พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 38

ฉันจับใจความจากถ้อยคำของป๋ออวี่ได้สองประเด็น อันแรกคือสีชิงชวนยอมปล่อยเฉียวอี้แล้ว อันที่สองคือตอนนี้ฉันเหมือนห่าน

ห่านเหรอ?

ฉันกดเสียงพูด “คุณมีกระจกไหมคะ?”

เขาเตือนฉันด้วยความหวังดี “วันนี้คุณอย่าส่องกระจกเลยครับ”

“ขอร้องละ” นับจากเมื่อวานที่ฉันขอร้องสีชิงชวนแล้ว คำอ้อนวอนของฉันก็ไร้คุณค่าโดยสิ้นเชิง ฉันสามารถเอ่ยปากเว้าวอนได้ทุกเมื่อ

ป๋ออวี่เดินวนหาอยู่รอบหนึ่งแล้วยื่นกระจกอันเล็กให้ฉัน ฉันรับมาส่องหน้าตัวเองปราดหนึ่ง

ป๋ออวี่เข้าใจเปรียบเปรยมาก ในกระจกมีห่านหนึ่งตัวจริงๆ

หน้าผากของฉันบวมเหมือนเทพอายุขัย ใบหน้าไม่เหลือเค้าเดิมเลย และยังเหมือนหลุยจินจู้ในซีรีส์เทพประยุทธพิชิตฟ้าอีกด้วย

ฉันคืนกระจกให้ป๋ออวี่ด้วยใบหน้าเบิกบานใจ

เขาเห็นฉันยิ้มก็รู้สึกสงสัย คิดว่าฉันทุบตัวเองจนวิปลาสไปแล้ว

“คุณเซียว คุณ...”

“ฉันโอเคมากค่ะ ถือว่าหายกันแล้ว เขาเจ็บท้ายทอย ส่วนฉันเจ็บหน้าผาก”

ป๋ออวี่เม้มปาก ไม่พูดอะไรต่อ เขาเดินจากฉันไป

ฉันนอนเวียนหัวอยู่บนโซฟาอย่างหายห่วง

คนในบ้านตระกูลสีไม่ได้มาเยี่ยมสักคน คาดว่าพวกเขาคงไม่รู้ แสดงว่าสีชิงชวนไม่ได้ทรยศฉัน

การที่ฉันเอาขวดทุบหัวตัวเองนั้นถือว่าคุ้มค่ามาก เพราะเขายอมปล่อยเฉียวอี้แล้ว

ป๋ออวี่กับสีชิงชวนประชุมกันด้านใน จากนั้นสีชิงชวนก็สั่งการป๋ออวี่อะไรสักอย่าง ป๋ออวี่จึงออกไปปฏิบัติตามคำสั่ง

ห้องผู้ป่วยเหลือเพียงฉันกับสีชิงชวน ฉันไม่กลัวเขาบีบคอตาย หลับตาพริ้มแล้วนอนเลย

อันที่จริงฉันยังนอนไม่หลับหรอก ฉันได้ยินเสียงเคลื่อนไหว คาดว่าสีชิงชวนคงลุกไปเข้าห้องน้ำ

ดังคาด ฉันได้ยินเสียงประตูห้องน้ำ ฉันยังคงปิดตาแกล้งหลับต่อ

ทันใดนั้นฉันได้ยินเสียงสีชิงชวนเรียกชื่อฉันเบาๆ “เซียวเซิง”

ฉันสะดุ้งตกใจ รีบลุกขึ้นจากโซฟาโดยอัตโนมัติ

เหมือนเขาจะโกรธจัด ขบฟันเอ่ยว่า “มานี่เดี๋ยวนี้”

เขามีอะไรกันเนี่ย?

ฉันในสภาพมึนเวียนศีรษะวิ่งไปตามเสียงโดยไม่สวมรองเท้า

สีชิงชวนยืนส่องกระจกในห้องน้ำ ตอนนี้เขาแกะผ้าพันผ้าสีขาวออก แล้วมือข้างหนึ่งถือกระจกส่องท้ายทอยตัวเอง

“อันนี้คืออะไร?” เหมือนของเขาราวกับอยากกัดฉันให้ตายเสียอย่างนั้น

เมื่อฉันมองท้ายทอยของเขา ฉันก็อดหัวเราะออกมาโดยไม่ตั้งใจ

หมอที่ทำแผลให้เขาต้องโกนผมรอบแผล เพราะต้องเย็บแผล ถึงแม้แผลจะไม่ใหญ่มากนัก ทว่ารัศมีที่ผมโดนโกนออกไม่ได้เล็กเลย เพราะเขาเป็นคนผมหนา ดังนั้นท้ายทอยจึงเกิดรูที่กลมเป็นพิเศษ

ฉันนึกถึงรูปแบบการก่อสร้างบ้านของชนชาติทูเจียขึ้นมา ชนชาตินี้จะใช้ดินสร้างเป็นผนัง ทรงบ้านเป็นรูปวงกลมที่ตรงกลางปล่อยโล่ง

และยังมีโรงละครโคลีเซียมแห่งกรุงโรมก็เป็นแบบนี้แหละ

คนรูปหล่อต้องมาเจอเหตุการณ์ไม่คาดฝันเช่นนี้ มิน่าล่ะเขาถึงหงุดหงิดขนาดนี้

ฉันหัวเราะออกมาแล้วก็รีบปิดปากด้วยความเสียใจ

“เซียวเซิง” เขาแทบอยากกลืนฉันเข้าไป ชี้ท้ายทอยของตัวเองพร้อมกับเอ่ยต่อว่า “เซียวเซิง”

เขาโมโหฉันจนระบบสื่อสารล้มเหลว ฉันได้ยินมาว่าสีชิงชวนพิถีพิถันกับรูปลักษณ์ภายนอกมาก เขามีเสื้อผ้าและเครื่องประดับที่หรูหราและทันสมัยอันดับหนึ่งของโลก