พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 477

ฉันต้องเตรียมของขวัญวันเกิดที่คุณย่าชอบ และฉันไม่ได้วางแผนที่จะมอบของขวัญที่ราคาแพงมากนัก เพราะฉันรู้ว่าเซียวซือจะต้องซื้อใจคุณย่าอย่างแน่นอน อีกทั้งจะคิดอย่างหนักในการเอาใจคุณย่า

กำไลลูกประคำหยก พระหยกเลี่ยมทอง อะไรประมาณนั้น ที่ฉันนึกออกได้เซียวซือก็สามารถนึกออกได้เช่นกัน

ฉันจำได้ว่าเมื่อก่อนคุณย่าชอบกินขนมหรูอี้ซูทอดกรอบที่ทำมาจากเผือก

เมื่อก่อนจะมีคุณป้าคนหนึ่งของตระกูลสีทำเป็น แม้แต่กุ๊กก็ทำได้ไม่อร่อยเท่า ต่อมาลูกสาวของป้าคนนั้นคลอดลูก เธอก็เลยกลับบ้านไปช่วยดูแลหลาน

ระยะหลังคุณย่ามักจะบ่นถึงขนมหรูอี้ซูนั้นว่าไม่มีใครทำได้อร่อยเท่าคุณป้าคนนั้นอีกแล้ว

จริงๆ แล้วฉันก็ทำขนมหรูอี้ซูนั่นเป็น ฉันเห็นคุณย่าชอบกินก็เลยฝึกทำกับคุณป้าคนนั้นหลายครั้ง และเรียนจนทำออกมาได้เหมือนเป๊ะ

แต่ไม่เคยมีโอกาสทำให้คุณย่ากินเลย วันนี้ฉันจะลองทำดู ถึงแม้ของขวัญวันเกิดจะไม่ได้แพงหรือหวือหวาแต่ก็เป็นของขวัญที่ใช้สมอง

พวกหยก ทองเหล่านั้น คุณย่ามีเยอะแล้ว เมื่อมีคนมอบให้เธอ เธอก็จะกล่าวขอบคุณอย่างสุภาพ จากนั้นกองไว้ข้างๆ ไม่แม้แต่แตะต้องมันด้วยซ้ำ

วัตถุดิบหลักของหรูอี้ซูคือเผือก ซึ่งมีอยู่ในครัวที่บ้านพอดี เมื่อแม่บ้านหยูเห็นว่าฉันกำลังจะเข้าครัว เธอรีบถามฉันทันทีว่า “คุณผู้หญิงรอง คุณอยากกินอะไรคะ? คุณอยากทานอะไรก็บอกฉันเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันทำให้ ไม่ต้องลงมือเองหรอกค่ะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ยังไงตอนนี้ฉันก็ว่างอยู่พอดี ทำอันนี้ไปจะได้ถือว่าเป็นการฆ่าเวลา”

ฉันใช้เวลาหลายชั่วโมงในการนึ่งเผือก และบดเผือกให้เหลวข้น ฉันอยู่ในครัวเพื่อทำมันตลอดทั้งบ่ายถึงจะเสร็จ

ฉันจัดจานให้แม่บ้านหยูและแม่บ้านหลิวได้ลองชิมก่อน พวกเธอยังไม่ได้ชิมก็เอ่ยชมอย่างเบาๆ ว่า "ฝีมือของคุณผู้หญิงที่สองนั้นเฉียบแหลม แค่ดูข้างนอกก็รู้แล้วว่าอร่อย"

ฉันขอให้พวกเธอชิม พวกเธอก็หยิบมาชิ้นหนึ่ง กัดแล้วพยักหน้าติดๆ กัน "อร่อยๆ รสชาติของขนมซูๆ อะไรนี่รสชาติใช้ได้ ทั้งนุ่มและเหนียว แถมยังกรอบนอกนุ่มใน ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเผือกนั้นสามารถเอามาทำของทานเล่นได้อร่อยเช่นนี้!”

เมื่อได้รับคำชมเป็นเอกฉันท์จากแม่บ้านหยูและแม่บ้านหลิว และฉันก็ชิมด้วย มันรสชาติไม่ต่างกับที่ป้าแม่บ้านตระกูลสีทำเมื่อก่อนเลยจริงๆ

เวลาของอาหารเย็นใกล้เข้ามาแล้ว ฉันก็หากล่องใส่อาหารเก็บอุณหภูมิมาใส่ขนมหรูอี้ซู รีบอาบน้ำแต่งตัว และรีบไปที่ร้านอาหารเต๋ออี้โหลว

ที่จริงแล้วฉันไม่รู้ว่าพวกเขารับประทานอาหารกันที่ไหน ที่ฉันเดาก็คือครั้งก่อนฉันได้ยินคุณย่าของฉันบอกว่าเธออยากกินเกี๊ยวรากบัวของร้านเต๋ออี้โหลว แต่แป้งมันเยอะมากเกินไป ผู้สูงอายุทานเยอะไม่ได้ คุณย่าเลยบอกว่ารอถึงวันเกิดค่อยกินแล้วกัน วันเกิดนั้นฉันใหญ่สุด ฉันจะได้กินให้เต็มอิ่ม

ดังนั้นฉันจึงเดาว่าวันนี้น่าจะไปที่เต๋ออี้โหลว ถ้าหากว่าฉันเดาผิด นั่นก็แปลว่าฉันนั้นฉลาด

เมื่อฉันถึงลานจอดรถข้างนอกของร้านอาหาร ก็เหลือบไปเห็นรถของสีชิงชวน

ดูเหมือนว่าฉันเดาถูก วันเกิดของคุณย่าในปีนี้ถูกเลือกที่นี่จริงๆ

ฉันเดินเข้าไปพร้อมกล่องอาหาร ความเอิกเกริกของสีชิงชวนนั้นเขาจะเหมาทั้งร้านอาหารไม่ว่าจะในวันสำคัญใดๆ

ดังนั้นข้างในของเต๋ออี้โหลวที่ขนาดใหญ่เช่นนี้จึงโหรงเหรง มีเพียงโต๊ะตัวหนึ่งตั้งตรงกลางให้คนนั่ง

ดูเหมือนคุณย่าจะไม่อยากให้โอ่อ่าฟุ่มเฟือย จึงเพียงแต่ร่วมรับประทานอาหารกับครอบครัว

เมื่อฉันมาถึง อาหารก็ถูกเสิร์ฟและคนก็มากันครบพอดี แต่ยังไม่ได้เริ่มทานกัน

เซียวซือกำลังมอบของขวัญให้คุณย่า เธอก้มตัวลง ท่าทางแสดงความเคารพอย่างมาก ในมือดึงสิ่งๆหนึ่งออกมาจากในกล่องผ้า

เมื่อมองจากด้านที่ฉันอยู่เห็นได้ชัดเจนว่ามีพระพุทธรูปหยกอยู่ในกล่อง หยกใสมาก แค่ดูก็รู้ว่าเป็นของดี

เซียวซือใช้เงินเป็นจำนวนมากเพื่อเอาใจคุณย่า ฉันเห็นใบหน้าของหญิงชราเป็นปกติดี เธอไม่แม้แต่จะยกเปลือกตาขึ้น

คุณย่าดูเหมือนจะไม่ชอบเซียวซือมาโดยตลอด ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่เธอนั้นชอบฉันมากเป็นพิเศษ