รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1

“จือซย่า รีบมาช่วยฉันที ฉันถูกลวนลามที่คลับเฮาส์

ระหว่างทางที่รีบบึ่งมาสมองของเธอได้ยินเพียงเสียงกรีดร้องอย่างสิ้นหวังของเพื่อนสนิทที่ดังออกมาจากโทรศัพท์

ห้อง 808

ถังจือซย่าเงยหน้าขึ้นมองประตูห้องวีไอพี เป็นหมายเลขห้องเดียวกันกับที่ซ่งซานเพื่อนสนิทของเธอส่งมาให้ เธอไม่พูดพร่ำทำเพลงรีบผลักประตูเข้าไปจะช่วยเพื่อน

เมื่อเปิดประตูออก ภายในห้องมืดสลัว

ทันใดนั้น

ฝ่ามือที่แข็งแรงคว้าข้อมือของเธอและลากเธอเข้าไปด้านใน พร้อมประตูที่ปิดดังปัง

“นะ...นายเป็นใคร จะทำอะไรน่ะ” ถังจือซย่าร้องตะโกนด้วยความหวาดกลัว

“ให้ความร่วมมือหน่อย ผมไม่เอาเปรียบคุณหรอก” เสียงแหบพร่าของชายหนุ่มดังขึ้น

วินาทีถัดมา ถังจือซย่าถูกโยนลงไปบนโซฟา ร่างกายที่แข็งแกร่งกำยำกดทับร่างของเธอทันที

“อื้อ...” เธอพยายามดิ้นรนขัดขืน แต่กลับถูกริมฝีปากบาง ๆ ที่มีกลิ่นมินต์จางๆ บดขยี้

ร่างกายของชายหนุ่มร้อนเหมือนเปลวไฟ พร้อมจะเผาเธอให้มอดใหม้ไปซะเดียวนั้นถังจื่อซย่าดิ้นรถจนหมดหนทาง และจำใจต้องรับความบ้าคลั่งของชายหนุ่มอย่างสิ้นหวัง

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

ถังจือซย่าที่อยู่ในสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ยเดินออกมาจากห้องด้วยร่างกายที่สั่นเทา แม้ว่าเธอเพิ่งจะประสบกับเหตุการณ์ประดุจฝันร้ายมา แต่ก็ยังเป็นห่วงความปลอดภัยของเพื่อนรัก

ขณะที่เธอหยิบโทรศัพท์ออกมากดโทร ก็เห็นกลุ่มคนทั้งหญิงชายเดินออกมาจากประตูใหญ่ด้านข้าง ภายใต้แสงไฟ เธอจำผู้หญิงสองคนในกลุ่มนั้นได้อย่างแม่นยำ

คนหนึ่งคือซ่งซาน เพื่อนรักที่เพิ่งจะขอความช่วยเหลือจากเธอมาก่อนหน้านี้ และอีกคนก็คือถังชิงชิง น้องสาวต่างมารดาของเธอ พวกเธอจูงมือกัน ท่าทางสนิทสนมกันราวกับเป็นเพื่อนรักกันมานาน

ถังจือซย่ามองไปยังคนทั้งสอง เธอก็ทั้งโกรธและตกใจ

“ซ่งซาน หยุดอยู่ตรงนั้นนะ” ถังจือซย่ากำหมัดแน่นและแผดเสียงออกมาด้วยความโกรธ

ซ่งซานและถังชิงชิงหันกลับมาทันที ใบหน้าซีดเซียวของถังจือซย่าจ้องมองพวกเธอ “ทำไมต้องโกหกฉันด้วย!”

ซ่งซานเบ้ปากยิ้มเยาะ “ถังจือซย่า ก็ใครใช้ให้เธอโง่ หลอกง่ายขนาดนี้ล่ะ”

“พ่อคาวบอยหนุ่มเมื่อกี้นี้ ลีลาเด็ดดวงไหมล่ะ” รอยยิ้มที่ชั่วร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของถังชิงชิง

ถังจือซย่าเข้าใจได้ในทันที ที่แท้เหตุการณ์ในคืนนี้ก็เป็นแผนการของพวกหล่อน ความบริสุทธิ์ที่เธอถนอมมาถึงสิบเก้าปี กลับถูกทำลายป่นปี้

สายตาของซ่งซานเย็นชา “ถังจือซย่า เธอคิดว่าฉันเห็นเธอเป็นเพื่อนรักอย่างนั้นหรือ ตั้งแต่เราสองคนรู้จักกันมา ฉันก็เป็นเหมือนไม้ประดับที่คอยเสริมบารมีให้เธอมาตลอด ฉันเกลียดเธอ เกลียดจนอยากจะทำให้เธอเสียโฉมไปซะ”

ถังชิงชิงพูดต่อด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน “ฉันมีหลักฐานให้พ่อดูด้วยว่าช่วงนี้เธอมารับงานพิเศษที่คลับเฮาส์ เธอรอวันโดนเฉดหัวออกจากบ้านได้เลย”

“พวกเธอ...” ถังจือซย่าโกรธจนสั่นไปทั้งตัว มิตรภาพจอมปลอม น้องสาวอสรพิษ ร่างกายที่บอบช้ำ เวลานี้ เธอแทบเป็นลมล้มพับไป

“ซานซาน ไปกันเถอะ! ไม่ต้องไปสนใจเธอหรอก คืนนี้ยัยนี่โสโครกจะตาย” ถังชิงชิงจูงมือซานซานไปยังรถสปอร์ตที่จอดไว้ริมถนน

สามวันต่อมา

บ้านตระกูลถัง

“ฉันไม่ให้แกไปเรียนต่อเมืองนอกแกก็แอบหาเงินด้วยการใช้วิธีนี้หรือ? ฉัน ถังจวิ้น ทำไมถึงได้มีลูกสาวที่หน้าไม่อายแบบนี้” น้ำเสียงสุขุมเยือกเย็นเต็มไปด้วยความโกรธขึ้ง

“พ่อ หนูเปล่า...”

