พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 7

ประโยคไหน?

สมองของฉันคิดสับสนวุ่นวายไปหมด ทั้งผมและชุดนอนเปียกชื้นไปด้วยน้ำ ร่างของฉันถูกกักขังไว้ในอ้อมกอดเปียกชุ่มของสีชิงชวน

ฉันเงยหน้าขึ้นมองตาของเขา “ประโยคไหน?”

“คุณลองเดาสิ”

“คุณเป็นรับเหรอ?”

เขาส่ายหน้า

“คุณเป็นไบเซ็กชวลเหรอ?”

เขายังส่ายหน้าเช่นเดิม

เขาไม่ได้ตอบคำถามฉัน และฉันยังคงพยายามย้อนคิดคำตอบ ทว่าเขากลับกดจูบลงบนกระดูกไหปลาร้าฉัน

ใช่ ฉันมีกระดูกไหปลาร้า แต่ฉันไม่มีสติไตร่ตรองอะไรอีกแล้ว ส่วนหนึ่งมันไหลไปกับสายน้ำจากฝักบัวที่รดฉันจนเปียก และอีกส่วนหนึ่งมันกำลังละลายอยู่ภายใต้จูบอันเร่าร้อนของสีชิงชวน

ไม่รู้เลยจริงๆ ว่าเขาไปเอาแรงมาจากไหนหนักหนา ถ้านับดูแล้ว นี่เป็นครั้งที่สามในรอบหนึ่งวันแล้ว

ฉันเหมือนจะไม่ได้กีดกันเขาอีกต่อไป ถึงฉันจะรู้ว่าระหว่างเราจะไม่มีความรักอยู่ในนั้น แต่คงเป็นเพราะฉันโตมาด้วยสภาพแวดล้อมที่ไม่ได้รับความสนใจและโดนดูถูก การถูกเชยชมจากผู้ชายอย่างสีชิงชวนนั้นมันกลับทำให้ฉันรู้สึกมีความสุขอยู่ในช่วงภวังค์หนึ่ง

ถึงแม้มันจะเป็นเพียงชั่วขณะหนึ่ง แต่มันก็มีอยู่จริง

ยังไงซะสาวๆ ทั้งเมืองฮวาก็ล้วนแต่มีความปรารถนาอยากครอบครองเขากันทั้งนั้น และอีกอย่าง เป็นไปได้สูงที่เขาอาจจะเป็นคนที่เกย์ทั้งเมืองฮวาปรารถนาอยากครอบครอง

ผู้หญิงที่น่าเศร้าที่สุดไม่ใช่ผู้หญิงที่ชายของเธอถูกผู้หญิงคนอื่นโหยหา แต่ยังมีผู้ชายที่ยังโหยหาด้วย

ยังดีที่ฉันไม่ได้รักเขา ฉันมีคนที่ฉันรักแต่อยู่ด้วยกันไม่ได้ น่าเสียดายที่ฉันไม่ทันได้รอเขากลับมาก็ต้องถูกแต่งงานกับสีชิงชวนซะแล้ว

ทันใดนั้นคางของฉันก็ถูกเขาบีบไว้ สีชิงชวนมองฉันผ่านละอองน้ำ “คุณคิดถึงผู้ชายคนอื่นตอนที่กำลังทำเรื่องเร่าร้อนกับผมอยู่เหรอ?”

ฉันชะงักและมองเขาอย่างตะลึงงัน ตาเขาสแกนได้เหรอ เขารู้ได้ยังไงว่าฉันกำลังคิดถึงผู้ชายคนอื่น?

มุมปากของเขายกยิ้มขึ้นอย่างเหี้ยมเกรียม “ผมทายถูกงั้นสิ?”

ชุดนอนของฉันเปียกชุ่มและแนบไปกับร่างกายจนรู้สึกไม่สบายตัว ฉันใช้มือข้างหนึ่งปลดกระดุมออก จากนั้นเขาก็ก้มหน้าลงมองฉัน “เขาชื่อหนีอีโจว ปีนี้อายุ 24 ปี เป็นเพื่อนบ้านของคุณสมัยก่อนที่รักกันมาตั้งแต่เด็ก แต่หลังจากที่คุณถูกพ่อคุณรับกลับบ้าน เขาก็ไปเรียนต่อต่างประเทศ”

เขารู้เรื่องราวของฉันละเอียดยิบ ดูเหมือนว่าเขาจะทำการบ้านมาก่อนโดยการให้คนไปสืบมา

สุดท้ายฉันก็ถอดชุดนอนที่เปียกโชกออกแล้วโยนมันลงไปบนพื้น สีหน้าเขาคล้ายจะยิ้มแต่ก็ไม่ได้ยิ้มออกมา “เขารู้ไหมว่าคุณมาถอดเสื้อผ้าอยู่ต่อหน้าผู้ชายคนอื่น? เขาเคยเห็นคุณในสภาพนี้ไหม? อ้อ น่าจะไม่เคยนะ” เขาพูดเองเออเอง “วันนี้น่าจะเป็นครั้งแรกของคุณ คุณทำโซฟาผมเลอะด้วย”

ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับเขาเลยที่เขาได้ครั้งแรกของฉันไป ตัวเองเป็นฝ่ายได้เปรียบแท้ๆ แต่ตอนนี้กลับมาทำเหมือนกำลังเสียเปรียบอย่างไรอย่างนั้น

ฉันดิ้นหนีออกมาจากอ้อมกอดเขาอย่างโมโห จากนั้นก็หมุนตัวและวิ่งออกไปด้านนอก แต่เปิดประตูได้ไม่เท่าไรก็ถูกเขารั้งเอวเข้าไปกอด

“ยังไม่เสร็จธุระเลย”

“คุณปล่อยฉันนะ คนอย่างสีชิงชวนยังต้องใช้กำลังบังคับคนอื่นโดยที่เขาไม่เต็มใจเหรอ? ผู้หญิงที่นอนรออยากให้คุณเชยชมคงมีไม่น้อยไม่ใช่เหรอ?”

