พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 444

เสวียเหวินตั้งราคาสูงอย่างคนโลภมาก แทบจะทำให้ฉันกับเฉียวอี้อ้าปากค้างด้วยความตกใจ

“หนึ่งร้อยล้าน?” เฉียวอี้สำลักและไออยู่นาน ฉันรีบตบหลังเธอทันที “เสวียเหวิน คุณยากจนข้นแค้นจนบ้าไปแล้วเหรอ คุณก็กล้าพูดออกมาได้นะว่าร้อยล้าน ทำไมคุณไม่เอาสักพันล้านเลยล่ะ?”

“รอให้ผมบอกความลับนี่ออกไปก่อน พวกคุณก็จะได้รู้ว่าการที่พวกคุณจ่ายเงินหนึ่งร้อยล้านนี่น่ะ มันคุ้ม” รอยยิ้มบนใบหน้าของเสวียเหวินช่างน่ารังเกียจซะจริง ถ้าในมือฉันมีไม้ตีแมลงวันอยู่ละก็ จะต้องฟาดเข้าให้สักทีแน่

ฉันกับเฉียวอี้ดื่มเครื่องดื่มในแก้วเข้าไปรวดเดียว จากนั้นฉันก็ล้วงแบงก์ออกมาจากกระเป๋าเงินและวางลงบนโต๊ะ “เช็กบิลค่ะ ที่เหลือไม่ต้องทอน”

จากนั้นฉันกับเฉียวอี้ก็ลุกขึ้นพร้อมกัน เขาก็กล้าพูดมาได้ว่าร้อยล้าน ถ้าฉันกับเฉียวอี้มีเงินมากขนาดนั้นจะมานั่งกลุ้มใจกันอยู่ทำไม?

“อย่าสิๆๆ บอกแล้วไงว่าผมเลี้ยงทั้งสอนคนน่ะ” เสวียเหวินรีบหยิบเงินบนโต๊ะมายัดใส่มือฉันทันที จากนั้นก็ล้วงกระเป๋าหนังของตัวเองออกมา

เขานี่วางแผนเก่งจริงๆ แค่ค่าเครื่องดื่มมันจะเท่าไหร่กันเชียว?

“ไม่ต้องหรอก” ฉันวางเงินที่เขายัดใส่มือฉันลงบนโต๊ะอีกครั้ง จากนั้นก็เดินออกมาจากร้านกาแฟพร้อมกับเฉียวอี้

เสวียเหวินตื่นตระหนกและรีบเดินตามพวกเรามาทันที

“ทั้งสองคนๆ ได้ยินผมเสนอราคาแล้วก็อย่าเพิ่งตกใจกันสิ เซียวเซิง รับรองว่าความลับที่ฉันบอก เธอได้ยินแล้วต้องคิดว่าให้ฉันหนึ่งร้อยล้านมันน้อยไปแน่นอน”

“เสวียเหวิน” ฉันหยุดเดินและมองเขา “คุณไปเอาความคิดที่ว่าตอนนี้ฉันถูกเซียวซือไล่ออกจากเซียวซื่อกรุ๊ปและเอาหุ้นทั้งหมดไปแล้ว ฉันยังมีเงินหนึ่งร้อยล้านมาให้คุณจากไหนเหรอ?”

“ทรัพย์สมบัติที่พ่อเธอเหลือไว้ให้มันก็ไม่ใช่แค่นั้นไม่ใช่เหรอ?”

“ฉันบอกคุณตามตรงนะว่าเงินสดฉันมีไม่เยอะ มีแค่บ้านไม่กี่หลัง คุณคงไม่ได้จะให้ฉันขายบ้านแล้วเอาเงินให้คุณหรอกใช่ไหม?”