“เปล่าอะไร ถังจือซย่า ทำไมเธอถึงหน้าไม่อายแบบนี้นะ ครอบครัวของเราให้เธอไม่พอกินพอใช้หรือไง ถึงต้องไปสถานที่แบบนั้นเพื่อขายตัวแลกเงิน เธออย่าได้เอาโรคสกปรกกลับมาติดเราสองแม่ลูกล่ะ!” หญิงสาวที่นั่งอยู่บนโซฟาพูดขึ้นด้วยสีหน้าท่าทางรังเกียจ บนตัวของเธอระยิบระยับไปด้วยเพชรนิลจินดา

“พ่อ หนูไม่ได้ทำจริงๆ...หนู...” ถังจือซย่าพยายามจะอธิบาย

ถังจวิ้นไม่อยากฟังอะไรอีก เขาตวาดใส่เธอด้วยความโกรธ “แกยังกล้าโกหกฉันอีก ออกไปจากบ้านหลังนี้ซะ คนที่มีเกียรติภูมิอย่างฉันถังจวิ้น ไม่เคยมีลูกสาวที่ไม่รู้จักยางอายแบบแก”

ถังชิงชิงยืนเท้าคางอยู่ที่ราวบันไดชั้นสองจ้องมองดูละครฉากนี้ ทุกอย่างเป็นไปตามแผนการของเธอ ถังจือซย่าจะถูกไล่ออกจากบ้านหลังนี้และกลายเป็นแค่สุนัขจรจัดตัวหนึ่ง

ถังจือซย่าไม่เคยเห็นพ่อของเธอโกรธและผิดหวังขนาดนี้มาก่อน เธอไม่พูดอะไรอีก พลางลุกขึ้นเงียบๆ และตรงขึ้นไปข้างบนเพื่อเก็บของ

หญิงสาวที่กำลังจดจ่ออยู่กับการออกแบบลุกขึ้นยืนอย่างหัวเสีย และเดินไปเปิดประตูอย่างไม่ค่อยเต็มใจนักเมื่อเห็นชายชาวเอเชียสองคนในชุดสูทและรองเท้าหนังที่หน้าประตู เธอจึงถามออกไปเป็นภาษาอังกฤษ “พวกคุณมาหาใคร”

“ขอโทษครับ ใช่คุณถังจือซย่าหรือเปล่าครับ” อีกฝ่ายถามขึ้นเป็นภาษาจีน

“ใช่ค่ะ พวกคุณคือ?” ถังจือซย่าย้อนถาม

“พวกเราถูกไหว้วานให้มาหาคุณครับ คุณชิวซิงเย่ว์ คุณแม่ของคุณเป็นผู้มีพระคุณที่เคยช่วยชีวิตคุณชายใหญ่ของเราเอาไว้ นายหญิงใหญ่ของพวกเราปรารถนาจะได้พบคุณครับ”

ถังจือซย่าขมวดคิ้ว “นายหญิงใหญ่ของพวกคุณเป็นใครหรือคะ”

“นายหญิงใหญ่แห่งตระกูลสีครับ” ชายหนุ่มที่เป็นหัวหน้ากล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเคารพยำเกรง

ถังจือซย่ารู้ได้ในทันที กลุ่มบริษัทตระกูลสีเป็นกลุ่มผู้มีอำนาจทางการเงินเป็นอันดับหนึ่งของประเทศ ในตอนนั้นคนที่แม่ของเธอสละชีวิตเพื่อช่วยเหลือก็คือหลานชายคนโตของนายหญิงใหญ่ผู้นี้

แม่ของถังจือซย่าเป็นเจ้าหน้าตำรวจที่เก่งฉกาจ ในฐานะที่เป็นลูกสาว เธอรู้สึกภูมิใจมาก

“ต้องขอโทษด้วยค่ะ ฉันไม่ต้องการพบค่ะ” ถังจือซย่าปฏิเสธไปตรงๆ เธอเดาว่าตระกูลสีต้องการจะตอบแทนบุญคุณ ซึ่งเธอไม่ต้องการ

“หม่ามี๊ ใครฮะ!” น้ำเสียงน่ารักที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นดังขึ้นจากด้านใน

ถังจือซย่ารีบตอบกลับ “ไม่มีอะไรจ้ะ” หลังจากนั้น ถังจือซย่าจึงหันไปพูดกับบุคคลที่อยู่หน้าประตูว่า “ขอโทษค่ะ ฉันไม่สะดวกรับแขก”

แล้วก็ปิดประตูลง

ประเทศจีน วิลล่าสุดหรูกลางหุบเขา

“สืบได้แล้วหรือ”

“ครับ คุณชาย หญิงสาวในคลับเฮาส์เมื่อห้าปีก่อน เพิ่งจะขายนาฬิกาเรือนนั้นของคุณในตลาดมือสองครับ”

“หาเธอให้เจอ” ชายหนุ่มบนโซฟากล่าวด้วยเสียงทุ้มต่ำ เสียงที่เปล่งออกมานั้นเต็มไปด้วยพลังและความน่าเกรงขาม

“ครับ!”