พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 494

เฉียวอี้ก็ฟังจนเริ่มรำคาญ เลยถามออกมาตรงๆ ว่า “เรือนเงินนี้ราคาเท่าไหร่เหรอคะ?”

“ท่านทั้งสองคนเป็นแขกผู้มีเกียรติ และนาฬิกาทั้งสองเรือนนี้คือสมบัติล้ำค่าของร้านเรา แต่ไหนแต่ไรมาเราไม่เคยลดราคาเลยนะครับ แต่เพราะว่าทั้งสองท่านตาถึง พวกเราเลยเสนอลดราคาให้12%”

ลด12%ก็ยังดีกว่าไม่ลดเลย ผู้จัดการกดตัวเลขบนเครื่องคิดเลขและยื่นให้เราดู ฉันพยายามดูว่าทั้งหมดมันราคาเท่าไหร่กันแน่

พันล้าน แสนล้าน ไม่มีทาง?

ฉันพยายามหักห้ามใจไม่ให้อ้าปากค้างเหมือนคนปัญญาอ่อน

นาฬิกาที่อยู่ตรงหน้าของเธอตอนนี้นั้นแพงมาก ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยเห็นโลกมาก่อนนะ แต่ปัญหาก็คือใส่นาฬิกาแพงขนาดนั้นแล้วมีประโยชน์อะไร? จะโตขึ้นหรือว่าเป็นอมตะได้หรือยังไง?

ฉันเกือบจะวิ่งออกนอกประตูไปแล้ว แต่ว่าเฉียวอี้กลับกดฉันไว้กับเก้าอี้ และพยักหน้าให้กับผู้จัดการอย่างใจเย็น “โอเคค่ะ ไม่ต้องลดราคาหรอก ถือว่าส่วนลดที่จะให้นั้นเป็นค่าที่ฉันเลี้ยงชาพวกคุณแล้วกัน”

พนักงานและผู้จัดการคำนับพวกเราเหมือนกับคำนับอำลาศพยังไงยังงั้น

“ถ้ายังงั้นทั้งสองท่านรอสักครู่นะครับ เสี่ยวหลี่ กาแฟของทั้งสองท่านนั้นเย็นหมดแล้ว ไปเปลี่ยนให้ร้อนหน่อย เดี๋ยวพวกเราไปคิดเงินก่อน ทั้งสองท่านรอก่อนนะครับ”

พวกเขาพากันออกไป และในห้องทำงานตอนนี้ก็เหลือแค่ฉันกับเฉียวอี้

ฉันบีบขอมือเธอ รู้สึกเหมือนอยากจะบีบคอเธอให้ตายจริงๆ “เธอรู้ไหมว่านาฬิกาบ้านั้นราคาเท่าไหร่?”

“นาฬิกาบ้าอะไร? เธอจะมาเรียกมันแบบนั้นแค่เพราะราคาไม่ได้หรอกนะ”

“เธอเองก็รู้ราคานี่ ราคาขนาดนี้ฉันซื้อบ้านได้เลยนะ เธอประสาทไปแล้วรึไง จะให้ฉันซื้อของราคาแพงขนาดนี้ให้แมงดาที่ไหนก็ไม่รู้น่ะนะ”

“วางใจเถอะน่า เดี๋ยววันหลังฉันจะเอานาฬิกาเรือนนี้คืนมาให้เธอเอง ไม่มีทางยอมให้เขาหรอก แล้วอีกอย่างถ้าเธอไม่มือหนักหน่อย เขาจะยอมทิ้งเจินเสียนในระยะเวลาแค่สั้นๆ ได้ยังไงกัน ต้องรู้ไว้นะว่าเจินเสียนต้องมือหนักกับเขาอย่างแน่นอน หรือว่าเธอมีเวลาจะวุ่นวายกับเขาไปเรื่อยๆ?” ตั้งแต่ตอนที่ฉันรู้ว่าเขาเป็นพวกแมงดา ต่อให้จะหล่อแค่ไหน สำหรับฉันก็ไม่หล่ออีกต่อไปแล้ว ฉันก็ไม่อยากจะพัวพันกับเขาไปนานๆ หรอก

“แต่ว่าฉันไม่ได้มีเงินเยอะขนาดนั้นนะ！”ฉันไม่ได้มีเงินเยอะขนาดนั้นจริงๆ เงินที่ฉันให้เสวียเหวินไปก็เป็นเงินที่เฉียวอี้ช่วยออก

ต่อให้จะใช้เงินที่พ่อทิ้งไว้ให้ แต่ก็มีบางส่วนที่ฉันแบ่งออมไว้ ยังนำออกมาใช้ไม่ได้

เฉียวอี้เปิบัญชีของตัวเองดู เงินก็เหลือไม่เยอะแล้ว เอาเงินทั้งสองคนมารวมกันยังได้ไม่พอเลย”

ฉันถามเฉียวอี้ “ถ้าซื้อไม่ได้ก็ช่างมันเถอะ”

เธอกลอกตาใส่ฉัน “เธอบอกว่ามีผู้หญิงรวยคนไหนใช้เงินซื้อกองทุนนะ ฉันละเบื่อจริงๆ”

“ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าต้องใช้เงินเยอะขนาดนี้เพื่อแมงดาคนหนึ่งล่ะ?”แค่คิดฉันก็แทบกระอักเลือด

“งั้นเอางี้”เฉียวอี้หยิบโทรศัพท์จากกระเป๋าของฉันและยื่นมาให้ “โทรหาสีชิงชวนสิ”

“ทำไมฉันต้องโทรหาเขาด้วย?”

