“แม่ ฉันถามหน่อย คุณรู้อดีตของเซียวเซิงมาแต่แรกแล้วใช่ไหม?”
แขนที่แม่เฉียวชูไว้ก็ค่อยๆปล่อยลง ฉันมองจากสีหน้าของเธอ เหมือนกับว่าเธอไม่ตื่นตระหนกกับคำถามของพวกเราแม้แต่น้อย
เธอท่าทีเอื่อยเฉื่อย “เซียวเซิงไปตรวจดีเอนเอแล้วเหรอ?”
“ค่ะ” ฉันพยักหน้า
“ผลการตรวจเป็นยังไง?”
“แม่ แม่ยังมาถามอีก? แม่รู้ตั้งนานแล้ว”
แม่เฉียวลากแขนฉันมา จากนั้นมองเฉียวอี้ปราดหนึ่ง “ดูจากสถานการณ์ ถ้าฉันไม่บอก แกคงไม่ให้ฉันออกจากบ้านใช่ไหม?”
“แม่ก็ทายดูสิ”
แม่เฉียวถอนหายใจเฮือกหนึ่ง และได้นั่งลงบนโซฟา จากนั้นก็ตบเบาะอีกด้านหนึ่งแล้วเอ่ยขึ้น “นั่งลงสิ เจ้าหนี้หน้าเลือด!”
เฉียวอี้นั่งลงข้างกายแม่เฉียว ยกน้ำชาบนโต๊ะขึ้นมาซดจนหมดแก้วเพียงอึกเดียว
แม่เฉียวเพ่งมองฉันเป็นเวลานาน สายเขาของเธอโศกเศร้าอาดูรยิ่ง ในจิตใต้สำนึกของฉันรู้สึกว่าเธอจะต้องเล่าเรื่องสะเทือนโลกาให้พวกเราฟังอย่างแน่นอน
เธอชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะกล่าวขึ้น “ใช่ ฉันรู้ เซียวหยวนไม่ใช่พ่อให้กำเนิดของเซียวเซิง เขาเป็นคนดี เขารู้เรื่องมาโดยตลอด ทว่ายังเห็นเซียวเซิงเป็นลูกแท้ๆ”
ฉันอุมแก้วชาไว้ในมือ นิ้วมือสั่นอยู่ตลอด
แม่เฉียวบีบมือฉัน “จริงๆแล้ว ฉันเคยเจอพ่อแท้ๆของเซียวเซิง”
“ห่ะ? หน้าตาเป็นยัวไง?” เฉียวอี้เอ่ยเสียงดังกังวาล จนทำให้ฉันตกใจ
“เงาด้านหลังเท่านั้น” แม่เฉียวพูดเสริมเข้าไป
“เห็นแค่เงาด้านหลังเองเหรอ?”
“ใช่ วันนั้นฉันไปดื่มชากับแม่ของเซียวเซิง ดันเห็นผู้ชายคนหนึ่งเดินออกมาจากบ้านของพวกหนูพอดี เขาเดินขึ้นรถที่จอดไว้อยู่หน้าประตูอย่างฉับพลันทันใด ฉันไม่ทันเห็นโฉมหน้าของเขา เห็นแค่ครั้งนั้นครั้งเดียว หลังจากที่ฉันเดินเข้าไป แม่ของหนูก็ร้องห่มร้องให้ บอกว่าเขาจะพาหนูไป”
ฉันปรายตามองแม่เฉียว กระอักติดอยู่ในลำคอ พูดจาไม่ออก
ในตอนนั้นหนูยังแบเบาะอยู่เลย เรื่องที่หนูไม่ใช่ลูกสาวของเซียวหยวน เธอไม่เคยปิดบังพวกเรา ต่อมาเซียวหยวนออกหน้าพูดคุยกับผู้ชายคนนั้นว่าอย่ามายุ่งเกี่ยวกับชีวิตความเป็นอยู่ของพวกหนูสองแม่ลูกอีก ตั้งแต่บัดนั้นหนูก็กลายเป็นลูกสาวของเซียวเซิงไปโดยปริยาย”
ฉันยังคงงุนงงอยู่ในกลีบเมฆ “ทำไมหนูถึงไม่ใช่ลูกของพ่อหนูล่ะ แม่หนูเป็นรักแรกของพ่อมิใช่หรอ”
“พวกเขาเคยแยกกันสักพัก อันที่จริงแม่ของหนูเคยแต่งงานไปแล้วครั้งหนึ่ง ทว่าไม่นานก็หย่ากัน เพียงแค่หลังจากที่คลอดหนูออกมาถึงได้พบเจอกับพ่อของหนูอีกครั้ง ฉันคิดว่าอาจจะเป็นเพราะแม่ของหนูป่วยเป็นโรคมานาน เธอรู้ว่าไม่ปัญญาเลี้ยงดูหนูได้ตลอด อีกอย่างเซียวหยวนบอกจะไม่เล่าอดีตให้หนูฟัง แม่หนูจึงยินยอม และเพราะว่าอนาคตจะพาหนูกลับไปอยู่ในครอบครัวตระกูลเซียว หากว่าไม่มีความสัมพันธ์กับเซียวหยวน แม่เลี้ยงใจร้ายคนนั้นก็จะรังแกข่มเหงหนูยิ่งแล้วใหญ่”
ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง ไม่ได้ซับซ้อนซ่อนเงื่อนเหมือนอย่างที่ฉันคิดไว้เลย
ฉันเป็นลูกที่กำเนิดขึ้นจากงานแต่งหลังจากที่พ่อและแม่ได้แยกทางกันแล้ว
ไม่เหมือนกับเรื่องราวดราม่าที่ฉันคิดไว้ในตอนแรกที่แม่จะต้องทรยศหักหลังพ่อแน่เลย จู่ๆฉันก็รู้สึกสบายใจขึ้นเยอะเลย
อันที่จริง ฉันไม่ได้กลัวว่าจะไม่ใช่ลูกพ่อหรอก แต่กลัวว่าแม่จะทำให้เขาเสียใจ
ที่แท้ ไม่ใช่โลกของทุกคนที่จะเต็มเปี่ยมไปด้วยเรื่องราวดราม่า
แม่เฉียวร้องให้ มิหนำซ้ำยังใช้ทิชชู่หมดไปครึ่งกล่อง หน้าตาที่แต่งมาอย่างสวยก็เปรอะเปรื้อนไปหมด “ ก่อนที่แม่หนูจะเสียเธอกำชับไว้ว่า ถ้าไม่จนตรอกจริงๆอย่าบอกเรื่องนี้กับหนูเป็นอันขาด ให้หนูใช้ชีวิตข้างกายเซียวหยวนต่อไป เซียวหยวนจะต้องดูแลหนูเป็นอย่างดี ใครจะไปรู้ว่าเขาดันมาประสบหายนะเข้า”
“งั้น คุณรู้ว่าพ่อหนูเป็นใครไหมคะ?”
“แม่ของหนูไม่เคยพูดถึงเลย ฉันก็ไม่เคยถามเช่นกัน เรื่องในสมัยก่อนมีอะไรน่าถามล่ะ แม่หนูใช่ว่าจะเคยรักเขาที่ไหนกัน แม่ของหนูรักพ่อของหนูมาโดยตลอด พ่อของหนูก็มีแม่ของหนูในดวงใจเช่นกัน”
ฉันปาดน้ำตาออก และใช้ทิชชู่เช็ดใบหน้าของแม่เฉียวเช่นกัน “แม่บุญธรรม ทำให้คุณร้องให้ฟูมฟายเลย”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พ่ายรักเมียในนาม(จบ)
จบซะแล้วลงตอนไม่ครบค่ะ ขาดตอนที่ 501,506...
เย้ อัพต่อแล้ว 👍👍👍...
แอด...ยังรออัพเดทนะคะ😁😁...
รอมาอัพต่อค่ะ...
กี่ตอนจบค่ะ...
Please up Chapter495...
สนุกมากๆ ค่ะ ติดตามอยู่นะคะ...
นางเอกไม่ได้โง่แต่จิตใจดีเกินไปและพระเอกอยากสอนนางเอกแต่สอนผิดวิธี ในเรื่องทุกคนมีปมหมด นักเขียนค่อยๆขยายแต่ละคน เราว่าสนุก อัพต่อค่ะplease...
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วอึดอัดมาก เพราะนางเอกโคตรโง่เลย อ่านแล้วลุ้นแต่ก็ลุ้นไม่ขึ้น มันรู้สึกสงสารนางเอก แต่เป็นสมน้ำหน้า พระเอกก็ใจดำเอาแต่ใจตัวเอง ทำตัวแย่ ทำให้รำคาญ อ่านแล้วไม่ลุ้นให้ได้จบลงด้วยกันอย่างมีความสุข แต่ให้รับผลจากความโง่และการกระทำของตัวเอง...
สามีแบบนี้ ควรทิ้งอ่ะ จะสอนก็สอน แต่ไม่ควรบีบบังคับหักหน้า ทำให้อับอายอย่างนี้ ไม่ให้อภัยเด็ดขาด ยิ่งรู้ว่านังซือยังไม่ตัดใจ ยิ่งต้องจัดการให้ชัดเจนแทนที่จะปล่อยคลุมเครือ...