พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 406

“มันไม่ใช่ว่าอ่อนแอหรือเปล่าหรอกค่ะ เฉียวอี้เป็นคนที่จริงจังเกี่ยวกับความสัมพันธ์มาก ฉันว่าเธอจริงจังกับคุณมากนะคะ เธอมองว่าคุณเป็นแฟนของเธอ แต่จู่ๆ ตอนนี้คุณกลับจะมาแต่งงานใหม่ แล้วเธอจะทำไงล่ะคะ? ถ้าคุณไม่ได้คิดอะไรกับเธอ คุณก็น่าจะบอกเธอให้เคลียร์ไปตั้งนานแล้ว”

ผู้ชายที่ฉันเกลียดมากที่สุดก็คือผู้ชายประเภทที่ไม่หือไม่อือ ไม่ปฏิเสธ แล้วก็ไม่พูดให้เคลียร์ บางทีสำหรับฉินกวนแล้ว เฉียวอี้ทั้งอายุน้อยทั้งสวยทั้งมีชาติตระกูล มีผู้หญิงแบบนี้มาไล่ตามเขา จะทำให้เขาเกิดความรู้สึกอิ่มอกอิ่มใจล่ะมั้ง

มันเป็นสิ่งที่เรียกว่าจิตใจของมหาบุรุษที่ประสบความสำเร็จ เห็นๆ อยู่ว่าเขาไม่ได้คิดอะไรกับเฉียวอี้ แต่เขากลับสนุกกับช่วงเวลาแบบนี้ ช่วงเวลาที่ถูกคนอื่นตามจีบหรือถูกคนอื่นชื่นชมยกย่อง

ถ้าเขาไม่ได้สร้างภาพลวงตาพวกนี้ให้เฉียวอี้เห็น เธอจะทุ่มสุดตัวแบบนี้ได้ไง?

เธอเป็นผู้หญิงที่ทั้งสุขุมทั้งยังมีสติขนาดนั้น

แต่ไหนแต่ไรเฉียวอี้ไม่ใช่คนบ้าผู้ชาย ตั้งแต่เล็กจนโตตอนที่เธอดูซีรีส์เกาหลีกับฉัน เธอก็จะนิ่งมาก ไม่ว่าพระเอกจะหล่อให้ตายยังไง เธอก็จะโยนป๊อปคอร์นเข้าปากพลางยิ้มหยันและบอกกับฉันว่า ‘คนเกาหลีนี่เวลาถ่ายพวกต้มตุ๋นเนี่ย ชอบใส่ฟิลเตอร์เยอะๆ อะ ตอนนี้สิ่งที่เราเห็นก็คือใบหน้าที่ถูกปรับให้เนียนสักสิบรอบได้ จริงๆ จะมีผู้ชายที่ทั้งอ่อนโยนทั้งน่ารักขนาดนั้นได้ไง ลองมาถ่ายที่ประเทศเราดูสิ ดูไม่ได้กันทั้งนั้นแหละ’

แต่ยิ่งเป็นคนที่สุขุมมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งทุ่มเทในความรักง่ายมากขึ้นเท่านั้น

ถึงฉันจะไม่ได้พูดอะไรไปสักคำ แต่ในใจฉันกลับคิดอะไรเยอะแยะมากมาย

ฉินกวนยังคงมองฉันเงียบๆ เหมือนเดิม ราวกับเดาออกว่าตอนนี้ฉันกำลังคิดอะไรจนมันท่วมท้นใจไปหมด

เขาเอ่ย “เฉียวอี้ก็น่าจะรู้ดี ความสัมพันธ์ของผมกับเธอไม่ได้เป็นแบบที่คุณคิด ถ้าคุณไม่สบายใจ งั้นผมจะหาโอกาสคุยกับเธอ”

“คุณจะคุยกับเธอยังไง?” ฉันถามเขา “คุณจะบอกเธอไปตรงๆ ว่าผมเห็นคุณเป็นแค่เพื่อนคนหนึ่งหรือว่าเพื่อนสนิทลูกสาวของคนที่ผมเคยรู้จักล่ะ งั้นถ้าเธอถามคุณเรื่องศาลานั่งเล่นนั่นล่ะ ดอกทานตะวันพวกนั้นล่ะ คุณจะตอบยังไง?”

