พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 9

การแอบฟังคนอื่นคุยกันมันเป็นเรื่องที่ไม่ดีอย่างหนึ่ง แต่ความอยากรู้อยากเห็นมันผลักฉันให้ทำ ฉันจึงยืนอยู่ข้างประตูไม่ได้เดินไปต่อ

ฉันได้ยินเซียวซือกำลังพูด “ตอนนี้คุณกับเซียวเซิงก็ไม่เลวนี่”

“ใช่ เราไปกันได้ดี”

“งั้นก็ดี” เซียวซือเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาเช่นเคย

ฉันรู้มาว่าเธอเป็นแบบนี้กับทุกคน บางทีอาจเป็นเพราะท่าทีที่ชอบเย็นชาใส่คนอื่นแบบนี้ที่ทำให้คนที่โหดร้ายและน่ากลัวอย่างสีชิงชวนไม่อาจหยุดเรื่องราวความรักนี้ลงได้

“แต่งงานเมื่อไหร่ ผมจะไปแสดงความยินดี”

“ถึงเวลานั้นฉันค่อยบอกคุณ”

บทสนทนาระหว่างทั้งสองคนธรรมดาราบเรียบจนฉันที่ฟังอยู่รู้สึกไม่ได้มีอะไรน่าฟัง

ฉันเตรียมตัวจะย่องหนี แต่จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงของสีชิงชวนดังขึ้น “เซียวเซิง”

ฉันรู้สึกหนาวเยือก เขารู้ได้ยังไงว่าฉันแอบฟังอยู่หน้าประตู?

ฉันทำได้เพียงโผล่ออกมาจากข้างประตู ทั้งสองคนกำลังยืนพิงหน้าต่างห้องเซียวซือ หนุ่มหล่อสาวสวยช่างเป็นอาหารตาดีจริงๆ

สีชิงชวนกวักมือเรียกฉัน ฉันจึงเดินเข้าไปหาแล้วเขาก็โอบเอวฉันเข้าไป จากนั้นก็จูบฉันโดยที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัวแล้วยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ “ไปไหนมา ผมไม่เห็นคุณก็เลยขึ้นมาหา”

“ก็เลยหามาหาที่ห้องพี่ฉัน” ฉันแสร้งยิ้มออกไป

“เจอเซียวซือพอดีน่ะ ก็เลยคุยกันนิดหน่อย” เขาจูบฉันอีกแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะฉันแอบหยิกเขา เขาก็คงจูบฉันนานกว่านี้

เซียวซือยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามแล้วมองฉันอยู่ใกล้ๆ โดยที่เธอไม่ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย “มีบางเรื่องที่ฉันต้องคุยกับเซียวเซิง สีชิงชวน คุณออกไปก่อน”

มองไปทั้งเมืองฮวานี่ก็คงมีแค่เซียวซือที่กล้าพูดกับสีชิงชวนด้วยน้ำเสียงที่เหมือนการออกคำสั่งแบบนี้ เธอนี่สุดยอดจริงๆ ทิ้งสีชิงชวนแล้วยังมั่นอกมั่นใจได้แบบนี้อีก และคิดไม่ถึงว่าสีชิงชวนจะปล่อยมือที่โอบเอวฉันออกแล้วหมุนตัวออกไปแต่โดยดี

เซียวซือนั่งลงตรงข้ามฉัน ผิวของเธอขาวมาก และมันยิ่งดูบริสุทธิ์ผุดผ่องขึ้นอีกภายใต้แสงไฟสีขาวที่กำลังสาดส่อง เธอเหมือนกับดอกบัวสีขาวที่บานสะพรั่งอยู่ในสระน้ำ ที่มันช่างงดงามแต่กลับเอื้อมไม่ถึง ทว่าตอนนี้คำนี้มักเอาไว้ใช้ด่าคนแล้วล่ะ

“เซียวเซิง” เธอแย้มริมฝีปากสีชมพูเรียกฉัน “ฉันหาคนคนนั้นตามที่อยู่ที่เธอให้ฉันมาแล้ว แต่ไม่เจอ”

“อ่า” ฉันครางรับอย่างผิดหวัง แล้วมองเซียวซืออย่างเหม่อลอย

“ฉันไปถามมหา’ลัยที่เธอบอกแล้วด้วย ไม่มีนักศึกษาคนนั้น เธอแน่ใจนะว่าเขาอยู่ที่อังกฤษ?”

“ค่ะ เขาบอกฉันไว้ก่อนไป หลังจากนั้นเขายังส่งจดหมายมาให้ฉันด้วยครั้งหนึ่ง”

“แต่ฉันหาข้อมูลนักเรียนทุกคนในมหา’ลัยนั้นแล้ว เขาไม่เคยเรียนที่นั่น ฉันยืนยันไม่ได้ว่าเขาไม่ได้อยู่อังกฤษ แต่เขาไม่ได้อยู่ในโรงเรียนที่เขาบอกเธอแน่ๆ”

ฉันก้มหน้าลง สองมือจับชายกระโปรงของตัวเองเล่น

“เซียวเซิง ตอนนี้เธอแต่งงานแล้ว เธอยังตามหาเขาอีกทำไม?”

