป็นผู้ชายอกสามศอกในหมู่โรคจิตจริงๆ ฉันแค่อยากหนีไปจากที่นี่ให้ได้โดยเร็ว เพราะฉะนั้นถึงฉันจะปฏิเสธคนไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ แต่คำพูดบางคำมันก็จำเป็นต้องพูด

ฉันเงยหน้าขึ้นมองป๋ออวี่ “ขอบคุณที่นายให้เกียรติและดูแลกันอย่างดีนะคะ ป๋ออวี่ นายเป็นผู้ชายที่อบอุ่นมากๆ คนหนึ่ง ตลอดมาฉันมองว่านายเป็นเพื่อนคนหนึ่งของฉัน ฉันคิดว่านายจะต้องได้เจอกับผู้หญิงที่นายรักและรักนายแน่นอน”

“ถึงตอนนี้แล้วไม่ต้องแจกการ์ดคนดีแล้วหรอก เข้าประเด็นสักที” สีชิงชวนขัดจังหวะคำพูดของฉัน เขานี่มันน่ารำคาญจริงๆ ขัดจังหวะสเต็ปการพูดของฉันหมด

โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว งั้นฉันคงทำได้แค่พูดไปตรงๆ “ป๋ออวี่” เสียงของฉันดังขึ้นเล็กน้อย ปลุกความกล้าขึ้นมาอย่างเต็มที่ “ตอนนี้ฉันเป็นภรรยาของสีชิงชวน มันไม่เหมาะที่นายจะพูดกับฉันแบบนี้”

“พูดภาษาคน” สีชิงชวนใช้แขนยาวๆ ของเขาล็อกคอฉันไว้ น่ากลัวเหมือนกับสายโซ่ของยมทูตขาวดำที่กำลังล่ามคอฉันไว้และพาฉันไปที่ยมโลก

คำพูดที่ฉันพูดเมื่อกี้ไม่ใช่ภาษาคนเหรอ? ทุกครั้งทุกประโยคมันชัดเจนมากเลย โอเคไหม?

ฉันปฏิเสธป๋ออวี่ไปแล้ว หรือต้องให้ฉันพูดชัดกว่านี้อีกเหรอ?

ยังไงป๋ออวี่ก็เคยเป็นผู้ช่วยของเขา ป๋ออวี่พยายามทำเพื่อเขาอย่างเต็มที่ ถึงจะเป็นอดีตไปแล้วแต่มิตรภาพก็ยังคงอยู่ ต้องให้ฉันพูดอย่างไร้เยื่อใยขนาดนั้นเลยเหรอ?

แต่ภายใต้แรงกดดันจากสายตาของสีชิงชวน ฉันทำได้เพียงกัดฟันพูดต่อ “ป๋ออวี่ ฉันเห็นนายเป็นเพื่อนธรรมดาๆ คนหนึ่ง ฉันไม่ได้ชอบนาย ฉันหมายถึงชอบแบบเชิงชู้สาว”

ตั้งแต่เล็กจนโตฉันเคยปฏิเสธคนคนหนึ่งแบบนี้ ตอนเรียนมหาวิทยาลัยฉันก็ต้องเคยมีคนถามถึงอยู่แล้ว แล้วก็มีผู้ชายหลายคนที่ตามจีบฉันด้วย แต่ฉันไม่เคยปฏิเสธแบบตรงๆ แถมยังโคตรจะไม่ไว้หน้าแบบนี้เลยสักครั้ง

ฉันแจกการ์ดคนดีไปเป็นกอง แถมพูดจาสุภาพๆ และแสดงความเกรงอกเกรงใจใส่แบบไม่มีกั๊กด้วย ในเมื่อเขาชอบฉัน ฉันก็หยิ่งมากไม่ได้ใช่ไหมล่ะ?