พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 378

เซียวซือคิดว่าฉันจะพูดแค่เรื่องพวกนี้ เธอจึงลุกขึ้นและเตรียมจะออกจากห้องประชุมไป หร่วนหลิงก็เลยทั้งขยิบตาทั้งส่ายหน้าให้ฉันเพื่อบอกให้ฉันรั้งตัวเซียวซือไว้

คนพวกนี้ชอบฝืนใจคนอื่นกันจัง เห็นๆ กันอยู่ว่าฉันไม่ได้อยากทำแต่ก็บังคับให้ทำตามกันอยู่ได้

ทำไงดี? ขี่หลังเสือไปแล้ว จะลงก็ลงไม่ได้

ฉันจึงได้แต่กัดฟันพูดกับเซียวซือ “พี่ช่วยรออีกแป๊บหนึ่งนะ ฉันมีเรื่องนิดหน่อย หรือไม่งั้นให้ฉันคุยกับพี่เป็นการส่วนตัวก่อนดี?”

ฉันอยากจะบอกกับเซียวซือเป็นการส่วนตัว ไม่ใช่ประกาศต่อหน้าทุกคนแบบนี้ จะได้เป็นการไว้หน้าเธอด้วย

ฉันยังไม่ทันได้ขยับตัวไป หร่วนหลิงก็ทั้งส่ายหน้าทั้งโบกมือให้ฉัน เซียวซือมองฉันเงียบๆ “เธอมีอะไรเธอก็พูดมาสิ!”

ในเมื่อเป็นแบบนี้งั้นฉันก็พูดไปเลยแล้วกัน

ฉันยกแก้วน้ำบนโต๊ะขึ้นมาดื่มอึกหนึ่ง “เซียวซือ คืออย่างนี้นะ ฉัน…ฉัน…”

ฉันพึมพำอยู่นานก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าควรพูดอะไรจึงหยิบบทพูดที่หร่วนหลิงเขียนให้ฉันขึ้นมาอ่าน

เมื่ออ่านจบฉันก็แทบไม่กล้ามองตาของเซียวซือเลย

ตอนที่ใบหน้าของเซียวซือซีดเซียว ดวงตาของเธอมันดูดำมืดเป็นพิเศษ

เหมือนว่าใบหน้าของเธอมีแค่สองสีเท่านั้น เธอมองฉันนิ่งๆ อยู่นานมาก

“เซียวเซิง เธอทำแบบนี้มันกะทันหันเกินไป ฉันยังไม่ทันได้เตรียมใจ นี่มันไม่ใช่เกมนะ ที่เธอคิดจะยกมันให้ฉันก็ยก ตอนนี้พอเธออยากได้มันเธอก็มาเอาคืน เธอยังจำได้ไหมว่าตอนแรกเธอพูดกับฉันว่าไง?”

เซียวซือพูดและฉันรู้สึกอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี ตอนนั้นที่ฉันยกตำแหน่งซีอีโอให้เธอ ฉันเคยพูดกับเธอจริงๆ ว่าต่อไปฉันจะไม่เอามันคืนเด็ดขาด แต่เรื่องผ่านไปได้แค่ไม่กี่สัปดาห์ก็กลืนน้ำลายตัวเองซะแล้ว มันเจ็บจริงๆ

ฉันไร้คำพูดไปในทันที เซียวซือเดินเข้ามาหาฉันทีละก้าวๆ “เซียวเซิง ตอนนั้นฉันให้เธอคิดดีแล้วนะ ฉันบอกว่ารากฐานของเซียวซื่อกรุ๊ปจะพังลงในมือของเราสองคนไม่ได้ พังลงท่ามกลางบุญคุณความแค้นพวกนี้ไม่ได้ เธอยกให้ฉันแล้วจะเอาคืนไปง่ายๆ ไม่ได้ เธอบรรลุนิติภาวะแล้วนะ เธอต้องรับผิดชอบในทุกสิ่งที่เธอทำ แต่ตอนนี้ยังผ่านไปไม่ถึงหนึ่งเดือนเธอก็กลับกลอกซะแล้ว เธอคิดว่าเธอทำตัวแบบนี้จะดูแลเซียวซื่อกรุ๊ปได้ดีเหรอ?”

เซียวซือพูดจนฉันพูดไม่ออก ฉันมองเธอเดินมาหยุดยืนตรงหน้าฉัน ถ้าตอนนี้เธอยกมือขึ้นมาตบฉันสักฉาด ฉันก็ไม่มีอะไรจะพูดอยู่ดี

ใจฉันตอนนี้พ่ายแพ้ยับเยินไปหมดแล้ว ถ้าจะให้พูดเรื่องการทะเลาะเบาะแว้ง ฉันก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเซียวหลิงหลิง ส่วนถ้าจะให้พูดเรื่องการใช้เหตุผล ฉันก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเธอเหมือนกัน

ฉันเกือบจะยกสองมือขึ้นยอมแพ้อยู่แล้ว แต่ในตอนนั้นเองผู้จัดการคนหนึ่งก็ได้รับสายสายหนึ่ง เสียงริงโทนจากโทรศัพท์เขาดังไปทั่วทั้งห้องประชุมกว้างๆ นี่อย่างกะทันหัน ทำให้ฉันตกใจมาก

เขาพูดขอโทษพลางรับสาย พูดคุยด้วยความสอพลออยู่ไม่กี่ประโยคก็วางสายลง

ฉันอยากให้เขาคุยกับปลายสายนานๆ หน่อย เพราะฉันไม่รู้ว่าควรจะพูดยังไงกับเซียวซือดี

เซียวซือมองตรงมาที่ฉัน สายตาของเธอฉายชัดว่าเธอโกรธมาก

เธอมองฉันและพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ “เซียวเซิง ฉันไม่รู้ว่านี่เป็นความคิดของเธอ หรือว่าเป็นความคิดของคนอื่น ตั้งแต่ตอนแรกที่เธอยกตำแหน่งนี้ให้ฉัน ฉันก็ไม่ได้บังคับเธอ ฉันยังให้เวลาเธอคิดทบทวนดีๆ อีกตั้งหนึ่งด้วย ใช่ไหม?”

ฉันพูดเสียงอ่อน “ใช่”

“งั้นตอนนี้เธอจะเอาตำแหน่งนี้คืนอีก เธอจะให้ทุกคนในบริษัทคิดยังไง นี่มันเป็นของเด็กเล่นเหรอ? เล่นพ่อแม่ลูกหรือไง?”