พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 462

ก็จริง ความสามารถในการดื่มเหล้าฉันไม่ดีเท่าไหร่ ตอนนี้ก็เริ่มรู้สึกเมาหน่อยๆกำลังพอดี

ฉันจิบเหล้าคำเล็กๆอีกหนึ่งคำ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรไปหาสีชิงชวน

โทรศัพท์ดังอยู่สี่ห้าเสียงถึงรับโทรศัพท์ ฉันคิดว่าสีชิงชวนเห็นเบอร์โทรฉันน่าจะประหลาดใจอยู่

ถ้าเอาตามที่เขาเข้าใจฉัน เขาคงคิดว่าฉันไม่น่าจะโทรหาเขาได้

เขารับโทรศัพท์แล้วพูดด้วยเสียงนุ่มลึกว่า “ฮัลโหล”

พอได้ยินเสียงสีชิงชวนแล้ว ความรู้สึกเหมือนช่วงเวลาช่างยาวนานเหมือนผ่านไปเป็นชาติ เวลานั้นน้ำตาของฉันเกือบจะไหลออกมา

ฉันพยายามทำให้เสียงตัวเองไพเราะเพราะพริ้งมากที่สุดแล้วถามเขา “จะมาดื่มเหล้าด้วยกันหน่อยไหม?”

เขาชะงักไปพักหนึ่ง แสดงให้เห็นถึงอาการประหลาดใจ “อะไรนะ?”

ฉันพูดว่า “มาดื่มเหล้าด้วยกันไง ที่ฉันพูดไม่ใช่ภาษาจีนเหรอ?ฉันยิ้มๆ แล้วจิบเหล้าไปอีก1จิบ

“เซียวเซิง นี่เธอดื่มเหล้าใช่ไหม?” น้ำเสียงของเขาฟังไม่ได้เย็นชาเท่าที่คิดเอาไว้ ฉันฟังออกว่าเป็นห่วง เขาเป็นห่วงฉัน

“ใช่แล้ว ฉันดื่มเหล้าไปแต่ดื่มไปไม่มาก ฉันรอนายมาดื่มให้เมาไปด้วยกัน”

“เซียวเซิง” เสียงเขาดูมีความอดทนมาก : “นี่เธออยู่ไหน?”

“ฉันอยู่” ฉันหันหน้าถามเฉียวอี้ “ที่นี่ชื่อว่าผับอะไรนะ?”

เฉียวอี้บอกชื่อผับกับฉัน ฉันจึงพูดกับสีชิงชวนว่า “ก็อยู่ที่นี่ ผับที่แพงที่สุดในเมืองฮวา”

“ทำไมถึงดื่มเหล้า?”

“เพราะนายกับเซียวซือกำลังจะหมั้นหมายกันไง เซียวซือเหมาร้านจะให้พวกเราไปเป็นประจักษ์พยานความสุขของเธอ ฉันคิดว่าพระเอกไม่อยู่จะได้ยังไง?

เพราะงั้นฉันก็เลยโทรหานายนี่ไง”

ฉันเอามือจับที่สมองของฉัน พูดกับเขาแบบนั้นไปได้ไง เฉียวอี้ยกนิ้วหัวแม่มือให้ฉัน

ฉันพูดได้ดีเหรอ? ฉันไม่รู้สึกแบบนั้นเลย

“เธออยู่ที่ผับที่เซียวซืออยู่เหรอ?”

“นายวางใจเถอะ ฉันไม่ก่อเรื่องหรอก ฉันไม่ใช่คนนิสัยประเภทนั้นนะ! ฉันเป็นคนได้รับความลำบากอย่างขัดขืนไม่ได้ต่างหากละ จริงไม่จริง? สีชิงชวนนายแค่บอกฉันมาว่านายจะมาหรือไม่มา?

เขากดวางสายไป เฉียวอี้ถามฉันทันทีว่า “เป็นไง เป็นไง เขาจะมาหรือเปล่า?”

ฉันขยักไหล่กางมือออก ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าสีชิงชวนจะมาหรือเปล่า

เขาเป็นคนประเภทไม่ชอบถูกคนอื่นคุกคามแล้วเป็นคนไม่ยอมให้ใครมาครอบงำ

พอเขาวางหูใส่ฉัน ฉันหายเมาจากเหล้าทั้งหมดเลย แต่ก็ไม่ได้ถือว่าดื่มไปมาก

“เธอคงจะไม่ท้อใจไปแบบนี้ใช่ไหม?” เฉียวอี้ยกไวน์แดงแก้วหนึ่งให้ฉัน ฉันรับแก้วมาดื่มไปต่อเนื่องหมดไปทีนึงครึ่งแก้ว “ใครบอกละ? จะเป็นไปได้ไง?”

“งั้นก็ดี” เฉียวอี้พูด “งั้นฉันก็วางใจแล้ว”

ตอนนี้ฉันจะไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ แล้วจะไม่อะไรนิดหน่อยก็เกิดการท้อใจ

ฉันไปทำร้ายเขาไว้ขนาดนั้น สีชิงชวนจะทำเย็นชามึงทึงใส่ฉันก็ไม่แปลกหรอก

ฉันกะว่าจะนั่งอยู่ที่ผับนี้อีกแป๊บนึงก็จะกลับแล้ว มองดูพวกกลุ่มผู้หญิงเหล่านั้นอวยเซียวซืออย่างเว่อร์วัง แล้วมองดูฉันที่ทั้งดูจืดชืดไม่มีสีสัน

เฉียวอี้ไปห้องน้ำ ฉันคิดว่าพอเธอกลับมาพวกเราก็กลับ เพราะระยะเวลาที่ฉันโทรหาสีชิงชวนก็ผ่านไปนานแล้ว ถ้าเขาจะมาก็คงจะมานานแล้ว

เฉียวอี้ออกมาจากห้องน้ำ ฉันกำลังจะพูดกับเธอว่ากลับกันเถอะ เธอแสดงความดีใจแล้วพูดกับฉันด้วยเสียงเบาว่า “สีชิงชวนมาแล้ว เมื่อกี้ตอนฉันอยู่ในห้องน้ำ เห็นเขาจากทางหน้าต่างเขากำลังจอดรถอยู่”

สีชิงชวนมาจริงด้วย ฉันไม่รู้ว่ามาเพราะฉันหรือเพราะเซียวซือ

เฉียวอี้มองมองฉัน “อืม ตาสว่างเป็นประกาย แก้มระเรื่อเป็นสีชมพู ปากแดงๆ สภาพดูดีใช้ได้”