“อย่าพูดซะดูน่าเวทนาขนาดนั้นสิ เวลาคนรวยตกที่นั่งลำบาก ยังไงมันก็ลำบากไม่เท่าคนจนหรอก”

ฉันไม่อยากมานั่งเปรียบเทียบกับเสวียเหวินในห้างว่าใครจนกว่ากัน เฉียวอี้ลากมือฉันไปแล้วเอ่ยอย่างรำคาญ “พอแล้ว เลิกไร้สาระกับเขาได้แล้ว เอาเวลาไปนอนเล่นที่บ้านดีกว่า”

เสวียเหวินขวางเราไว้อีกครั้ง เขาตามพวกเรามาตลอดช่วงบ่ายแล้ว เดาว่าความอดทนของเขาน่าจะหมดลงแล้ว

“เอาแบบนี้สิ แบบนี้นะทั้งสองคน คุณว่าให้ผมได้เท่าไหร่ถึงจะเหมาะ พวกคุณบอกจำนวนเงินมา แค่ไม่ต่างกันมากก็พอ”

เสวียเหวินทำเหมือนขายของในตลาดอย่างนั้นแหละ ยังจะให้ต่อรองราคากันด้วย

เฉียวอี้กลอกตามองบนใส่เขาอย่างเอือมระอา “ฉันยังไม่รู้เลยว่าความลับของคุณมันคืออะไร คุณจะให้พวกเราบอกราคา ฉันจ่ายให้ 10 หยวนคุณจะขายไหมล่ะ?”

“อย่าล้อเล่นกันเลยครับ อย่าให้เราทุกคนต้องเสียเวลากันเลย ผมรับรองได้ว่าพอพวกคุณได้ยินความลับนี้แล้ว ไม่ว่าจะราคาเท่าไหร่มันก็คุ้ม” เสวียเหวินร้อนใจและดึงข้อมือฉันไว้

เฉียวอี้บีบมือเขา ขณะที่สีหน้าเขากำลังบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด เธอก็สะบัดมือเขาออกจากข้อมือฉัน “พูดก็พูดสิ อย่ามาทำตัวรุ่มร่าม”

“เจ็บๆๆ ประธานเฉียวแรงเยอะจริงๆ เลยนะครับ” ถึงตอนนี้แล้วเสวียเหวินยังเอาแต่ทำตัวสอพลออยู่ได้ เขานวดข้อมือตัวเองพลางพูดกับเรา

“เอาแบบนี้ คุณบอกความลับของคุณมาก่อน ฉันจะดูก่อนว่ายังไงแล้วค่อยจ่ายเงิน ถ้ามันคุ้มกับราคานี้ฉันก็จะจ่ายให้ ถ้ามันไม่คุ้มฉันก็จะไม่จ่ายสักแดง ถ้าคุณยังมาวุ่นวายกับพวกเราอีก ฉันก็จะแจ้งความ หรือจะคุยกับหมัดสองข้างของฉันดี?” เฉียวอี้เหวี่ยงหมัดของตัวเองเขาใส่เขา เสวียเหวินเลียริมฝีปากด้วยท่าทางลำบากใจ “ความลับผมถ้าพูดออกไปแล้วจะยังมีราคาอยู่อีกเหรอ? ต่อให้มันมีค่าร้อยล้านแต่คุณจะให้ผมแค่ล้านเดียว งั้นผมจะทำไงได้?”

เขานี่หัวใสจริงๆ ทีเรื่องแบบนี้แล้วฉลาดนัก แต่ฝีมือการเจรจาธุรกิจกลับไม่เอาไหน

“เอาแบบนี้แล้วกัน ผมบอกพวกคุณแบบนี้แล้วกัน” เสวียเหวินโน้มตัวเข้ามาหาฉัน ฉันหลบไปข้างหลังตามสัญชาตญาณ เฉียวอี้บีบหน้าเขาไว้อย่างแม่นยำ “อยู่ต่อหน้าฉันยังจะกล้าลวนลามเซียวเซิงอีกเหรอ ฉันว่าคุณน่าจะอยากตายนะ”