พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 57

ที่แท้ฉันก็ไม่ได้อยู่ในรถ แต่อยู่ใต้ท้องรถต่างหาก

อาตู้ได้ร้องเพลงท่อนสำคัญนี้เอาไว้เมื่อนานมาแล้ว

ฉันยังหลงนึกไปว่าฉันกำลังนอนอยู่ก้นทะเลสาบอย่างโดดเดี่ยว แต่ที่แท้ฉันก็เกือบจะจมน้ำตายอยู่ในอ่างไปแล้ว

“ฉันไม่เป็นไร”น้ำเสียงของฉันแหบพร่า มิน่าล่ะเมื่อกี้นี้ฉันถึงรู้สึกว่ามีกลิ่นน้ำมันเหยดอกกุหลาบอยู่ในอ่างน้ำ ที่แท้ก็เป็นน้ำสำหรับอาบนี่เอง

คุณหมอเอ่ย “ผมจะไปสั่งยามาให้คุณ อีกสักพักถ้าคุณยังรู้สึกไม่ค่อยสบายก็ไปที่โรงพยาบาลนะครับ”

หลังจากที่คุณหมอออกไปแล้ว ภายในห้องก็เหลือแค่เพียงสีจิ่นยวน

ฉันบอกกับเขาว่า “นายออกไปเถอะ ฉันอยากนอนคนเดียวสักพัก”

“เมื่อกี้นี้คุณเกือบจะตายในอ่างอาบน้ำของตัวเองแล้ว”

ฉันพยักหน้าเบาๆ “อืม”

“ถ้าผมไม่มาหาคุณ คุณก็คงตายไปแล้ว”

“อืม” จู่ๆ ฉันก็เบิกตาโตจ้องไปที่เขา “เมื่อกี้นี้นายเป็นคนเจอฉันอย่างนั้นเหรอ?”

นี่ฉันไม่ได้ถูกเขาเห็นตอนโป๊หรอกเหรอ?

“เปล่า” เขาเกาหัวตัวเองเบาๆ “ผมเคาะประตูห้องน้ำคุณแต่ไม่มีการตอบกลับ แล้วยังได้ยินเสียงน้ำด้วย ผมรู้ว่าคุณอยู่ในนั้นก็เลยตามพวกป้าสวีให้มาพาคุณออกไป”

ฉันถอนหายใจด้วยความโล่งอกและเอ่ยอย่างอ่อนแรงว่า “ขอบคุณมาก ซูเปอร์ฮีโร่”

“คุณเกือบจะตายแล้ว”เขาย้ำอีกครั้ง “ตอนที่พวกเธอลากคุณออกมา คุณไม่ตอบสนองอะไรเลยสักนิด”

“อ้อ” ร่างกายของฉันอ่อนแรงไปหมดแล้ว

เขานั่งลงตรงหน้าเตียงของฉัน “เซียวเซิง” เขาจ้องมองนัยน์ตาของฉัน “คุณจงใจที่จะจมน้ำตายใช่ไหม?”

ความหมายของเขาคือฉันคิดที่จะฆ่าตัวตาย?

ฉันไม่เคยมีความคิดแบบนี้มาก่อน

ฉันส่ายหัว “นายอย่าทำเป็นฉลาดหน่อยเลย ฉันไม่เคยคิดแบบนั้น”

“คุณคิด ไม่อย่างนั้นจะมีคนจมน้ำตายตอนอาบน้ำได้ยังไง?”

ฉันไม่อยากจะโต้แย้งกับเขา เพราะฉันรู้สึกเหนื่อยจนทนไม่ไหวแล้ว

ฉันหลับตาลงและพูดกับเขาว่า “สีจิ่นยวน นายออกไปเถอะ อย่ามองหน้าฉันตลอดเวลาอย่างนี้เลย”

ถ้าหากสีจิ่นยวนมาหาเรื่องอีก เธอคงจะทะเลาะด้วยไม่ไหวแน่

ฉันนอนหลับไปด้วยความสะลึมสะลือไม่รู้ว่าสีจิ่นยวนออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่หรือได้ออกไปรึเปล่า

เพียงแต่มีคนบีบไหล่ฉันอยู่เลือนราง “เซียวเซิง คุณตายแล้วเหรอ?”

ใครกันชั่วร้ายถึงขนาดแช่งให้ฉันตาย?

ฉันลืมตาขึ้นข้างหนึ่งเหมือนกับนกเค้าแมว

พอลืมตามองดูแวบเดียวฉันก็ฟื้นคืนสติทันที

สีชิงชวนนั่งอยู่ตรงหน้าเตียงของฉัน

ดูแล้วฉันคงจะทำเรื่องใหญ่ลงไปแล้วจริงๆ ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาเลิกงานตอนเย็น ฉันก็ทำให้สีชิงชวนกลับมาด้วยความตกใจซะแล้ว

สีหน้าของเขาดูดุร้ายมาก ดูเหมือนจะกลืนฉันลงไปในคำเดียวอย่างนั้นแหละ

“เซียวเซิง คุณคิดจะทำอะไร?”

