พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 44

ฉันเชื่อว่าคนบางคนก็ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย

ตัวอย่างเช่นหนีอีโจว ตอนที่ฉันยังเด็ก ฉันมักจะเบื่อหน่ายการอยู่ในอ้อมกอดของเขา ความรู้สึกในตอนนั้นเป็นความรู้สึกที่บริสุทธิ์จริงๆ ยังมีความรู้สึกส่วนตัวแบบชายหญิงไม่มากนัก ภายหลังถึงได้รู้ว่าแท้จริงแล้วฉันชอบหนีอีโจว เป็นความรู้สึกชอบแบบที่เด็กผู้หญิงชอบเด็กผู้ชาย

แต่หนีอีโจวได้ไปที่ประเทศอังกฤษแล้ว ต่อมาฉันได้แอบบอกเขาผ่านในจดหมาย แต่เป็นไปได้ว่าในตอนนั้นเขาอาจจะออกจากประเทศอังกฤษไปแล้วจึงไม่เห็นจดหมายนั้น

อ้อมกอดของเขาไม่เคยเปลี่ยนแปลงมาโดยตลอด ยังคงอบอุ่นและกว้างใหญ่เหมือนอย่างเคย

เขาเองก็โอบกอดฉันไว้แน่นเช่นกัน ฉันเอาใบหน้าซบเข้าไปด้านในเสื้อตัวนอกของเขา

เมื่อก่อนเขามักจะชอบใส่เสื้อเชิ้ตยีน บนเสื้อจะมีกลิ่นหอมๆ ของน้ำยาซักผ้า ฉันชอบความรู้สึกหยาบๆ ของเสื้อเชิ้ตยีน มันมีชีวิตชีวามาก

ความไม่สบายใจและความหงุดหงิดกระสับกระส่ายในช่วงตลอดหลายวันที่ผ่านมานี้ หายวับไปในอ้อมกอดของหนีอีโจวทันที

เวลานี้เอง ประตูลิฟต์ก็เปิดออก ฉันคล้ายๆ จะรู้สึกว่ามีคนสองคนยืนอยู่หน้าประตู

แต่ฉันไม่ได้สนใจ ฉันเองก็ไม่รู้ว่าพวกเรากำลังจะไปชั้นไหนเหมือนกัน เพราะถึงยังไงฉันก็อยากกอดหนีอีโจวอยู่แบบนี้ ไม่อยากคิดเรื่องอื่นๆ ให้มากนัก

แต่ฉันก็ได้ยินเสียงเสียงหนึ่งที่ทำให้ฉันตัวสั่นขึ้นมาทันที เพราะเสียงนี้เป็นเสียงที่มาจากนรกสิบแปดขุม

“เซียวเซิง”

ฉันที่อยู่ในอ้อมกอดของหนีอีโจวค่อยๆ หันหน้ากลับไปมองทางประตูอย่างช้าๆ

หน้าประตูมีชายหนุ่มร่างสูงใหญ่สองคนยืนอยู่ และเป็นคนที่ฉันรู้จัก

คนแรกคือป๋ออวี่ มังกรหน้าหยกผู้สง่างาม และอีกคนคือสีชิงชวน ราชาปีศาจแห่งขุมนรกผู้มีใบหน้าเย็นชาไร้อารมณ์

ฉันรู้สึกเหมือนถูกไฟช็อตขึ้นมาทันที ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงต้องโชคร้ายมาเจอสีชิงชวนที่นี่แบบนี้ด้วย

ฉันอ้าปากค้าง ผ่านไปสักพักใหญ่ๆ ถึงจะเปล่งเสียงพูดออกมา “ไง บังเอิญจังนะ”

“ไม่แนะนำหน่อยเหรอ? ” สีชิงชวนยิ้มเยาะ

ฉันกลัวที่สุดเวลาที่เห็นเขายิ้มเยาะ ตอนที่เขาทำสีหน้าไร้อารมณ์ยังจะดีกว่าเสียอีก เวลาที่เขายิ้มเยาะมันทำให้ฉันรู้สึกเย็นเยียบไปทั้งตัวจริงๆ

“นี่ทนายของฉัน หนีอีโจว”

“อ้อ แล้วไม่แนะนำผมหน่อยเหรอ? ”

“เอ่อ” ฉันเลียริมฝีปาก “สีชิงชวน”

“ฮ่า” เขาหัวเราะออกมาอย่างมีความสุขมาก และเอียงศีรษะชื่นชมพวกเรา “คุณคิดจะกอดกันอยู่แบบนี้ไปตลอดเลยไหม? ”

คราวนี้ฉันจึงนึกขึ้นมาได้ว่าฉันยังอยู่ในอ้อมกอดของหนีอีโจวอยู่ จึงรีบร้อนถอยหลังออกไปหนึ่งก้าวจนแผ่นหลังชนเข้ากับผนังลิฟต์ หนีอีโจวดึงฉันไว้อย่างรวดเร็วและลูบแผ่นหลังของฉัน “เจ็บไหม? ”

ทันใดนั้นข้างกายก็มีความรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ส่งมา ฉันส่ายหน้าให้เขา “ไม่เจ็บค่ะ”

สีชิงชวนยื่นมือออกมาจับข้อมือของฉันไว้อย่างรวดเร็ว และดึงฉันออกไป หัวของฉันชนเข้ากับหน้าอกของเขา หน้าอกของสีชิงชวนแข็งราวกับแผ่นเหล็ก และหน้าผากของฉันยังบวมอยู่เล็กน้อย ดังนั้นมันจึงเจ็บมาก

ฉันร้องโอ๊ยออกมา และเอามือกุมหน้าผาก

“เซียวเซิง คุณไม่เป็นไรนะ? ” หนีอีโจวเอ่ยถาม

สีชิงชวนไม่ให้โอกาสฉันได้ตอบกลับไป เขาใช้มือข้างหนึ่งโอบคอของฉันจากนั้นก็หมุนตัวกลับเดินไปทางลานจอดรถ

ที่แท้ลิฟต์ก็ลงมาถึงชั้นลานจอดรถใต้ดินแล้วนี่เอง

ฉันได้ยินแค่เสียงของป๋ออวี่ที่กำลังพูดกับหนีอีโจวว่า “สวัสดีครับทนายหนี คุณวางใจได้เลยครับ คุณนายสีอยู่กับคุณสี เธอจะปลอดภัยมากครับ”

ที่แท้ป๋ออวี่ก็เป็นคนประเภทลู่ไปตามลมมากๆ คนหนึ่งเหมือนกันนี่เอง ก่อนหน้านี้เรียกฉันว่าคุณเซียวมาโดยตลอด ตอนนี้พอมาอยู่ต่อหน้าหนีอีโจวกลับเรียกฉันว่าคุณนายสีซะงั้น

ลำคอของฉันถูกสีชิงชวนบีบไว้จนแทบจะหายใจไม่ออก เขาเอาหัวของฉันมาหนีบไว้ที่รักแร้เหมือนหัวฉันเป็นลูกบาส โชคดีที่เขาไม่มีกลิ่นตัว ไม่อย่างนั้นฉันคงจะสำลักกลิ่นจนเป็นลมไปแล้ว