“ขอเงินจากเขาไง ก็เธอไม่ยอมไปหาป๋ออวี่ไม่ใช่เหรอ? งั้นก็ไปหาสีชิงชวนสิ เขามีเงินตั้งเยอะแยะ เรื่องเล็กๆ ของเธอแค่นี้เขาไม่เห็นอยู่ในสายตาหรอก แค่เธอขอเขาต้องให้แน่”

“เธอบ้าไปแล้วเหรอ ถ้าเขารู้ว่าฉันจะเอาเงินจากเขาไปเลี้ยงแมงดา พวกเราทั้งสองคนไม่มีทางมีชีวิตอยู่ต่อได้อย่างแน่นอน”

“ผู้ชายที่รักเธอจริงต้องยอมเสียเงินให้เธอสิ นี่เป็นเวลาที่ดีในการพิสูจน์ว่าสีชิงชวนรักเธอจริงรึเปล่า รีบทดสอบสิ！”

ฉันถือโทรศัพท์ไว้ในมือและรู้สึกว่ามันร้อนมาก จนแทบจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเอ่ยปากขอเงินจากสีชิงชวน เขาถือโทรศัพท์อย่างลังเลและถามเฉียวอี้ว่า “แล้วถ้าเขาถามว่าฉันจะเอาเงินไปทำอะไร ฉันต้องตอบว่าอะไรดี?”

“นั่นก็แสดงว่าสีชิงชวนงกเกินไปแล้ว ถ้าเกิดว่าผู้หญิงคนหนึ่งขอเงินจากเขา และเขาถามว่าจะเอาเงินไปทำอะไร เธอก็พูดว่าจะเอาไปกิน ไปดื่ม ไปทำอะไรที่สนุกสนานสิ แต่ฉันคิดว่าเขาไม่น่าถามหรอก”

ฉันถือโทรศัพท์ไว้ “ไม่งั้นก็ช่างมันเถอะ?”

หลังจากนั้นเขาก็บอกลาฉันและวางสายไป

ฉันถือโทรศัพท์ไว้และมองไปที่เฉียวอี้อย่างประหลาดใจ และเฉียวอี้ก็ส่งรอยยิ้มที่พึ่งพอใจมาให้ฉัน “เป็นไง? เขาตกลงทันทีเลยสินะ แล้วก็ไม่ได้ถามว่าเธอจะเอาเงินไปทำอะไรด้วย? ทำได้ดีมากค่ะคุณผู้หญิง！”

เฉียวอี้ตบบ่าฉัน “ฉันบอกเธอแล้วไง ว่าเธอมีผู้สนับสนุนเรื่องเงินหนุนหลังอยู่ แค่เธอขุดนิดหน่อยเงินก็โผล่มาแล้วไม่ใช่เหรอ?”

“เธอว่าสีชิงชวนเป็นบ้าไปแล้วรึเปล่า? ฉันขอเงินเขาเยอะขนาดนั้น แต่เขากลับไม่ถามเลยว่าฉันจะเอาไปทำอะไร”

“เขาช่างสว่างไสวเหลือเกิน”ไม่ง่ายเลยที่เฉียวอี้จะยอมรับสีชิงชวน “ผู้ชายต้องเป็นแบบนี้สิถูกแล้ว ถ้าเกิดว่ามานั่งขี้เหนียว และมานั่งถามเวลาเธอขอเงินว่าจะเอาไปทำอะไร ผู้ชายแบบนี้ต่อให้รวยแค่ไหนก็ไม่ได้รักเธอจริงหรอก ฉันล่ะเกลียดคนขี้เหนียวที่สุด”

ขณะที่พวกเรากำลังคุยกันอยู่นั้น โทรศัพท์ฉันก็มีเสียงดังขึ้นหลายครั้ง และเงินจำนวนมากก็ทยอยโอนเข้ามาทีละก้อน

มือของฉันสั่นเทาจนเกือบจะจับโทรศัพท์ไม่อยู่

เฉียวอี้กลอกตาใส่ฉัน และหาว่าฉันไม่เคยเจอโลกกว้าง “ถึงยังไงก็เป็นถึงประธานบริษัทใหญ่ อย่าทำเหมือนไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้ไปหน่อยเลย”

“แต่ว่าตอนนี้ฉันไม่ใช่แล้ว”

“ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องเป็นอยู่ดี”

พูดจัดการเข้ามาอย่างรวดเร็วหลังจากจัดการบิลเสร็จ แล้วก็พูดกับพวกเราด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม “คุณผู้หญิงทั้งสองท่าน บิลออกมาเรียบร้อยแล้วครับ ไม่ทราบว่าจะชำระช่องทางไหนดี?”

“ต้องโอนแน่นอนอยู่แล้วค่ะ” เฉียวอี้ตอบ “หรือจะให้ฉันไปถอนเงินสดมาให้ดี?”

“ได้ครับๆ” ผู้จัดการพยักหน้า “เชิญคุณผู้หญิงมาชำระเงินทางนี้ได้เลยครับ”

ฉันยืนขึ้น ตอนที่เดินไปถึงหน้าประตูก็หันมามองเฉียวอี้ เธอรีบโบกมือไล่ฉันทันที “รีบไปได้แล้ว”