“ฉันเปล่า”

“อาบน้ำจนรถกู้ภัยมาอย่างนั้นเหรอ?”

“รถกู้ภัยมาแล้วเหรอ?” ตอนนั้นฉันเป็นลมหมดสติไป แล้วฉันจะรู้ได้อย่างไร

ฉันถอนหายใจและยังเวียนหัวอย่างมาก “ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

“ไม่ได้ตั้งใจ อาบน้ำจนเกือบตายในบ้านอย่างนั้นเหรอ?”

“ถ้าครั้งหน้าฉันอยากตายละก็ จะออกไปตายข้างนอกบ้านแล้วกัน”

ฉันตอบคำถามของเขาด้วยความจริงใจเป็นอย่างมาก แต่ดูเหมือนว่าเขาจะยิ่งโกรธขึ้นมาแล้ว “ผมอยากให้คุณออกไปตายข้างนอกเหรอ?”

ตอนนี้กำลังพูดถึงเรื่องฉันจะตายที่ไหนอย่างนั้นเหรอ?

ฉันรู้สึกเหนื่อยมาก แล้วก็ยิ่งเหนื่อยมากขึ้นทุกที

ฉันกำลังเงยหน้ามองดูสีชิงชวนอยู่ เขาตัวสูงเกินไปแล้ว ดังนั้นฉันจึงมองดูสีหน้าของเขาได้ไม่ชัดนัก

สีหน้าของเขาดูเลือนรางเหมือนกับชั้นเมฆที่อยู่สูงมากๆ อยู่ห่างไกลฉันมากเกินไป

ฉันหลับตาลงและไม่มองเขาเป็นครั้งแรก “ง่วงแล้ว ฉันอยากนอน”

“อยากให้ผมโยนคุณลงในอ่างน้ำไหม คุณก็จะได้นอนหลับไม่ตื่นขึ้นมาอีก?”

สีชิงชวนโหดร้ายมาก ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าฉันเกือบจะตายไปแล้ว แต่เขาก็ยังปฏิบัติต่อฉันอย่างโหดร้ายแบบนี้

ฉันทำได้แค่เพียงลืมตาขึ้นมองดูเขาอีกครั้ง “พี่ใหญ่ คุณคิดว่าไง?”

เขานั่งลงบนเตียงของฉัน สายตาคมกริบนั้นดูเหมือนนกปากยาวที่สามารถใช้ปากของเขาแหวกอกฉันได้และเจาะฉันจนตัวพรุน

“เซียวเซิง คุณไปตรวจดีเอ็นเอมาอย่างนั้นเหรอ?”

การพูดกับเขาเป็นเรื่องที่ประหยัดแรงมาก ฉันไม่จำเป็นจะต้องอธิบายมาก เขาก็เดาออก

“อืม” ฉันตอบ

“คุณไม่ใช่ลูกสาวของคุณพ่อคุณ”

เขาเดาออก ฉันหันหลังกลับไป ไม่อยากพูดอะไรอีก

แต่จู่ๆ เขาก็บีบข้อมือของฉัน บีบจนฉันรู้สึกเจ็บแทบตาย

“เจ็บนะ” ฉันร้องตะโกนใส่เขาอย่างอ่อนแรง “ฉันเกือบจะตายแล้ว คุณมาระบายอารมณ์ใส่ฉันจะมีประโยชน์อะไร?”

“มือของคุณกำลังให้น้ำเกลืออยู่”

อย่างนั้นเหรอ ฉันหันไปดู จริงด้วย ฉันกำลังเจาะเข็มให้น้ำเกลืออยู่ มิน่าล่ะตอนที่ฉันหันหลังถึงได้รู้สึกเจ็บอยู่บ้าง

ฉันทำได้แค่เพียงกลับมานอนราบต่อ น้ำในขวดที่แขวนอยู่นั้นหยดลงในเส้นเลือดของฉันอย่างสงบ ฉันรู้สึกหนาวเหน็บไปทั่วทั้งตัว

เขาไม่ได้พูดกับฉันอีก เพียงแค่พูดกับคนที่อยู่ด้านข้างเท่านั้น “เธอต้องมีคนคอยดูแลยี่สิบสี่ชั่วโมง ถ้าหากเธออยากหาเรื่องใส่ตัวอีกก็ให้มัดมือมัดเท้าเอาไว้”

