พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 7

ประโยคไหน?

สมองของฉันคิดสับสนวุ่นวายไปหมด ทั้งผมและชุดนอนเปียกชื้นไปด้วยน้ำ ร่างของฉันถูกกักขังไว้ในอ้อมกอดเปียกชุ่มของสีชิงชวน

ฉันเงยหน้าขึ้นมองตาของเขา “ประโยคไหน?”

“คุณลองเดาสิ”

“คุณเป็นรับเหรอ?”

เขาส่ายหน้า

“คุณเป็นไบเซ็กชวลเหรอ?”

เขายังส่ายหน้าเช่นเดิม

เขาไม่ได้ตอบคำถามฉัน และฉันยังคงพยายามย้อนคิดคำตอบ ทว่าเขากลับกดจูบลงบนกระดูกไหปลาร้าฉัน

ใช่ ฉันมีกระดูกไหปลาร้า แต่ฉันไม่มีสติไตร่ตรองอะไรอีกแล้ว ส่วนหนึ่งมันไหลไปกับสายน้ำจากฝักบัวที่รดฉันจนเปียก และอีกส่วนหนึ่งมันกำลังละลายอยู่ภายใต้จูบอันเร่าร้อนของสีชิงชวน

ไม่รู้เลยจริงๆ ว่าเขาไปเอาแรงมาจากไหนหนักหนา ถ้านับดูแล้ว นี่เป็นครั้งที่สามในรอบหนึ่งวันแล้ว

ฉันเหมือนจะไม่ได้กีดกันเขาอีกต่อไป ถึงฉันจะรู้ว่าระหว่างเราจะไม่มีความรักอยู่ในนั้น แต่คงเป็นเพราะฉันโตมาด้วยสภาพแวดล้อมที่ไม่ได้รับความสนใจและโดนดูถูก การถูกเชยชมจากผู้ชายอย่างสีชิงชวนนั้นมันกลับทำให้ฉันรู้สึกมีความสุขอยู่ในช่วงภวังค์หนึ่ง

ถึงแม้มันจะเป็นเพียงชั่วขณะหนึ่ง แต่มันก็มีอยู่จริง

ยังไงซะสาวๆ ทั้งเมืองฮวาก็ล้วนแต่มีความปรารถนาอยากครอบครองเขากันทั้งนั้น และอีกอย่าง เป็นไปได้สูงที่เขาอาจจะเป็นคนที่เกย์ทั้งเมืองฮวาปรารถนาอยากครอบครอง

ผู้หญิงที่น่าเศร้าที่สุดไม่ใช่ผู้หญิงที่ชายของเธอถูกผู้หญิงคนอื่นโหยหา แต่ยังมีผู้ชายที่ยังโหยหาด้วย

ยังดีที่ฉันไม่ได้รักเขา ฉันมีคนที่ฉันรักแต่อยู่ด้วยกันไม่ได้ น่าเสียดายที่ฉันไม่ทันได้รอเขากลับมาก็ต้องถูกแต่งงานกับสีชิงชวนซะแล้ว

ทันใดนั้นคางของฉันก็ถูกเขาบีบไว้ สีชิงชวนมองฉันผ่านละอองน้ำ “คุณคิดถึงผู้ชายคนอื่นตอนที่กำลังทำเรื่องเร่าร้อนกับผมอยู่เหรอ?”

ฉันชะงักและมองเขาอย่างตะลึงงัน ตาเขาสแกนได้เหรอ เขารู้ได้ยังไงว่าฉันกำลังคิดถึงผู้ชายคนอื่น?

มุมปากของเขายกยิ้มขึ้นอย่างเหี้ยมเกรียม “ผมทายถูกงั้นสิ?”

ชุดนอนของฉันเปียกชุ่มและแนบไปกับร่างกายจนรู้สึกไม่สบายตัว ฉันใช้มือข้างหนึ่งปลดกระดุมออก จากนั้นเขาก็ก้มหน้าลงมองฉัน “เขาชื่อหนีอีโจว ปีนี้อายุ 24 ปี เป็นเพื่อนบ้านของคุณสมัยก่อนที่รักกันมาตั้งแต่เด็ก แต่หลังจากที่คุณถูกพ่อคุณรับกลับบ้าน เขาก็ไปเรียนต่อต่างประเทศ”

เขารู้เรื่องราวของฉันละเอียดยิบ ดูเหมือนว่าเขาจะทำการบ้านมาก่อนโดยการให้คนไปสืบมา

สุดท้ายฉันก็ถอดชุดนอนที่เปียกโชกออกแล้วโยนมันลงไปบนพื้น สีหน้าเขาคล้ายจะยิ้มแต่ก็ไม่ได้ยิ้มออกมา “เขารู้ไหมว่าคุณมาถอดเสื้อผ้าอยู่ต่อหน้าผู้ชายคนอื่น? เขาเคยเห็นคุณในสภาพนี้ไหม? อ้อ น่าจะไม่เคยนะ” เขาพูดเองเออเอง “วันนี้น่าจะเป็นครั้งแรกของคุณ คุณทำโซฟาผมเลอะด้วย”

ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับเขาเลยที่เขาได้ครั้งแรกของฉันไป ตัวเองเป็นฝ่ายได้เปรียบแท้ๆ แต่ตอนนี้กลับมาทำเหมือนกำลังเสียเปรียบอย่างไรอย่างนั้น

ฉันดิ้นหนีออกมาจากอ้อมกอดเขาอย่างโมโห จากนั้นก็หมุนตัวและวิ่งออกไปด้านนอก แต่เปิดประตูได้ไม่เท่าไรก็ถูกเขารั้งเอวเข้าไปกอด

“ยังไม่เสร็จธุระเลย”

“คุณปล่อยฉันนะ คนอย่างสีชิงชวนยังต้องใช้กำลังบังคับคนอื่นโดยที่เขาไม่เต็มใจเหรอ? ผู้หญิงที่นอนรออยากให้คุณเชยชมคงมีไม่น้อยไม่ใช่เหรอ?”

“คุณอย่าลืมสิว่าคุณก็ต้องทำตัวดีๆ หน่อย ถ้าคืนพรุ่งนี้คุณอยากให้ผมกลับบ้านไปกับคุณน่ะนะ”

ในห้องน้ำเต็มไปด้วยไอร้อนระอุแต่เสียงของเขากลับเย็นเยือก

เขามันคนไม่ดี เขาทำให้ความเร่าร้อนที่ถูกเขาปลุกปั่นในตอนแรกปลิวหายไปเป็นปลิดทิ้ง แต่เขากลับดึงฉันเข้าไปในอ้อมกอดเขาต่อแล้วขบเม้มติ่งหูฉันด้วยแรงที่พอเหมาะ ความรู้สึกที่จะเจ็บก็ไม่ใช่จะจั๊กจี้ก็ไม่เชิงทำให้ฉันแทบบ้า