พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 72

ในห้องของเขาไม่มีคน เสียงน้ำไหลที่ดังมาจากในห้องก็ทำให้ฉันรู้ในทันที่ว่าเขากำลังอาบน้ำ

สีชิงชวนอาบน้ำเป็นเรื่องที่อันตรายมากเรื่องหนึ่ง ฉันจึงทำได้เพียงนั่งลงที่โซฟาในห้องโถงและรอเขาออกมา เขาอาบน้ำในนั้นอยู่นานมาก นานจนฉันรู้สึกว่าถ้ายังอาบนานกว่านี้อีกผิวหนังก็จะหลุดออกมาแล้ว

ในที่สุดเขาก็ออกมาจากห้องน้ำสักที และออกมาโดยที่ร่างกายส่วนบนเปล่าเปลือย ส่วนด้านล่างพันไว้ด้วยผ้าเช็ดตัวสีฟ้าอ่อน

เขาไม่มีเสื้อผ้าใส่เหรอ ทำไมต้องพันผ้าเช็ดตัวแบบนี้?

ฉันรีบเบนสายตาออกไปทันที เหมือนเขาจะไม่ได้แปลกใจเลยที่เห็นฉัน เขาเดินมาอยู่ตรงหน้าฉัน สายตาฉันที่มองตรงไปข้างหน้าพอดีกับขอบผ้าเช็ดตัวที่พันอยู่รอบเอวของเขา ซึ่งเขาพันมันไว้ต่ำมากจนฉันสามารถมองเห็นกล้ามท้องวีไลน์และกระดูกเชิงกรานของเขาได้อย่างชัดเจน

ฉันล่ะกังวลจริงๆ ว่าผ้าเช็ดตัวของเขาจะร่วงหล่นลง

ฉันหมุนหน้าออกแล้วลุกขึ้นยืน แต่สีชิงชวนอยู่ใกล้กับฉันจนเกินไปทำให้ฉันไม่สามารถลุกขึ้นได้

ฉันเงยหน้ามองเขา “สีชิงชวน”

“ถ้ามาคุยกับผมเรื่องงานก็เรียกผมว่าประธานสีหรือไม่ก็คุณสี”

“ฉันไม่คิดว่าเราจะคุยเรื่องงานกันได้ในขณะที่คุณกำลังเปลือยท่อนบนอยู่นะ” ฉันบ่นออกมาเบาๆ

ทันใดนั้นเขาก็ก้มตัวลงมาแล้วจับคางของฉันเอาไว้ ฉันตกใจจนแทบจะกลิ้งลงจากโซฟา

“ความสามารถกับความกล้าของคุณไม่เหมาะกับความช่างพูดของคุณเลย” มือของเขาแข็งแรงมากจนคางฉันแทบจะแหลกละเอียดแล้ว

เขาจะทำอะไร? ให้ฉันขอโทษเหรอ? ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย

“เจ็บ”

เขาคุกเข่าลงตรงหน้าฉันทำให้สายตาเรามองตรงอยู่ในระดับสายตาเดียวกัน สายตาของเขาที่ทั้งอันตรายและเฉียบคมทำให้ฉันรู้สึกว่าให้มองขอบผ้าเช็ดตัวบนเอวเขาแบบเมื่อกี้ยังจะดีซะกว่า

“คุณให้หนีอีโจวอ่านสัญญาแล้ว เขาบอกว่าให้คุณร่วมมือกับผมได้ ตอนนี้ก็เลยมาหาผมใช่ไหม?”

“คุณรู้ได้ไง?” ฉันเริ่มสงสัยแล้วว่าเขาติดกล้องวงจรปิดหรืออะไรจำพวกนั้นไว้บนตัวฉันหรือเปล่า

“สัญญาที่ป๋ออวี่ให้คุณไม่ได้มีความยินยอมจากผม เขาจะส่งให้เป็นการส่งตัวเหรอ?”

“งั้นทำไมคุณต้องยินยอม? รอให้ฉันมาขอร้องคุณเหรอ?”

เขายกยิ้มขึ้น “หมูตายยังไง?”

“อย่าบอกว่าโง่จนตายนะ เราไม่เล่นมุกนี้กันตั้งแต่สิบปีก่อนแล้ว”

“ก็โง่จนตายนั่นแหละ” เขาปล่อยมือที่บีบคางฉันออก

“ฉันพูดอะไรผิด?” ฉันลุกขึ้นตามเขา เพราะเราอยู่ใกล้กันมาก ตัวฉันก็เลยเบียดไปโดนผ้าเช็ดตัวที่อยู่บนร่างกายท่อนล่างของเขา ซึ่งเดิมทีก็มันไม่ได้พันไว้แน่นอยู่แล้ว จากนั้นผ้าเช็ดตัวสีฟ้าอ่อนของผืนนั้นก็หลุดออกแล้วร่วงลงไปต่อหน้าต่อตาฉัน

สมองฉันว่างเปล่าขาวโพลนภายในเวลาไม่กี่วินาที และฉันเห็นเพียงสีชิงชวนที่กำลังยืนเปลือยกายอยู่ตรงหน้าฉัน

เขาไม่ได้ใส่กางเกงขาสั้นไว้ด้านในผ้าเช็ดตัวนั่นจริงๆ ฉันคิดว่ายังไงเขาก็ต้องใส่กางเกงขาสั้นไว้ข้างในบ้าง ฉันเห็นของเขาหมดแล้วถึงจะรู้สึกตัว จากนั้นหมุนตัวให้และปิดตาไว้ แต่อะไรที่ไม่ควรมองก็มองไปแล้วนี่สิ

“เก็บขึ้นมา” สีชิงชวนเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่เหมือนเขากำลังโกรธมาก

“คุณเก็บเองสิ” ฉันบอก

“คุณทำหล่นเอง เซียวเซิง” เขาพยายามควบคุมอารมณ์ ถ้าฉันยังไม่เก็บอีกก็คงต้องเสียคุณสมบัติในการเจรจากับเขา

ฉันปิดตาไว้แล้วหมุนตัวกลับไปอีกครั้ง จากนั้นก็คุกเข่าลงควานหาผ้าบนพื้น คนที่ใช้สายตามองมาตลอดอย่างฉัน พอปิดตาไว้แล้วมันไม่เจอจริงๆ คลำเจอแต่เท้าของสีชิงชวน

ทันใดนั้นเขาก็คว้าชุดของฉันเอาไว้แล้วดึงตัวฉันและกดลงกับโซฟา ภายใต้ความสับสนวุ่นวายนั้นฉันทำได้เพียงมองไปยังดวงตาแสนอันตรายของเขาเท่านั้น

“คุณยั่วได้ฮาร์ดคอร์ดีนี่” เขายิ้มเย็น

“ไม่ใช่นะ ฉันไม่เห็น ไม่ได้ตั้งใจจะลูบไปโดนของคุณ”

“แต่คุณลูบโดนผมแล้ว” เขาดื่มเหล้ามา เพราะมีกลิ่นเหล้าอยู่จางๆ แต่มันกลับไม่ได้เหม็น

เขาเริ่มพรมจูบลงบนคอของฉันและขบเม้มติ่งหูของฉันราวกับสัตว์ป่าตัวหนึ่ง ฉันจบเห่แล้วล่ะ เอาตัวเองมาเสิร์ฟถึงห้องเขาแบบเปล่าๆ อีกแล้ว