พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 408

สีชิงชวนมาเดินเล่นที่สวนดอกไม้เป็นเพื่อนฉัน อันที่จริงการเดินเล่นก็ดีเหมือนกัน

ยังไงฉันอยู่ในห้องก็คงนั่งไม่ติดที่อยู่แล้ว สีชิงชวนทำตัวอย่างกับเป็นขันทีที่รับใช้ฮ่องเต้อย่างนั้นแหละ

แน่นอนว่าเขาก็ไม่ได้ขนาดนั้นปรนนิบัติอะไรฉันขนาดนั้น ในมือเขาถือจานผลไม้และชาผลไม้ไว้ แค่รอฉันเคี้ยวผลไม้ในปากเสร็จ เขาก็จะจิ้มผลไม้อีกชิ้นมาจ่อที่ปากฉันทันที

“ฮองเฮา ชิมแตงไทยหน่อยไหมพ่ะย่ะค่ะ?” เขาตั้งใจหยอกให้ฉันอารมณ์ดี สีชงชวนวางตัวอ่อนน้อมแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าฉันท้องอยู่ เดาว่าทั้งชาตินี้ก็คงไม่ได้เห็นซีนแบบนี้

ฉันผลักมือเขาออก “ไม่อยากกินแล้ว”

เขาจึงวางจานผลไว้ลงบนโต๊ะหินอ่อน “งั้นจะไปเดินเล่นตรงโน้นหน่อยไหม?”

เขาหมายถึงทะเลสาบหูที่อยู่หน้าบ้านพวกเขา “ไปเดินเล่นริมทะเลสาบก็ดีเหมือนกันค่ะ”

สายลมโชยมาทำให้ชายกระโปรงฉันพลิ้วไหว และผมฉันยุ่งเหยิงไปหมด สีชิงชวนถอดเสื้อโค้ตของเขามาคลุมไหล่ฉันไว้ จากนั้นก็รวบผมฉันไว้และใช้ยางรัดผมมัดเป็นมวยไว้หลวมๆ

ไม่คิดว่าเขาจะมัดผมเป็นด้วย มันทำให้ฉันประหลาดใจมากจริงๆ

แต่ฉันไม่ได้ถามเขา เขาก็พูดขึ้นมาซะเอง “เรามีลูกสาวดีไหม ผมจะได้ถักเปียให้เธอด้วย”

ฉันนึกภาพสีชิงชวนถักเปียให้เด็กผู้หญิงไม่ออกเลยจริงๆ ว่ามันจะเป็นยังไง ตอนนี้ฉันจินตนาการอะไรแบบนี้ไม่ออกเลย

ฉันยิ้มให้เขา “จะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับฉันหรอก แต่เป็นคุณต่างหาก”

เขาเบะปาก “ยีนผมต้องได้ลูกสาวแน่ ต่อให้เป็นลูกชาย ผมก็จะใช้ความคิดผมทำให้เขากลายเป็นลูกสาว”

“คุณชอบเด็กผู้หญิงขนาดนั้นเลยเหรอ ทำไมล่ะ?”

“เด็กผู้หญิงน่ารักจะตาย” คืนนี้ไม่มีดาวเลย แต่เหมือนในดวงตาของเขาจะมีดวงดาวกระจัดกระจายอยู่เต็มไปหมด และใบหน้าก็เปี่ยมไปด้วยความใฝ่ฝัน

ฉันไม่มีอารมณ์มาคุยกับเขาเรื่องเพศของลูก ฉันมองโทรศัพท์ไม่หยุด คำนวณดูแล้วเวลานี้เฉียวอี้กับฉินกวนน่าจะเจอกันแล้ว

ฉินกวนได้บอกเฉียวอี้ไปไหม แล้วปฏิกิริยาของเฉียวอี้จะเป็นยังไง?

โทรศัพท์ฉันเงียบตลอดเลย ปกติแล้วถ้าเฉียวอี้เจออุปสรรคในด้านความรัก เธอจะโทรมาร้องไห้คร่ำครวญกับฉันก่อนเป็นคนแรก

แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรเลย งั้นฉินกวนต้องไม่ได้บอกเธอแน่ๆ คงไม่ได้เป็นเพราะว่าฉินกวนยังอยากให้เฉียวอี้ชื่นชมเขาอยู่หรอกนะ ก็เลยยื้อมันออกไปและทำให้เธอเข้าใจผิดต่อไป?

ไม่ได้ แบบนี้ไม่ได้แน่ๆ

จู่ๆ สีชิงชวนก็ก้มหน้าลงมา จากนั้นก็แนบหน้าลงบนหน้าอกฉันและฟังอะไรบางอย่าง

ฉันจับหัวเขาเอาไว้และดันออกไปจากอกของตัวเอง “ทำอะไร?”

“ผมกำลังฟังว่าในอกคุณกำลังมีพรายเงาง้าวอยู่หรือเปล่า”

“หมายความว่าไง?”

“คุณรู้ไหมว่าเมื่อกี้สายตาคุณมันยุ่งเหยิงแค่ไหน เหมือนมีคนกำลังแสดงหนังกำลังภายในอยู่ในหัวคุณเลย”

แม้แต่ความต่อสู้ดิ้นรนของฉันเขาก็ดูออก อย่ามีสายตาที่เฉียบคมขนาดนั้นจะได้ไหม?

ฉันหมุนตัวไปแล้วไม่ยอมให้เขามองหน้า แต่เขาก็ยังจับไหล่ฉันและหมุนตัวฉันกลับไปอีกครั้ง “พูดมา ทำไม่หน้ายุ่งทั้งคืน มีเรื่องในใจกันแน่?”

“ก็มีเรื่องในใจจริงๆ แต่ไม่บอกคุณได้ไหม?”

“ไม่ได้ ต่อไปไม่ว่าคุณจะคิดอะไรผมก็ต้องรู้ทั้งหมด ไม่งั้นผมจะรู้ได้ไงว่าคุณไม่ได้กำลังคิดถึงผู้ชายคนอื่นอยู่”

สายตาของเขาฉายแววยิ้มแย้ม สีชิงชวนก็พูดอะไรแบบนี้ด้วยเหรอ ทำตัวไม่ถูกเลยจริงๆ

โอเค ยังไงฉันก็หาคนระบายความในใจได้แล้ว “ก็เฉียวอี้น่ะสิ คืนนี้ฉินกวนนัดเฉียวอี้กินข้าวแล้วก็จะคุยกับเธอให้เคลียร์ๆ”

“คุยอะไรให้เคลียร์เหรอ?”

“ตลอดมาเฉียวอี้คิดว่าฉินกวนกับเธอกำลังคบกันอยู่ จู่ๆ ตอนนี้ภรรยาเก่าเขาก็โผล่ขึ้นมา แถมกำลังจะแต่งงานใหม่กันด้วย แบบนี้ไม่ต้องคุยให้เคลียร์หรือไง”