พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 473

สีชิงชวนอุ้มฉันเดินเข้ามาด้านในห้องของฉัน ขณะที่เขากำลังจะวางฉันลงบนพื้น ฉันสะบัดรองเท้าออกอย่างตั้งใจ “ไม่ได้สวมรองเท้า” ฉันแสดงท่าทางน้อยอกน้อยใจ

เขาก้มศีรษะมองฉันจากนั้นเอ่ยถาม “คุณจะไปไหน?”

“อุ้มฉันไปที่เตียง” ฉันชี้ไปทางห้องนอน

เขาอุ้มฉันเข้าไปในห้องนอนของฉัน วางฉันลงบนเตียง

แต่เรื่องราวไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น มือทั้งสองข้างของฉันคล้องคอเขาไม่ยอมปล่อย เขาไม่มีทางเลือกอื่นทำได้เพียงแค่โน้มตัวลงมา ราวกับสายของคันธนูที่ถูกดึงง้างอย่างเต็มกำลัง

“จะทำอะไรอีก? คุณทำให้เซียวซือโกรธเดือดดาลเป็นฟืนเป็นไฟแล้ว ยังคิดจะทำอะไรอีก?”

“โกรธเป็นฟืนเป็นไฟก็ยังมีชีวิตอยู่ไม่ใช่เหรอ หล่อนไม่ได้โกรธจนตายเสียหน่อย”

“โหดเหี้ยมขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน ต้องการให้เซียวซือตายเลยงั้นเหรอ?”

หล่อนขับไล่ฉันออกจากบริษัท อีกทั้งยังแย่งชิงผู้ชายของฉัน ฉันไม่ต้องการให้หล่อนตายน่ะสิแปลก

ยังมีเรื่องสำคัญมากเรื่องหนึ่ง ตอนนี้ฉันยังไม่สะดวกที่จะบอกเขา ฉันกลัวว่าหน้าต่างมีหู ประตูมีช่อง[1]

หล่อนยังทำร้ายพ่อจนตายอีกด้วย ตอนนี้นับประสาอะไรกับเรื่องเล็กน้อยเหล่านี้? เพียงแค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น

ฉันเป็นเหมือนลิงยักษ์ห้อยโหนบนร่างกายของสีชิงชวน ฉันไม่ปล่อยมือเขาก็ไม่สามารถทำอะไรฉันได้

ลักษณะท่าทางของฉันตอนนี้ ชุดสูทที่เขาสวมทับให้กับฉันนั้นร่วงหล่นอยู่บนเตียงแล้ว ชุดประโปรงวาบหวิวก็เปิดกว้าง

จากมุมมองของเขา ชุดนอนบางเบาของฉันนั้นคงไม่สามารถปกปิดอะไรได้อีกแล้ว ทุกสัดส่วนสีชิงชวนก็คงจะมองเห็นหมดแล้ว

ดวงตาของเขาร้อนระอุ แผดเผาผิวหนังทุกตารางนิ้วบนร่างกายของฉัน

ไม่สนแล้ว วันนี้เรื่องที่ได้ทำภายในห้องลองชุดยังไม่เสร็จสิ้น ตอนนี้ถึงเวลาลงมือต่อ

การทำตัวเป็นผู้หญิงเลวบ้างก็สนุกดี ฉันออกแรงคล้องคอสีชิงชวน ดึงใบหน้าของเขาลงมาจากนั้นประทับจูบ

เขาพยายามต่อต้านอย่างสุดกำลัง “คุณบ้าไปแล้ว ประตูห้องของคุณยังเปิดอยู่เลย”

“เปิดก็เปิดสิ เข้ามาชมได้ตามสบาย”

“กลายเป็นคนเปิดเผยขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน” สีชิงชวนถูกฉันดึงลงมา ร่างกายของเขาทาบทับอยู่บนร่างกายของฉัน

สีชิงชวนหนักมาก ถูกเขาทาบทับไว้เช่นนี้ฉันหายใจไม่สะดวกเท่าไรนัก ลมหายใจถี่ระรัวขึ้นเล็กน้อย

สายตาของสีชิงชวนพร่าเลือน แม้ว่าเขาปฏิเสธที่จะยอมรับ ฉันเองก็รู้ว่าเขาถูกฉันยั่วยวนแบบนี้เขาแทบจะอดกลั้นไม่ไหว แต่เขายังพยายามควบคุมอารมณ์ เพราะว่าเซียวซือยังอยู่ชั้นล่าง ไม่สามารถทำอะไรเลยเถิด[2]ไปมากกว่านี้ได้

แต่ฉันต้องการให้ทุกอย่างเลยเถิดไปมากกว่านี้ ยิ่งมากเท่าไรก็ยิ่งดี

“การแสดงใกล้จะจบแล้ว” บนร่างกายของฉัน สีชิงชวนยืดตัวขึ้นเล็กน้อย มือทั้งสองข้างของเขาวางลงบนเตียงพลางโน้มตัวเข้าหาฉัน กระดุมเสื้อเชิ้ตของเขาถูกฉันดึงขาดไปหลายเม็ด มองเห็นกล้ามหน้าอกที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อเชิ้ตของเขา

ฉันใช้นิ้วลูบไล้แผงอกของเขา “รูปร่างของฉันไม่ดีงั้นเหรอ? ฉันสวมชุดแบบนี้แล้วไม่สวยเหรอ? คุณเย็นชาขนาดนี้ทำร้ายศักดิ์ศรีของฉันเกินไปหน่อยแล้ว”

เขาหัวเราะอย่างอดไม่ได้ ฟันขาวเรียงสวยดวงตาโค้งงอ “ก่อนหน้านี้เห็นคนมากมายรังแกคุณ ไม่เคยได้ยินคุณพูดถึงเรื่องศักดิ์ศรีเลย ตอนนี้คุณกลับพูดถึงเรื่องศักดิ์ศรีกับผม”

“ในอดีตฉันสูญเสียศักดิ์ศรีมากมายต่อหน้าคนอื่น ตอนนี้อยากจะทวงคืนเวลาอยู่ต่อหน้าคุณ ไม่ได้งั้นเหรอ?”

ฉันใช้นิ้วมือวาดวงกลมลงบนแผงอกของเขา เขาจับมือของฉันไว้ คาดว่าคงรู้สึกจั๊กจี้จนทนไม่ไหว

“เลิกก่อกวนได้แล้ว”

“ฉันจะก่อกวน” ฉันเข้าใจสถานการณ์ก่อนจะลงมืออยู่แล้ว อย่ามองว่าตอนนี้สีชิงชวนนั้นเอาแต่ปฏิเสธฉัน แต่ทว่าน้ำเสียงของเขาอ่อนโยนเป็นอย่างมาก สายตาของเขายิ่งอ่อนโยน ดังนั้นฉันรู้ว่าต่อให้ฉันจะก่อกวนมากเท่าไรก็ไม่เป็นอะไร

“ฉันไม่เชื่อหรอกว่าตอนนี้คุณจะควบคุมอารมณ์ได้ดีมากขนาดนี้ ไม่ใช่ว่าคุณไปมีอะไรกับเซียวซือแล้วใช่ไหม?” แค่คิดฉันก็ริษยา ใช้มือคว้าคอเสื้อของเขาไว้ไม่ยอมปล่อย

“เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับร่างกายของคุณ คุณก็ไม่รู้งั้นเหรอ?” น้ำเสียงของสีชิงชวนเจือมาด้วยความเคร่งครัดและเข้มงวดเล็กน้อย “คุณลองนับวันด้วยตัวเองดู”