พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 40

ฉันจับลูกบิดประตูไว้ แต่ไม่ได้ผลักเข้าไป การแอบฟังคนอื่นคุยกัน โดยเฉพาะเป็นเรื่องที่พูดถึงตัวเองด้วยแล้ว มันเป็นอะไรที่ยากจะห้ามใจ

“คุณเซียวฉลาดมากครับ ตอนบ่ายไปลบภาพวงจรปิดที่ลานจอดรถ และหลังจากที่เกิดเหตุขึ้นเมื่อคืน เธอก็เอาก้อนอิฐที่คุณเฉียวทุบหัวคุณไปครับ”

“เธอเอาหน้าที่เหมือนห่านเดินไปเรื่อยหรือนี่?” สีชิงชวนพูดเชิงแดกดันและดูแคลน

“ครับ มิตรภาพของคุณเซียวกับคุณเฉียวแน่นแฟ้นมากครับ”

“เป็นเพื่อนรักกันขนาดนี้แล้วยังให้หุ้นส่วนร้อยละสิบไม่ได้อีกหรือ”

“เข้าใจได้อยู่ครับ เพราะมันเป็นมรดกที่คุณพ่อคุณเซียวมอบให้เธอครับ”

“นายกำลังพูดเข้าข้างเธองั้นหรือ? งั้นนายคิดจะช่วยเธอขอร้องใช่ไหม?”

ป๋ออวี่ไม่ตอบ

สีชิงชวนใจแข็งเหมือนก้อนหิน แข็งจนคนอื่นโน้มน้าวใจไม่ได้เด็ดขาด กระทั่งป๋ออวี่ออกโรงช่วยพูดแล้ว แต่เขายังคงยึดมั่นในเหตุผลของตัวเองแล้วไม่ยอมอ่อนข้อให้ใคร

ทำไงดี จะขอร้องเขาอีกรอบดูไหม?

ฉันยืนจับลูกบิดประตูด้วยความอึ้ง ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงตะโกนของสีชิงชวนว่า “ไสหัวเข้ามา”

ฉันโดนเขาจับได้ว่าแอบฟัง จึงเดินคอตกเข้าไป

“มานี่” เขากล่าว

ฉันเดินไปที่เตียงนอนเขา ฉันคิดว่าพวกเขาจะรู้ผลงานเอกของฉันหลังจากที่แจ้งความกับตำรวจแล้ว ทว่าคาดไม่ถึงว่าสีชิงชวนจะรู้ทุกการเคลื่อนไหวของฉันตลอดเวลา

ฉันทำหน้าจ๋อยไม่ส่งเสียง สีชิงชวนเคาะหัวเตียง “เงยหน้าขึ้นมา”

พอฉันเงยหน้าขึ้นก็เห็นต่างหูเพชรของเขา ตอนนี้มีแสงไฟบนศีรษะเขาส่องมากระทบ จากนั้นก็เป็นประกายวาววับจนฉันเกือบตาบอด

เกย์เป็นคนแต่งตัวได้เลิศหรูชวนหลงใหลจริงๆ เป็นผู้ชายแต่ใส่ต่างหู เมื่อก่อนฉันเคยเห็นดาราชายใส่ถ่ายปกนิตยสารเท่านั้น วันนี้พึ่งจะเห็นสีชิงชวนใส่ให้เห็นจะๆ เป็นคนแรก ทว่าเขาใส่ต่างหูแล้วหล่อมาก และเหมาะกับทรงผมสกินเฮดของเขามาก

สีชิงชวนเป็นคนที่ฮอตมาก เป็นนักธุรกิจแต่กลับได้ขึ้นปกนิตยสารแฟชั่นเป็นประจำ

ฉันเอาแต่จ้องต่างหูของเขา เขาตบโต๊ะอีกครั้ง ทำให้วิญญาณของฉันกลับเข้าร่างอีกครั้ง

มุมปากเขาเต็มไปด้วยความหยอกเย้า “ตลอดทั้งบ่ายที่คุณออกไปนี้ คุณบอกคนอื่นหรือเปล่าว่าเป็นเมียของสีชิงชวน?”

“ไม่มีคนถามแล้วฉันจะบอกทำไม สถานะนี้ก็ไม่เห็นจะวิเศษวิโสตรงไหน” ฉันพึมพำเสียงเบา

สีชิงชวนคงไม่คิดว่าฉันถึงเถียง เขาชะงัก จากนั้นก็หัวเราะด้วยความโมโห หัวเราะจนตัวเขย่งแบบนี้ ฉันกลัวเขาจะหัวเราะตายเหลือเกิน

ไม่รู้ว่าป๋ออวี่แอบออกไปตอนไหน ห้องผู้ป่วยจึงเหลือเพียงพวกเราสองคน

สีชิงชวนหัวเราะอยู่อย่างนั้น ฟันของเขาขาวมาก แสงไฟส่องบนฟันเขาแล้วก็เกิดแสงสว่างเจิดจ้า สามารถแข็งความระยิบระยับกับต่างหูได้เลย

ฉันเหมอมองฟันของเขา แต่จู่ๆ เขาก็หยุดหัวเราะทำให้ฉันสะดุ้งตกใจยิ่ง

“เซียวเซิง” เขาเรียกชื่อฉัน

“หา” ฉันตอบอย่างคนบ๊องๆ

“คุณคิดว่าลบวิดีโอของเมื่อคืนได้แล้วเหรอ?” สายตาของเขาจับจ้องฉัน

เขาพูดแบบนี้แสดงว่าลบไม่หมดน่ะสิ

ฉันไม่ได้มองเขาพูด

เขาเม้มปากยิ้มอย่างเป็นมิตร “มือถือผมก็มี ถ้าคุณลบสำเร็จแล้วจะไม่มีสำรองอีก”

ไม่ว่าจะจริงหรือเท็จ แต่ฉันก็ต้องลองดูสักตั้ง

มือถือของเขาวางบนหัวเตียงพอดี ฉันกระโดดขึ้นแล้วแย่งมือถือเขามา จากนั้นก็วิ่งออกไปสุดชีวิต และยังไม่ลืมปลดล็อคหน้าจอมือถือด้วย