พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 463

“ทำไมสีชิงชวนไปแล้วละ?” เฉียวอี้ไม่รู้ไปเอากล่องยามาจากไหน “เซียวซือผู้หญิงคนนี้ลงมือหนักเลย เธอทำไมไม่รู้จักหลบสักหน่อย?”

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาไปแล้ว” ฉันถอนหายใจไปหนึ่งเฮือก นั่งลงบนโซฟา “เฉียวอี้ เธอคิดว่าแบบนี้ถือว่าฉันประสบความสำเร็จหรือว่าพ่ายแพ้แล้ว?”

“น่าจะครึ่งครึ่งนะ”เฉียวอี้ตั้งใจทายาให้ฉัน “เธอคิดว่าไง ถ้าในใจสีชิงชวนไม่มีเธอแล้ว เขาจะวิ่งมาที่นี่ทันทีทำไม? แต่ว่าคนที่หยิ่งยโสคนหนึ่งอย่างเขา ต้องให้คนอื่นมาขัดเกลาอุปนิสัยสักหน่อย แต่เธอเล่นละครครั้งนี้มันดูเป็นการแสดงมากเกินไป

“ระยะเวลากระชั้นชิดขนาดนี้ จะให้ฉันทำยังไงให้โดนใจ? จะแก้ไขปัญหาที่เป็นทุกข์นี้ยังไง คงทำได้แค่กินเหล้าดีๆ

ฉันยกแก้วเหล้าของเฉียวอี้กำลังจะดื่ม เฉียวอี้มาเอาแก้วเหล้าในมือฉันไป “หน้าบวมขนาดนี้ ไม่ต้องดื่มแล้ว สีชิงชวนพูดถูก เธอแสดงละครฉากนี้ไม่ได้คิดคำนึงถึงต้นทุนเลย เอาตัวเองเข้าไปไม่ว่า แสดงออกมาผลที่ออกมาก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ดึงสีชิงชวนไว้ก็ไม่ได้

“ระยะเวลามันกระชั้นชิดขนาดนั้น จะให้ฉันเอาเวลาที่ไหนมาคิดถึงต้นทุน”

“เธอยังจะมาคร่ำครวญอะไรอยู่ตรงนี้ ตอนนี้สีชิงชวนน่าจะยังไปได้ไม่ไกล เธอไม่รีบตามไปละ!”

“ให้ฉันตามไป?” ฉันมองเฉียวอี้ด้วยความงงงัน “ถ้าเขาไม่สนใจฉันละจะทำยังไง? งั้นฉันจะไม่กลายเป็นคนน่าเบื่อเหรอ?”

“เธอลองคิดดู ถ้าสีชิงชวนไม่สนใจเธอจริงๆ ทำไมดึกดื่นขนาดนี้เขาถึงวิ่งมาหาเธอ? นี่เขาเรียกว่ากลยุทธ์แสร้งปล่อยเพื่อจับ รู้หรือเปล่า? เธอรีบตามเขาไปเลย!

“งั้นให้ฉันตามไปพูดกับเขาว่าอะไร?”

“ก็บอกไปว่าเธอไม่มีปัญญากลับบ้านให้เขาไปส่งเธอที่บ้าน พอเขาไปส่งเธอถึงที่แล้ว เธอก็บอกอีกว่าเธอไม่มีที่อยู่ให้เขาพาเธอไป “เฉียวอี้ขยี้จมูก ทำหน้าเหมือนสิ่งที่คาดหวังไม่เป็นไปตามนั้น แต่อยากช่วยทำให้มันดีขึ้น “ทำไมแค่มารยาเล็กๆแบบนี้เธอก็ทำไม่เป็น? เขาว่ากันว่าถ้าผู้หญิงจีบผู้ชายมันง่ายเหมือนแค่ไหมกั้น ดูออกว่าสีชิงชวนเขามีความผูกพันกับเธอยังไม่คลาย เธอเป็นคนบอกเซียวซือเองไม่ใช่เหรอ ว่าเธอจะใช้เวลาแค่สามวันแย่งสีชิงชวนกลับมาอยู่เคียงข้างเธอ? เวลามีไม่มากแล้ว กาลเวลามันผ่านไปเร็วมากหนึ่งวินาทีก็มีคุณค่ามากนะ!

เฉียวอี้แทบอยากจะใช้เท้าถีบฉันลงจากเก้าอี้ ฉันเลยได้แต่หยิบกระเป๋าเดินออกไปทางประตูผับ บังเอิญเจอเซียวซือที่เพิ่งล้างหน้าออกมาตรงหน้าประตูห้องน้ำ

เธอมองข้างฉันไม่เห็นสีชิงชวนจึงดึงฉันแล้ว “เซียวเซิง สีชิงชวนละ?”

“เธอไม่สามารถทำให้สีชิงชวนอยู่ต่อกับเธอได้ มาถามฉันจะมีประโยชน์อะไร?”

ฉันสะบัดมือเธอทิ้ง แล้ววิ่งออกไปจากประตูไป

พอฉันวิ่งไปถึงหน้าประตู ก็เห็นสีชิงชวนกำลังเปิดประตูรถจะขึ้นรถ

ฉันรีบวิ่งไป เขาเห็นฉันแล้วมองฉันด้วยสายตาเบื่อหน่าย “ทายาแล้วเหรอ?”

“อืม แต่ยังเจ็บมากอยู่เลย ฉันไม่อยากอยู่ที่นั่นแล้ว เธอส่งฉันกลับบ้านหน่อยสิ!”

“เธอมากับเฉียวอี้ไม่ใช่เหรอ?”

“เธอยังไม่อยากกลับ ฉันไม่ได้เอารถมาด้วย เพราะงั้นนายไปส่งฉันหน่อยนะ”

สีชิงชวนเปิดประตูรถแล้วเข้าไปนั่งในรถ ฉันวิ่งไปทางฝั่งข้างคนขับเพื่อเปิดประตูรถ ลองดึงหลายครั้งก็เปิดไม่ได้ เขาอยู่ในรถล็อคประตูรถไปแล้ว

เขาช่างใจแคบจริงๆ ไม่ให้โอกาสฉันสักนิดเลย

เดิมทีฉันก็ไม่เก่งในการทำเรื่องขายหน้าแบบนี้อยู่แล้ว พอดึงเปิดประตูรถไม่ได้ ฉันก็ไม่รู้ควรทำยังไงแล้ว

ฉันตีไปที่ประตูรถอย่างเต็มแรง ไม่รู้ว่าเขาจะได้ยินหรือเปล่า ว่าฉันกำลังพูดกับเขาอยู่

ฉันพูดว่า “สีชิงชวนนายไม่อยากจะรู้เหรอว่าทำไมฉันทิ้งเอาเด็กทิ้ง ? วันนี้ฉันสามารถบอกคำตอบนายได้แล้ว นายไม่อยากรู้เหรอ?”

เขาทำเป็นทองไม่รู้ร้อน ไม่หันมองด้านข้างใดๆ ทำเป็นเหมือนไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น

จากนั้นเขาก็สตาร์ทรถ ค่อยๆขับออกไปช้าๆต่อหน้าฉัน

ไม่รู้เพราะอะไร ฉันรู้สึกว่าเขาจะต้องขับกลับมาแน่ ฉันมีความมั่นใจอย่างนั้น

แล้วเป็นไปตามที่คิดไม่ถึงสองนาที ฉันก็เห็นรถสีชิงชวนขับกลับมาอีก

เฉียวอี้พูดไม่ผิดจริงๆ เขาก็คือต้องการจับให้อยู่หมัดก็เลยแสร้งปล่อยไปก่อน