“ยังไงฉันก็ต้องหย่า” ฉันเอ่ยกับตัวเองเสียงเบา ไม่รู้ว่าเซียวซือจะได้ยินไหม

“เธอกับสีชิงชวนไปกันได้ดีไหม?”

แน่นอนว่ามันไม่ได้ถือว่าดี ครึ่งปีก่อนแทบจะไม่ได้คุยอะไรกันเลยด้วยซ้ำ จู่ๆ เมื่อวานความสัมพันธ์ของเราก็มีการยกระดับที่นับได้ว่ามันค่อนข้างจะวิปริต

ฉันนั่งห่อเหี่ยวอยู่บนโซฟาครู่หนึ่งก็ลุกขึ้นยืน “งั้นก็ขอบคุณพี่นะเซียวซือ ฉันไปก่อนล่ะ”

ฉันหมุนตัวได้ไม่นานเซียวซือก็เรียกฉันไว้จากทางด้านหลัง “เซียวเซิง”

“คะ?” ฉันหมุนตัวกลับไป “อะไรเหรอ?”

“สีชิงชวนคนนี้ เขาเป็นคนที่ซับซ้อนมาก ไม่ใช่แบบที่เธอเห็นภายนอก…” เซียวซืออึกอัก น้อยครั้งที่เธอจะมีท่าทีลังเลแบบนี้

ฉันไม่รู้ว่าเธอจะสื่อถึงอะไร

“ตอนที่เขาใกล้ชิดเธอไม่ใช่ว่าเขาอยากใกล้ชิดกับเธอจริงๆ ตอนที่เขาทำดีกับเธอก็ไม่ใช่เพราะเขาอยากทำดีกับเธอจริงๆ” เธอลุกขึ้นแล้วเดินมาหยุดตรงหน้าฉัน

“คุณไม่ได้จะก่อเรื่องแล้วทำไมต้องหาเขาด้วย? หาเขาเจอแล้วจะทำไม?” จู่ๆ เขาก็ปล่อยมือออกจนฉันเซเกือบจะล้ม “ผมไม่สนว่าคุณจะหาใคร การกระทำทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับผู้ชายคนอื่นไว้ค่อยพูดกันหลังเราหย่า”

เขากระแทกประตูออกไป ดูเหมือนคืนนี้คงไม่มาทรมานฉันอีก

ฉันว่าที่เขาโกรธไม่ใช่เพราะเรื่องที่ฉันตามหาหนีอีโจวหรอก แต่เป็นเพราะเซียวซือไม่สนใจเขาต่างหาก ฉันรู้สึกเสียใจที่ทำไมตอนนั้นฉันถึงถูกคุณพ่อโน้มน้าวให้เข้ามายุ่งกับเรื่องวุ่นวายพรรค์นี้ได้

โทรศัพท์จากเฉียวอี้โทรเข้ามา ภาพในวิดีโอคอลเธอตัดผมสั้นแล้ว เดิมทีก็เป็นทรงผมสั้นอยู่แล้ว แต่ตอนนี้เธอตัดจนมันสั้นกว่าเดิมอีก

เธออยู่ข้างนอกแล้วเอ่ยอย่างตื่นเต้น “เธอรู้ไหม เซียวเซิง เมื่อกี้เซินขอฉันแต่งงานแล้วนะ”

“เธอว่าไงนะ? แล้วเซินคือใคร?” ฉันที่ยังตกอยู่ในความเศร้าที่ยังหาหนีอีโจวไม่เจอไม่สามารถถอนตัวออกจากความรู้สึกนี้ได้

“เซินไง คนที่เรารู้จักเมื่อคืนในบาร์เกย์ไง!”

อ๋อ ฉันคิดออกแล้ว หนุ่มหล่อหน้าตาดีคนนั้นนั่นเอง

แต่เดี๋ยวนะ ฉันไม่ได้ฟังผิดใช่ไหม?

“ขอแต่งงานเหรอ?”

“ใช่ ฉันตอบตกลงไปแล้ว”

“เธอบ้าไปแล้วเหรอ? ฉันถามเธอหน่อย ตอนเธอตอบตกลง เขาคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย?”

“นั่นมันไม่สำคัญหรอก รักแท้ไม่แบ่งแยกเพศหรอก ขอแค่เขารักฉัน เขาไม่สนหรอกว่าฉันจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย”

“เธอบ้าไปแล้วเหรอ เฉียวอี้ ฉันจะบอกอะไรเธอให้นะ…”

“เธอต้องอวยพรฉัน!” เฉียวอี้ตัดสายไปทันทีโดยไม่รอให้ฉันพูดจบ

โรคเดิมๆ ของเธอกำเริบขึ้นมาอีกแล้ว มีความรักแล้วก็ไม่มีสมองทุกที ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าเรื่องนี้มันเชื่อไม่ได้กันนะ!