พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 8

อาซิ่วเดินเข้ามาแล้วเปิดกล่องที่อยู่ในมือออก ฉันยื่นหน้าไปมองแวบหนึ่งก็เห็นว่าด้านในเป็นชุดตัวสวยหนึ่งชุด นอกจากนี้ยังมีเครื่องประดับและรองเท้าส้นสูงที่เข้าชุดกันอีกด้วย

หมายความว่าไง? อยู่ดีๆ สีชิงชวนจะให้ของฉันทำไม?

ฉันรับกล่องนั้นไว้แล้วเอ่ยขอบคุณอาซิ่ว จากนั้นเธอก็เดินออกไป ฉันยกมือขึ้นลูบชุดกระโปรงที่มีสัมผัสลื่นมือแล้วโทรหาสีชิงชวน

เขาน่าจะกำลังยุ่ง เสียงของเขาที่เอ่ยออกมาคล้ายกับเขากำลังใช้ไหล่หนีบกับโทรศัพท์เข้ากับหูตัวเอง “ได้ของที่ฉันส่งให้แล้วเหรอ?”

“ให้ของฉันทำไม?”

“ถือเป็นการชดเชยเรื่องเมื่อวาน”

“งั้นคุณคิดว่า ครั้งแรกของฉันมันแลกได้กับชุดแล้วก็เครื่องประดับนี่ แค่นี้ก็จบแล้วเหรอ?”

“คุณไม่เอาก็ได้ แม้แต่ชุดกับเครื่องประดับก็ไม่มี” เขาเอ่ยเสียงแข็ง “ไม่มีอะไรงั้นผมวางแล้วนะ”

ฉันรู้สึกอึดอัดที่แม้แต่การรับของขวัญยังต้องจำใจรับมาอย่างถูกกดขี่แบบนี้

ตอนค่ำฉันก็ต้องใส่ชุดกับรองเท้าที่สีชิงชวนมอบให้อยู่ดี ชุดในตู้เสื้อผ้าของฉันมันดูซอมซ่อเสียจนไม่เหมือนสะใภ้ตระกูลสีเลยสักนิด วันนี้กลับมาทานข้าวที่บ้าน หัวใจแห่งเกียรติยศดวงน้อยของฉันมันก็ร่ำร้องอยู่บ้างเหมือนกัน

คนขับรถเข้ามารับฉัน จากนั้นก็ไปรับสีชิงชวนด้วยกัน

ป๋ออวี่ก็อยู่เช่นกัน ความหมายของผู้ช่วยส่วนตัวก็คือผู้ช่วยที่ต้องติดตามช่วยงานตั้งแต่กิจกรรมทางธุรกิจใหญ่ๆ ไปจนถึงงานเลี้ยงสังสรรค์เล็กๆ ในครอบครัว

เมื่อป๋ออวี่เห็นฉันก็ยังคงวางตัวไม่ถูกอยู่เช่นเดิม ทำเพียงยิ้มให้ฉันเล็กน้อยจากนั้นก็เงียบไม่พูดจา

นี่เป็นครั้งแรกหลังจากแต่งงานที่ฉันกลับบ้านด้วยกันกับสีชิงชวน เมื่อคุณพ่อเห็นสีชิงชวน เขาก็ดีใจมากจนต้องกอดเขาไว้แรงๆ

“ได้ยินแต่เซียวเซิงบอกว่าลูกยุ่ง วันนี้หาเวลามาได้แล้วเหรอ?”

แม่เลี้ยงดูมีท่าทีซับซ้อน เธอน่าจะอยากได้สีชิงชวนเป็นลูกเขยของตัวเอง แต่เธอไม่ได้ยอมรับฉันเป็นลูกสาวของเธอหรอก เธออยากให้สีชิงชวนแต่งงานกับเซียวซือมากกว่า

เราคุยกันไปเรื่อยเปื่อยในห้องรับแขก สีชิงชวนกับคุณพ่อของฉันกำลังคุยกันเรื่องธุรกิจ ส่วนฉันนั่งทานผลไม้อยู่ข้างๆ

สีชิงชวนช่างเป็นที่ชื่นชอบจริงๆ ปกติฉันกลับมาบ้านไม่เห็นเคยมีใครสนใจ วันนี้เขามาด้วย พี่สาวคนโตกับพี่เขยคนโตต่างพากันนั่งยิ้มแย้มอยู่ข้างๆ ไม่ห่าง ฉันยังไม่เจอเซียวซือเลย ขณะที่กำลังครุ่นคิดก็ได้ยินเสียงฝีเท้ามาจากชั้นบน

ฉันกำลังจะหันไปมองว่าใคร แต่สีชิงชวนกลับคว้าข้อมือฉันไว้แล้วกระชากร่างฉันเข้าไปข้างกายเขา จากนั้นก็โอบเอวฉันแล้วหันมายิ้มให้น้อยๆ “เมื่อกี้ผมมัวแต่คุยกับคุณพ่อ ไม่ได้สนใจคุณเลย คุณไม่ได้โกรธใช่ไหม?”

เขาทำตัวร้ายกาจกับฉันมาตลอด จู่ๆ มาอ่อนโยนใส่กันแบบนี้ มันต้องมีอะไรแน่ๆ

เวลานั้นเองฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมาถึงด้านหลังโซฟาที่เรานั่งอยู่ ตามมาด้วยเสียงของเซียวซือ “คุณพ่อ คุณแม่”

ฉันเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นว่าเซียวซือยืนอยู่ตรงหน้าฉัน ผมยาวสวยพาดอยู่บนไหล่ ผนวกกับสีม่วงอ่อนจากชุดกระโปรงไหมยาวขับให้เธอดูโดดเด่นเหนือใคร

ดูเหมือนเธอจะไม่ได้มองพวกเรา สายตาเย็นชานั้นมองมาแวบเดียวก็เลยผ่านไป ฉันโดนเธอมองข้ามมาแบบนี้ตลอดจนชินแล้วล่ะ

อ้อ ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมเมื่อครู่สีชิงชวนถึงทำแบบนั้น ความรู้สึกพวกนั้นมันแค่การแสดงที่แสดงให้เซียวซือดู เพื่อให้เธอเกิดความอิจฉา ฉันไม่คิดเลยว่าเขาจะคิดอะไรเด็กๆ และใช้วิธีอ่อนหัดแบบนั้น

แต่ที่สีชิงชวนทำแบบนั้นเพราะเขายังชอบเซียวซืออยู่เหรอ? เขาไม่ได้เป็นเกย์หรือไง?

สมองฉันประมวลผลอย่างรวดเร็ว วันนี้เมื่อตอนกลางวันฉันว่างจนเกิดเบื่อขึ้น ก็เลยค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับเกย์ในอินเทอร์เน็ต ในนั้นบอกว่าเกย์แบ่งได้หลายประเภท มีประเภทหนึ่งคือรับรู้เพศตั้งแต่กำเนิด ซึ่งจะรักแค่เพศเดียวกันเท่านั้น

มีประเภทหนึ่งคือแสวงหาความแปลกใหม่ให้หัวใจ เพราะรู้สึกว่ามันเท่ และยังมีอีกประเภทคือเปลี่ยนรสนิยมทางเพศไปเป็นเพศเดียวกันเนื่องจากเคยเจ็บจากเพศตรงข้าม ซึ่งดูเหมือนสีชิงชวนจะเป็นแบบที่สาม

โธ่ สีชิงชวนที่ด้านนอกมีท่าทีหยิ่งยโสและเผด็จการ นึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะถูกเซียวซือทำร้ายจนกลายเป็นแบบนี้ ฉันต้องสงสารเขาไหม?