เขายังยิ้มอยู่เหมือนเดิม ยิ้มจนกองไฟในใจฉันมันแทบจะปะทุออกมาจากกะโหลกอยู่แล้ว

ฉันไม่เคยโกรธขนาดนี้มาก่อน มือทั้งสองข้างของฉินกวนประคองไหล่ฉันไว้ ฝ่ามือของเขาร้อนผ่าวเล็กน้อย ความร้อนนั้นแนบอยู่บนผิวที่ศอกฉัน “เซียวเซิง ตอนนี้คุณกำลังท้อง คุณห้ามใจร้อน ผมจะหาโอกาสพูดกับเฉียวอี้เอง เรื่องมันต้องดีกว่าที่คุณคิดแน่ คุณดูสิ คุณยังไม่เคยเอาใจใส่เรื่องของตัวเองขนาดนี้เลยนะ แต่พอเป็นเรื่องของเพื่อนแล้วคุณกลับทำตัวเหมือนแม่ไก่แก่ๆ ที่จะกางปีกโอบเธอมาไว้ในอ้อมกอดซะงั้น ตอนนี้คนที่คุณต้องปกป้องก็คือตัวคุณเองนะรู้ไหม?”

ตอนนี้ฉันไม่ต้องการเข้าคอร์สเรียนกับเขา ฉันโตแล้ว และตอนนี้ฉันยังเป็นแม่คนแล้วด้วย ฉันรู้ว่าควรปกป้องตัวเองและลูกของฉันยังไง

ฉันดิ้นให้เป็นอิสระจากมือของฉินกวน เกือบจะผลักเขาตกบันไดไปแล้วด้วยซ้ำ

เขาถอยหลังโซเซอยู่หลายก้าวจนกลับมายืนได้อย่างมั่นคงเหมือนเดิม

ฉันกัดริมฝีปาก “ฉันหวังว่าคุณจะบอกเฉียวอี้ให้เคลียร์เร็วๆ นะคะ อย่าให้เธอต้องฝันกลางวันอีก”

ในตอนนั้นเองฉันก็ได้ยินเสียงหร่วนหลิงตะโกนเรียกฉันจากอีกฝั่งของบันได “ท่านประธานคะ ท่านประธาน…”

ฉันเงยหน้าขึ้นก็เห็นเธอยืนอยู่หน้าประตูจึงพูดอะไรบางอย่างกับฉินกวนอีกนิดหน่อย จากนั้นก็เดินขึ้นบันไดไป

หร่วนหลิงกอดเอกสารปึกใหญ่เอาไว้ในอ้อมกอดและเดินมาประคองฉัน “ท่านประธานคะ คุณคุยอะไรกับประธานฉินที่หน้าประตูเหรอคะ? ประธานฉินหล่อจัง ครั้งแรกเลยนะคะที่ฉันเจอผู้ชายอายุเท่านี้แล้วยังหล่อขนาดนี้อีก ยิ่งแก่ยิ่งหล่อจริงๆ สูสีกับหนุ่มๆ อายุยี่สิบสามสิบเลยนะคะเนี่ย”

ถ้าเป็นเมื่อก่อนที่หร่วนหลิงชื่นชมฉินกวนสุดๆ แบบนี้ ฉันคงดีใจมาก แต่ตอนนี้ฉันโคตรจะไม่อยากฟังคำพูดพวกนี้เลย

ฉันพูดเสียงอู้อี้ “นั่นสิ ต้นทุนของเขาก็คือความหล่อ เขาจะทำอะไรก็ได้ตามที่เข้าต้องการ”

“เป็นอะไรไปคะ?” หร่วนหลิงฟังคำพูดแฝงความนัยของฉันแล้วก็เอียงคอมองฉัน “สีหน้าคุณไม่ค่อยดีเลย ธุระที่คุยตอนเที่ยงไม่ค่อยราบรื่นเหรอคะ? ไม่น่าเป็นงั้นนี่นา ก่อนหน้านี้เราก็คุยเรื่องโปรเจกต์นี้กันไปเยอะแล้ว”

“ไม่ใช่เรื่องงานหรอก” ฉันเดินตามเธอไปที่หน้าลิฟต์ หร่วนหลิงกดปุ่มลิฟต์ จากนั้นเราก็เดินเข้าไปด้วยกัน