เขาน่ะสิหาเรื่องใส่ตัว สมองฉันไม่ได้มีปัญหาถึงขนาดคิดที่จะทรมานตัวเอง ฉันรักชีวิตตัวเองจะตายไป

เมื่อกี้นี้ฉันก็แค่อาบน้ำเท่านั้นเอง จากนั้นก็เผลอนอนหลับจนลื่นลงไป

เพียงแต่ฉันขี้เกียจจะอธิบายกับเขา ฉันไม่ได้อ่อนแออย่างที่เขาคิดเอาไว้ขนาดนั้น

ฉันนอนหลับสะลึมสะลือไปเหมือนกับเด็กทารก สักพักก็ฟื้นขึ้นมา อีกสักพักก็สะลึมสะลือนอนหลับไป

ประมาณเกือบครึ่งค่อนคืน ฉันก็ฟื้นขึ้นมาอีกครั้งและไม่รู้สึกง่วงอีกแล้ว

แสงไฟในห้องของฉันสว่างสลัวๆ แสงไฟนี้ทำให้ฉันนอนหลับอย่างสบายใจ

บริเวณห้องโถงด้านนอกห้องนอนของฉันมีแสงไฟสลัวๆ อยู่ ฉันยกข้อศอกพยุงตัวขึ้นมองดูแวบหนึ่ง ที่แท้สีชิงชวนก็นั่งไขว่ห้างอยู่ตรงโซฟาห้องโถงด้านนอก บนตักของเขามีโน้ตบุ๊กวางอยู่และกำลังมองดูโน้ตบุ๊กอย่างตั้งใจ

แสงไฟสีฟ้าจากโน้ตบุ๊กส่องสะท้อนใบหน้าของเขา ในค่ำคืนที่เงียบสงบให้ความรู้สึกสงบสุขเป็นพิเศษ

สีชิงชวนมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?

เขากลัวว่าฉันจะฆ่าตัวตายก็เลยมาเฝ้าฉันอย่างนั้นเหรอ?

ไม่สิ นี่ไม่ใช่นิสัยของเขาเลย เขาคงกลัวว่าฉันจะตายในบ้านของเขาแน่นอน แต่ก็ควรหาคนมามัดฉันไว้ไม่ใช่เหรอ ไม่มีทางเฝ้าฉันอย่างใกล้ชิดแบบนี้หรอก

ฉันรู้สึกหิวน้ำมาก จึงได้พยายามลุกขึ้นมารินน้ำ แต่จู่ๆ พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นสีชิงชวนยืนอยู่ตรงหน้าฉันพอดี

เขาเคลื่อนไหวภายในพริบตาอย่างนี้ได้อย่างไร? เมื่อกี้ยังอยู่ที่โซฟาแท้ๆ

“คุณจะทำอะไร?”น้ำเสียงของเขายังคงฟังดูดุดันเหมือนเช่นเคย

“ฉันอยากดื่มน้ำ” ฉันตอบ

“ตอนบ่ายยังดื่มน้ำในอ่างลงไปไม่พออีกเหรอ?” น้ำเสียงของเขายังคงเต็มเปี่ยมไปด้วยความเสียดสี ไม่ผิดแน่ นี่สิถึงจะสมกับที่เป็นสีชิงชวน

“น้ำในอ่างเลี่ยนไปหน่อย อยากดื่มน้ำให้ชื่นใจอีกนิด” ฉันใช้แรงผลักผ้าห่มออก แต่เขากลับศอกดันตัวฉันกลับไปที่เตียง

“อยากดื่มน้ำประปาไม่ใช่เหรอ ? เดี๋ยวผมไปเอามาให้คุณเอง”

สีชิงชวนเดินไปที่ห้องโถง ผ่านไปไม่กี่วินาทีเขาก็ยื่นแก้วน้ำในมือให้ฉัน

ถ้าเขาต้องการไปเอาน้ำประปาก็ต้องไปที่ห้องน้ำไม่ก็ห้องครัว แต่เขาแค่เพียงไปเทน้ำที่อยู่บนโต๊ะน้ำชาตรงห้องโถงมาเท่านั้น ไม่ใช่น้ำประปา

ฉันรับว่าอย่างโล่งอกและดื่มลงไปอย่างมั่นใจ พอดื่มเสร็จแล้วเขากลับยังคงยืนอยู่ตรงหน้าเตียงของฉัน

ฉันยื่นแก้วน้ำให้เขาด้วยความลังเล “คุณช่วยเทให้ฉันอีกแก้วได้ไหม ฉันจะวางไว้บนหัวเตียง อีกเดี๋ยวพออยากดื่มจะได้สะดวก”

“คุณเป็นปลาวาฬเหรอ ถึงได้ดื่มน้ำมากขนาดนี้?” ถึงเขาจะพูดอย่างนี้แต่ก็ยังเดินไปรินน้ำมา