พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 87

“เมื่อคืนเขาไปซื้อผ้าอนามัยให้ฉันแล้วถูกปาปารัสซีถ่ายไว้ได้ ถ้าเขากลับมาเห็นฉัน ฉันต้องถูกฆ่าตายแน่ๆ”

“เธอไม่ได้ให้คนไปถ่ายสักหน่อย”

“เขาเป็นคนหยุมหยิมจะตาย แถมยังอารมณ์ฉุนเฉียวอีก” ฉันนอนนิ่งอยู่บนโซฟานุ่มนิ่มอย่างขยับตัวไม่ได้

“แต่ว่าที่สีชิงชวนไปซื้อผ้าอนามัยให้เธอเนี่ย เหลือเชื่อมากเลยนะ”

“เหลือเชื่อมากแค่ไหนโอกาสตายฉันก็มากเท่านั้น!” ฉันบอกเธอ

จู่ๆ ฉันก็นึกฉากนั้นขึ้นมาได้ ตอนที่เมื่อคืนเขาคิดว่าฉันแท้งแล้วอุ้มฉันวิ่งลงจากบันไดอย่างบ้าคลั่ง สีหน้าของเขาซีดเผือดลงทันตา ราวกับว่าเขากำลังกังวล

เขาเป็นคนที่มีท่าทางสุขุมเยือกเย็นอยู่เสมอไม่ว่าจะเกิดเรื่องร้ายแรงแค่ไหน แต่เรื่องเมื่อวานที่เขายังไม่ทันรู้เรื่องแน่ชัดว่าเกิดอะไรขึ้นก็ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ทำให้ฉันประหลาดใจมากจริงๆ

เฉียวอี้ผลักฉัน “คิดอะไรอยู่ เหม่อซะขนาดนี้?”

“อ่า” ฉันเงยหน้าขึ้นด้วยความใจลอย “ฉันยังไม่ได้แปรงฟันเลย หิวมากด้วย”

“ป้าแม่บ้านทำโจ๊กกระดูกหมูไว้น่ะ เดี๋ยวฉันให้เธอทำเครื่องเคียงให้อีกหน่อยนะ”

“งั้นฉันไปแปรงฟันนะ”

“โอเค ห้องเธอห้องแรกชั้นบนทางซ้ายนะ เก็บไว้ให้เธอตลอดแหละ”

บางครั้งฉันจะมาพักที่บ้านเฉียวอี้ แล้วก็พักในห้องนั้นตลอด

ฉันล้างหน้าแปรงฟันเสร็จเรียบร้อยก็เปลี่ยนชุดเป็นชุดนอน จากนั้นก็ลงมายังชั้นล่าง พี่เจินที่ทำงานอยู่ที่บ้านเฉียวอี้ยกโจ๊กกระดูกหมูและเครื่องเคียงสดใหม่ขึ้นมาเสิร์ฟบนโต๊ะ

พี่เจินเป็นชาวยูนนาน เธอดองเครื่องเคียงแปลกๆ ได้หลายอย่าง เช่น การใช้เกลือดองลูกพีชเหลือง แล้วโรยด้วยพริกป่น รสชาติหวานๆ เค็มๆ เสริมให้โจ๊กอร่อยมากยิ่งขึ้น

ฉันกินมันอย่างมีความสุข เฉียวอี้มักจะพูดว่าเวลาคนเรามีจิตใจหดหู่ส่วนใหญ่มากกว่าครึ่งเป็นเพราะว่ากำลังหิว ลองได้กินข้าวอร่อยๆ สักหนึ่งมื้อก็สามารถแก้ปัญหาได้ทุกอย่างแล้ว

ฉันกำลังจะเติมข้าวอีกสักจาน แต่โทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้นมาก่อน เมื่อก้มหน้าลงมองมัน สีหน้าฉันก็เปลี่ยนไปทันที เป็นสีชิงชวนที่โทรเข้ามา อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดจนได้สินะ

ฉันมองเฉียวอี้แวบหนึ่ง “เธอช่วยฉันรับหน่อยสิ บอกไปว่าฉันไม่สบาย”

“ได้ เอามาให้ฉัน” เฉียวอี้รับโทรศัพท์ไปจากมือฉัน จากนั้นก็กดรับสาย

เสียงโทรศัพท์ของฉันดังมากจนฉันได้ยินเสียงของสีชิงชวนลอดผ่านมาจากปลายสาย “เซียวเซิง”

ราวกับเสียงของยมบาลที่กำลังเรียกชื่อและกำลังดึงเอาวิญญาณของฉันไป

“สีชิงชวน” เฉียวอี้เรียกเขาเต็มยศทั้งชื่อและนามสกุล “เซียวเซิงไม่สบาย กำลังนอนอยู่”

“ถึงตาย คุณก็ต้องขุดเธอออกมาจากพื้นดินให้ได้” น้ำเสียงของเขาน่ากลัวมาก

“เธอไม่สบายจริงๆ คุณนี่ไม่เห็นใจกันเลย”

“บอกเธอว่าผมรู้ว่าเธออยู่ที่บ้านคุณ ถ้าเธอไม่มารับโทรศัพท์ ผมจะไปหาเธอเอง”

ฉันรีบดึงโทรศัพท์ในมือเฉียวอี้มาแนบกับหูตัวเองทันที “ฉันเอง”

“เซียวเซิง” เขาเรียกชื่อฉันด้วยน้ำเสียงน่าสยดสยอง

“อืม ฉันฟังอยู่”

“ผมมีปาร์ตี้เรือยอชต์ คุณไปร่วมงานกับผมหน่อย”

“อะไรนะ?” เขาไม่ได้พูดถึงเรื่องที่ถูกคนถ่ายรูปไว้ได้ แต่กลับพูดถึงเรื่องปาร์ตี้เรือยอชต์ มันทำให้ฉันรู้สึกตะลึงมาก

“แต่งตัวสวยๆ หน่อย ถ้าไม่มีชุดเดี๋ยวผมให้คนเอาไปให้ สิบโมงไปรับนะ งานมีทั้งหมดสองวัน”

ฉันยังไม่ทันได้ตอบรับอะไรเขาก็วางสายไปแล้ว

ฉันมองเฉียวอี้อย่างงงๆ จากนั้นเธอก็ถามฉันขึ้น “ไอ้โหดนั่นพูดอะไรกับเธอเหรอ?”

“เขาบอกให้ฉันไปปาร์ตี้เรือยอชต์กับเขา ปาร์ตี้เรือยอชต์คืออะไรเหรอ?”

“ก็คือพวกลูกหลานมหาเศรษฐีที่ขับเรือยอชต์ไปเที่ยวในทะเลน่ะ อาจจะหานางแบบสาวสวยเซ็กซี่อีกเป็นโขยงไปด้วย มันก็คือปาร์ตี้ผลาญเงินดีๆ นี่แหละ พูดให้หรูๆ หน่อยก็คือปาร์ตี้เรือยอชต์”

“ต้องใส่ชุดว่ายน้ำไหม?”

“มันก็แล้วแต่เธอนะ แต่ยังไงก็ต้องใส่แบบที่มันบางเบา สบายๆ หน่อย”

“แต่ฉันมีอยู่ประจำเดือนนะ จะใส่แบบบางเบา สบายๆ ได้ไง”

“สีชิงชวนตั้งใจปะเนี่ย รู้ว่าเธอมีประจำเดือนแล้วยังจะพาไปทะเลอีก เดี๋ยวมาแล้วฉันจะด่าให้เขาสำนึกไม่ทันเลยคอยดู”