พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 446

“คุณหนูรอง คุณรู้ไหมว่าผมกดดันอย่างมากจากเรื่องนี้ ผมป่วยเป็นโรคอารมณ์ผิดปกติ เฉพาะค่าพบจิตแพทย์รับยาฉีดยาก็ใช้เงินไปไม่น้อย นับประสาอะไรกับแผลบนร่างกายของผม คุณรู้ไหมว่าตอนนี้ค่าพบจิตแพทย์แพงแค่ไหน และผมก็ยังไม่สามารถไปโรงพยาบาลอย่างเปิดเผยได้ ผมต้องหาหมอเอกชนราคาแพงแบบนั้นรอบหนึ่งหลายร้อยดอลลาร์ไม่ว่า ยังมียาอีกเยอะแยะไปหมด.. ..”

"โอเค โอเค" เสียงผู้หญิงในคลิปเสียงพูดขัดชายคนนั้นอย่างทนไม่ไหว "อย่าคิดว่าคุณมีจุดอ่อนอะไรของฉัน รถก็คุณเป็นคนชน คนก็ตายเพราะคุณ อย่างมากก็แค่แยกย้าย ตำรวจตามสืบขึ้นมาคุณก็ไม่รอด”

“คุณหนูรอง นี่คุณกำลังเล่นลูกไม้อย่างหน้าด้านๆ กับผมอยู่เหรอ ยังไงผมก็ไม่มีภาระครอบครัวอะไร แต่คุณต่างหากเป็นคนมีหน้ามีตา ถ้าแม่คุณรู้ว่าสามีถูกคุณวางแผนฆ่าตาย คุณคิดว่ายังจะได้เงินสักบาทไหม"

ฉันฟังต่อไปไม่ไหว เพราะฉันสามารถบอกได้อย่างมั่นใจว่าชายในเสียงเป็นคนขับรถของตระกูลเซียว หลังจากเกิดอุบัติเหตุเขานอนโรงพยาบาลอยู่พักหนึ่ง แล้วเขาก็ลาออกโดยมีใช้ข้ออ้างนี่

และฉันก็ได้ยินเสียงผู้หญิงคนนั้นอย่างชัดเจน เสียงนั้นเป็นของเซียวซือ ฉันคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี

เป็นไปได้ยังไง แม้ว่าฉันจะสามารถแยกแยะเสียงของพวกเขาสองคนได้ แต่ตรรกะของเรื่องนี้ก็ไม่สมเหตุสมผลเลย!

ไม่ต้องพูดถึงว่าเซียวซือกล้าที่จะฆ่าคนไหม แต่คนที่เธอฆ่าคือพ่อของเธอเอง เธอจะทำอย่างนี้ไปทำไม?

คลิปเสียงนี้ยาวมาก ประมาณ 10 นาที หลังฟังจบฉันก็ยังไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้

เฉียวอี้วางมือบนไหล่ของฉันและบีบอย่างแรง "ให้ตายเถอะ เซียวซือไร้มนุษยธรรมมากกว่าที่ฉันคิดไว้ ฉันไม่เคยคิดเลยว่าการตายของพ่อบุญธรรมจะเกี่ยวข้องกับเซียวซือ"

ฉันคิดไม่ถึงเหมือนกัน ถ้าบอกว่าเซียวหลิงหลิงเป็นคนทำ ฉันก็ยังคิดว่ามีความเป็นไปได้กว่าอีก

เพราะแม้ว่าเซียวหลิงหลิงจะขี้กลัว แต่เธอทำอะไรอย่างหุนหันพลันแล่น และเธอมักจะรู้สึกว่าพ่อปฏิบัติกับเธอไม่ดี เข้าข้างฉันมากกว่า

ดังนั้นหากเธอถูกคนอื่นยุยง มันก็เป็นไปได้จริงๆ ที่เธอจะทำเรื่องแบบนี้

แต่เซียวซือไม่สมเหตุสมผลเลย เซียวซือฉลาด บุคลิกสงบและแข็งแกร่งตั้งมาแต่เด็ก ไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็โดดเด่น

พ่อให้ความสำคัญกับเธอมากและเลี้ยงดูเธอเหมือนเด็กผู้ชาย

ส่วนฉัน ฉันคิดว่าพ่อรักและเอ็นดูฉันมากกว่า ปกป้องโอบอุ้มฉันไว้บนฝ่ามือ แต่สำหรับเซียวซือ ฉันคิดว่าพ่อมีความตั้งใจที่จะฝึกฝนเซียวซือให้เป็นผู้สืบทอดของเขา

เซียวซือเองก็เอางานเอาการ เชี่ยวชาญในด้านศิลปะดนตรี ต่อมาในมหาวิทยาลัย เธอเลือกที่จะเรียนการจัดการธุรกิจแทนศิลปะ ผลการเรียนก็โดดเด่นเหนือใคร ฉันคิดว่าไม่มีความจำเป็นอะไรเลยที่เซียวซือจะต้อง ทำแบบนี้

หลังจากจดจ่ออยู่พักหนึ่งฉันก็เงยหน้าขึ้นมองเสวียเหวินอย่างตกตะลึง "คุณได้สิ่งนี้มาจากไหน? มันไม่แอดวานซ์เกินไปเหรอ?"

"ไม่น่าเชื่อเลยใช่ไหมล่ะ ฉันก็ตกใจมากตอนได้ยินครั้งแรก" Xue Wenวางโทรศัพท์มือถือของเขา "ดังนั้นฉันจึงบอกว่าความลับสุดยอดในวันนี้ ถ้าให้คุณเดา ชีวิตนี้ก็ไม่มีทางเดาได้"

“แล้วคุณไปเอาสิ่งนี้มาจากไหน? สงสัยว่ามันน่าเชื่อถือไหม”

"ไม่ต้องสงสัยเลย ฉันก๊อบปี้เสียงนี้มาจากโทรศัพท์ของคนขับรถเอง"

"คุณก๊อบปี้มาได้ยังไง"

"คนขับรถนั้นพอมีเงินหน่อย ก็กล้าไปเที่ยวไนต์คลับสำหรับสมาชิกเท่านั้น ฉันเก็บมือถือของเขาในห้องส่วนตัวได้พอดี ฉันสงสัยว่าคนขับรถรวยได้ยังไงหลังลาออกจากงาน ฉันจึงหาคนเปิดโทรศัพท์เขา และก็เจอสิ่งเหล่านี้ข้างใน จากนั้นฉันก็ก๊อบปี้คลิปเสียงไว้ แล้วเอาโทรศัพท์ให้หน้าฟร้อนเพื่อคืนให้เขา แบบนี้คนขับรถจะได้ไม่สงสัย ไม่มีอะไรรั่วไหล”