พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 88

นัดบอดเหรอ? ฉันประหลาดใจมากจึงหลุดปากถามไปโดยไม่ได้คิด “อีกฝ่ายเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงคะ?”

พอพูดจบถึงจะรู้สึกตัวว่าตัวเองเสียมารยาทมาก เมื่อมองไปที่ป๋ออวี่อีกครั้งก็เห็นว่าเขาหน้าแดงไปทั้งหน้า

ฉันรีบขอโทษทันที “ขอโทษค่ะ ฉันปากพล่อยไปเอง”

“ไม่เป็นไรครับ” เขายิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน “คุณสีอยู่ทางโน้นครับ” เขาชี้ไปที่ปลายท่าเรือ แล้วฉันก็เห็นว่าสีชิงชวนยืนอยู่ตรงนั้น

ที่นี่อากาศอบอุ่นกว่าที่เมืองฮวา เขาสวมแค่เสื้อเชิ้ตผ้าไหมสีขาวตัวโคร่งคู่กับกางเกงยีนสีฟ้าเท่านั้น มือข้างหนึ่งล้วงอยู่ในกระเป๋ากางเกงพลางยืนคุยกับเพื่อนของเขา

เขาคาดแว่นกันแดดไว้บนหัว ถึงจะเป็นผมทรงแฟลตท็อป แต่เขาก็ยังดูมีเสน่ห์มากอยู่ดี สาวๆ ที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับมามองเขากันทั้งนั้น

แค่ฉันเห็นสีชิงชวนก็รู้สึกใจไม่ดีแล้ว ฉันอยากให้ป๋ออวี่อยู่ต่อมากๆ อย่างน้อยก็คงรู้สึกปลอดภัยขึ้นมาบ้าง แต่เขามีธุระส่วนตัวนี่นา ฉันจะไปบีบบังคับเขาได้ยังไง?

ป๋ออวี่ส่งฉันมาถึงที่ที่สีชิงชวนยืนอยู่ “คุณสีครับ คุณเซียวมาแล้วครับ ผมไปก่อนนะครับ”

“อืม” สีชิงชวนพยักหน้า

ผู้ชายที่คุยกับเขาสังเกตเห็นฉัน ฉันเห็นชัดเลยว่าสายตาของเขาแพรวพราวขึ้นมาแวบหนึ่ง

เฉียวอี้บอกฉันว่าถ้าผู้หญิงอยากรู้ว่าตัวเองสวยไหม ไม่ต้องส่องกระจกหรอก แค่ดูแววตาที่ผู้ชายมองตัวเองก็รู้ได้แล้ว ฉะนั้นฉันรู้ได้จากแววตาเขาเลยว่า ฉันน่ะสวยมาก

แต่สีชิงชวนดูเหมือนจะไม่ชอบใจเท่าไหร่ เขาดึงเสื้อโค้ตบนไหล่ฉัน “คุณอยากให้ผิวเป็นผื่นหรือไง?”

ที่นี่อากาศอบอุ่นมาก น่าจะราวๆ สามสิบองศาเห็นจะได้ แต่ชุดมันโป๊ไปหน่อย โชว์แทบจะทั้งหลังเลยล่ะ

ฉันกระชับเสื้อโค้ตของตัวเองเข้ากับตัว “ที่นี่ลมแรง”

เขาออกแรงดึงเสื้อโค้ตของฉันออกจากตัวแล้วโยนมันให้ใครคนหนึ่งซึ่งน่าจะเป็นเลขาของเขา ซึ่งเลขาของเขามีอยู่หลายคนจนฉันนับไม่ถ้วน แต่ป๋ออวี่เป็นผู้ช่วยส่วนตัวของเขา มันไม่เหมือนกัน

เสื้อโค้ตของฉันโดนเขาแย่งไป ทำให้สายตาของคนที่ยืนอยู่ตรงข้ามวาววับขึ้นกว่าเดิม ซึ่งความจริงแล้วฉันไม่ชอบสายตาแบบนั้นของเขาเลย ฉันรู้สึกว่ามันดูไม่สุภาพสักเท่าไร

สีชิงชวนแนะนำตัวเราทั้งสองอย่างง่ายๆ “เซียวเซิง ฉู่เฟิง”

ฉันพยักหน้าให้เขา จากนั้นฉู่เฟิงคนนั้นก็ยื่นมือมาทางฉัน “ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณเซียว ผมชื่อฉู่เฟิงครับ ฉู่ที่หมายถึงเก็บออม”

ฉันยื่นมือไปจับมือกับเขา มือของเขาชื้นเล็กน้อย จับแล้วรู้สึกเหนอะหนะ ไม่สบายมือเลย

พวกเราขึ้นเรือยอชต์ลำหนึ่ง มันลำใหญ่เสียจนฉันคิดว่ามันสามารถเล่นสเกตน้ำแข็งข้างบนได้เลย

ฉันไม่ได้ถามว่ามันเป็นของสีชิงชวนไหม แต่ตั้งแต่ที่ฉันดูไททานิกมาก็รู้สึกกลัวเรือลำใหญ่ๆ ฉันรู้สึกว่ามันอาจจะชนภูเขาน้ำแข็งได้ตลอดเวลา

และมันก็เป็นอย่างที่เฉียวอี้คาดไว้จริงๆ ที่มีนางแบบสาวสวยเซ็กซี่ขึ้นมาบนเรือก่อนเรือจะออกเดินทาง พวกเธอยังสาว แถมหุ่นก็ดี เมื่อขึ้นเรือมาก็ถอดเสื้อตัวนอกออกเผยให้เห็นชุดบิกินี ด้านหน้าฉันเต็มไปด้วยร่างของสาวสวยวัยสะพรั่ง

มีสาวสวยคนหนึ่งเดินมาถามฉัน “คุณเป็นคนของบริษัทไหนเหรอคะ?”

ฉันชะงักไปครู่หนึ่ง ขณะที่พยายามขบคิดคำตอบ สีชิงชวนก็เดินผ่านร่างฉันไปพร้อมกับทิ้งคำตอบไว้ให้เธอ “เธอมาจากไป่เซิ่ง”

“เหรอ? ฉันก็มาจากไป่เซิ่ง ทำไมฉันไม่เคยเห็นคุณมาก่อนเลยล่ะ?” สาวสวยคนนั้นยื่นมือมาทางฉันอย่างดีใจ “ฉันชื่อนีน่า”

ส่วนใหญ่มากกว่าครึ่งที่ใช้ชื่อแบบนี้จะไม่ใช่ชื่อจริง ฉันไม่ได้มีชื่อในวงการจึงแนะนำชื่อตัวเองไป “ฉันชื่อเซียวเซิง”

“ได้ยินมาว่าคุณขึ้นเรือมากับคุณชายสีเหรอ?”

“ค่ะ” ฉันพยักหน้า สีชิงชวนเดินไปให้อาหารนกนางนวลที่ราวจับแล้ว

นกนางนวลที่นี่ไม่กลัวคน มันร่อนลงมาเกาะที่ราวจับเพื่อรอให้คนมาป้อนขนมปังให้พวกมันกิน

“คุณรู้จักกับคุณชายสีเหรอคะ?” เธอหลุดสีหน้าอิจฉาของตัวเองออกมาให้เห็น

พวกเขาไม่รู้สถานะฉัน เดาว่าคงไม่รู้กันทั้งลำนั่นแหละ

ฉันแบะปาก “ค่ะ”