“คุณอย่าลืมสิว่าคุณก็ต้องทำตัวดีๆ หน่อย ถ้าคืนพรุ่งนี้คุณอยากให้ผมกลับบ้านไปกับคุณน่ะนะ”

ในห้องน้ำเต็มไปด้วยไอร้อนระอุแต่เสียงของเขากลับเย็นเยือก

เขามันคนไม่ดี เขาทำให้ความเร่าร้อนที่ถูกเขาปลุกปั่นในตอนแรกปลิวหายไปเป็นปลิดทิ้ง แต่เขากลับดึงฉันเข้าไปในอ้อมกอดเขาต่อแล้วขบเม้มติ่งหูฉันด้วยแรงที่พอเหมาะ ความรู้สึกที่จะเจ็บก็ไม่ใช่จะจั๊กจี้ก็ไม่เชิงทำให้ฉันแทบบ้า

เซียวซือเป็นลูกสาวคนที่สองของพ่อฉันกับแม่เลี้ยง เธอเป็นคนหน้าตาดีแต่มีนิสัยเย็นชา เมื่อก่อนเธอไม่เคยรังแกฉัน แต่ก็ไม่ได้สนใจฉันมากเท่าไร

สีชิงชวนมีปฏิกิริยาขนาดนี้ เรื่องระหว่างเขากับเซียวซือ ฉันเองก็รู้มาบ้างนิดหน่อย

ได้ยินว่าก่อนหน้านี้เขากับเซียวซือเคยหมั้นหมายกันมาก่อน ทั้งสองเคยคบกัน สีชิงชวนยังชอบเธอมากด้วย แต่ไม่รู้ทำไมเกือบหนึ่งปีก่อน จู่ๆ เซียวซือกับสีชิงชวนถึงเลิกและถอนหมั้นกัน พ่อฉันและแม่เลี้ยงของฉันต่างก็หวาดกลัวมาก

ถึงธุรกิจของครอบครัวเราจะใหญ่ขนาดไหน แต่ในเมืองฮวานี้ก็ยังต้องพึ่งพาตระกูลสีอยู่ดี จู่ๆ การที่เซียวซือขอเลิกทำให้ทั้งสองตระกูลต่างไม่เป็นสุข เหตุผลที่ฉันได้แต่งงานกับสีชิงชวนก็เพราะถ้อยคำแห่งโทสะของเขาที่บอกว่าต้องการแต่งงานโดยเร็วที่สุด ขอแค่เป็นลูกสาวของตระกูลเซียวก็พอ

พี่สาวคนโตแต่งงานไปแล้ว ดังนั้นก็เหลือเพียงแค่ฉันคนเดียว ด้วยเหตุนี้ฉันจึงต้องแต่งงานกับสีชิงชวนด้วยความมึนงง

เซียวซือไม่ได้มาเข้าร่วมงานแต่งของเรา ก่อนหน้านั้นเพียงหนึ่งวันเธอก็เดินทางไปอังกฤษและไม่ได้กลับมาอีกตลอดครึ่งปี

คุณพ่อบอกฉันตอนคุยโทรศัพท์ว่าเซียวซือกลับมาแล้ว ให้ฉันกับสีชิงชวนกลับบ้านมาทานข้าวด้วยกัน ซึ่งความจริงฉันไม่ได้สนใจอะไร แต่ฉันเห็นว่าสีชิงชวนมีปฏิกิริยากับเรื่องนี้ค่อนข้างมากเลยทีเดียว

ฉันรู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเขาได้ยินเรื่องที่เซียวซือกลับมาแล้วเขาจะไปกับฉันไหม เขามองไปด้านหน้าครู่หนึ่งแล้วตอบฉัน “คืนพรุ่งนี้ผมจะให้คนขับรถมารับคุณก่อน”

พูดแบบนี้ แสดงว่าเขาตกลงแล้วเหรอ?

เมื่อเป่าผมเสร็จฉันก็เดินขึ้นไปบนเตียงทันที ฉันไม่เคยนอนเตียงเดียวกับผู้ชายมาก่อนจึงรู้สึกกระดากอายเล็กน้อย

ยังดีที่สีชิงชวนนอนหันหลังให้ฉันแล้ว ฉันถึงได้นอนเฉียดเบียดชิดกับขอบเตียงได้ โดยที่ทั้งคืนนั้นฉันไม่ได้ห่มผ้าห่มเลยแม้แต่น้อย ถึงในห้องจะมีฮีตเตอร์ แต่ตื่นมาอีกวันฉันก็ไม่สบายไปซะแล้ว

สีชิงชวนออกไปทำงานแล้ว ฉันถือกล่องกระดาษทิชชูที่ใช้เช็ดไปแล้วครึ่งกล่องไว้ จากนั้นก็มีคนเข้ามาเคาะประตู อาซิ่วที่ดูแลฉันถือกล่องใบหนึ่งอยู่ที่หน้าประตู

“คุณนายสามคะ นี่เป็นของที่คุณชายสามให้คนส่งมาให้ค่ะ”

“อะไรเหรอคะ?” ฉันถามอย่างสงสัยแล้วยืดตัวขึ้นจากเตียง