พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 93

“ทำไมคุณถึงเอาเสื้อที่ผมเลือกให้ ให้คนอื่นใส่? ทำไมต้องให้เธอทำผมทรงเดียวกับคุณด้วย?” เขาเดินเข้ามาทีละก้าว ฉันจึงต้องถอยหลังทีละก้าวด้วย

“นีน่ามาขอไปเอง”

“เธอขอคุณก็ให้เลยเหรอ? ใครหน้าไหนก็เอาของของคุณได้ทั้งนั้นใช่ไหม?” เขาตะคอกใส่ฉัน

“ไม่ใช่ของสำคัญอะไรนี่” ฉันถอยมาถึงผนังห้อง ถอยจนไร้ที่จะถอยแล้ว นอกเสียจากว่าฉันจะกระโดดหนีทางหน้าต่าง ทว่าด้านนอกคือทะเลลึก

“แล้วอะไรที่สำคัญกับคุณ?”

ฉันพูดเสียงแผ่วด้วยความรู้สึกผิด “ทำไมคุณต้องโมโหขนาดนี้ด้วย? คุณไม่ได้บอกว่าต้องใส่ชุดนั้นเท่านั้นนี่”

“มันไม่เกี่ยวกับชุดหรอก คุณรู้ไหม ผมจูงมือเธอไป เธอก็เอาแต่ลูบฝ่ามือผม ผมยังคิดในใจว่าคุณกินยาผิดสำแดงหรือเปล่า ทำไมจู่ๆ ก็มายั่วผมขึ้นมา จนถึงตอนที่ผมพาเธอไปรู้จักเพื่อนผม เธอเรียกผมว่าสามี ผมถึงรู้ว่าไม่ใช่เสียงคุณ”

ฉันรีบจินตนาการภาพตาม มันต้องตลกมากแน่ๆ

ที่แท้สีชิงชวนก็คิดว่านีน่าเป็นฉันจริงๆ

“ก็ไม่มีอะไรนี่ นีน่าก็ออกจะสวยออก”

เขาหรี่ตา และทุกครั้งที่เขาหรี่ตา ฉันก็จะสัมผัสถึงความอันตรายได้เสมอ

เขาจับไหล่ฉันแล้วพยักหน้าหงึกๆ “ดี ดีมาก”

เขาหมุนกายแล้วเดินออกไป ทว่าเขาคงลืมว่าตัวเองตัวสูง และประตูก็เตี้ยด้วย ดังนั้นเขาจึงชนกับประตูอย่างจัง หัวของเขาเหมือนเหล็กเลย เกิดเสียงดังโครมหนึ่งครั้ง

ฉันรีบวิ่งเข้าไปหา เขากุมหัวด้วยความโมโหสุดขีด “เซียวเซิง”

ทำไมอีก? ฉันไม่ใช่คนทำให้เขาชนประตูซะหน่อย เขาเรียกชื่อฉันทำไม?

ฉันดึงมือเขาออก หน้าผากของเขาเกิดเป็นก้อนบวมโตขึ้นในชั่วพริบตาเดียว มันเหมือนการ์ตูนที่ทอมวิ่งไล่จับเจอรี่มาก ระหว่างนั้นทอมก็ไปชนกันต้นไม้จนหน้าผากบวมโต

เราไม่ควรหัวเราะเยาะคนบาดเจ็บ ทว่าฉันก็ยังคงหัวเราะออกมา

เขาจึงโมโหกว่าเดิม แต่เป็นเพราะเขาเวียนหัว จึงไม่ได้ด่าฉันต่อ

ฉันพยุงเขามานั่งบนเตียงของฉัน “ฉันไปหากล่องยาก่อน”

“อยู่ในลิ้นชักหัวเตียงอันที่สอง” เขานอนหลับตาบนเตียงแล้วบอกฉัน

เขารู้ได้ยังไง?

ฉันดึงลิ้นชักดู และมันก็มีกล่องยาจริงๆ ตอนนี้จะสนใจสิ่งนี้ไม่ได้ ต้องหาสเปย์ลดอาการบวมมาฉีกใส่หน้าผากเขาก่อน

เขานอนหลับตา ฉันใช้สำลีก้อนเช็ดยาด้านข้างออก

ขนตาของเขางอนยาวมาก ตอนที่ไม่ด่าและไม่โมโห เขาจะเหมือนเด็กแสนดีคนหนึ่ง

ทั้งๆ ที่มีหน้าตาคล้ายตัวการ์ตูน แต่ดันชอบทำหน้าดุ ไม่เหมาะเลย

ทันใดนั้นเขาก็เอื้อมมือดึงหัวฉันไปแนบบนหน้าอกเขา “นอนเป็นเพื่อนผมแป๊บหนึ่ง”

แขนของเขาเหมือนรั้วเหล็กในเรือนจำ มันโอบล้อมฉันจนฉันหนีไปไหนไม่ได้

ฉันจึงจำต้องนอนด้านข้างเขา ใบหน้าแนบติดกับหน้าอกของเขา จากนั้นก็ได้ยินเสียงหัวใจเต้นตุ๊บๆของเขา

“หัวใจคุณกำลังเต้น” ฉันรู้สึกอึดอัดเกินไป เลยหาเรื่องคุย

“ผมไม่ใช่คนตายซะหน่อย” เขาพูดเสียงเคือง

ก็จริงอยู่ คำพูดของฉันมันไร้สาระมาก

สีชิงชวนโอบกอดฉัน ฉันนอนพิงหน้าอกเขา หากใครมาเห็นภาพนี้คงเข้าใจว่าพวกเราเป็นสามีภรรยาที่รักใคร่กลมเกลียวกัน

ฉันรู้สึกว่าสีชิงชวนชอบกอดฉันมาก

นอนไปสักพักฉันก็อยากลุกขึ้น ทว่าเขากลับไม่ปล่อยมือ “คุณจะไปไหน?”

“คุณดีขึ้นหรือยัง ถ้าดีขึ้นแล้วก็ออกไปได้แล้ว”

“ข้างนอกมีคนที่คุณรู้จักเหรอ?” เขายิ้มเย็น

“เป้าหมายที่คุณจัดงานเลี้ยงบนเรือคืออะไร?”

“ที่ต่างจังหวัดมีเศรษฐีรายหนึ่ง ผมอยากชวนเศรษฐีรายนี้มาร่วมทำธุรกิจด้วยกัน”

“ก็ใช่ไง แล้วคุณจะนอนคุยธุรกิจตรงนี้เหรอ?”