รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1014

“เขามาทำอะไรที่นี่?” ใบหน้าของอันฉีไม่พอใจเธอไม่ชอบเห็นหน้าคนๆ นี้เอามากๆ

“พวกเราก็ไม่รู้ค่ะ แต่เขาทำงานในบริษัทมาหกหรือเจ็ดปีแล้ว ไม่ง่ายเลยที่เราจะไล่เขาออกไป เขาโหดแล้วก็หยาบคายมากค่ะ เขาเป็นพวกอันธพาล คุณอันฉี... คุณ…” ผู้ช่วยกำลังจะบอกให้เธอจัดการอย่างตั้งใจ แต่พอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นชายร่างสูงยืนอยู่ข้างอันฉีดวงตาของเธอเบิกกว้าง วันนี้คุณผู้หญิงอันฉีพาบอดี้การ์ดมาด้วยงั้นหรือ?

อันฉีบอกกับผู้ช่วย “ไม่ต้องห่วง ฉันจะไปพบเขาเอง” หลังจากพูดจบ เธอก็เดินไปที่ห้องนั่งเล่น และเนี่ยเหยียนเฟิงก็เดินตามเธอไป

หลิวเกาหยางเป็นคนเจ้าเล่ห์และหยิ่งยโส เขาเห็นว่าอันฉียังเด็กและง่ายที่จะกลั่นแกล้ง หลี่เซี่ยนก็ไม่ได้อยู่ในบริษัทอีก ดังนั้นเขาจึงอยากมาก่อกวนเธอ เพื่อให้เธอจัดการกับลูกค้าคนต่อไปไม่ได้

อย่างไรก็ตาม เมื่อหลิวเกาหยางเห็นอันฉีผลักประตูและเข้ามา เขาเห็นร่างเพรียวสูงเดินเข้ามา ยืนอยู่ข้างๆ อันฉีไม่พูดอะไรสักคำ แต่กลับส่งบรรยากาศความกดดันออกมา

หลิวเกาหยางอดไม่ได้ที่จะประหม่าเล็กน้อยหลังจากที่เห็นอันฉีพาบอดี้การ์ดมา?

“หลิวเกาหยาง บริษัทของฉันไม่ต้อนรับคุณ คุณควรจะออกไปเองซะ” อันฉีขับไล่เธอออกไปอย่างเย็นชา

“ตอนนี้บริษัทสามารถเติบโตและแข็งแกร่งขึ้นได้ ครึ่งหนึ่งก็เป็นเครดิตของฉัน ฉันสามารถเข้ามาดื่มชาได้ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม!” หลิวเกาหยางยกขาขึ้นกอดอกด้วยท่าทางหยิ่งยโสและคิดว่าตัวเองมีอำนาจมากแค่ไหน

“คุณลาออกไปแล้ว และคุณก็โลภเอาเงินของบริษัทไปตั้งเท่าไหร่ คุณรู้อยู่แก่ใจ ถ้าคุณไม่อยากให้เราดำเนินตามกฎหมาย คุณก็ควรระวังตัวเองให้ดีเถอะ” อันฉีเตือนอย่างเย็นชา

“นี่แม่หนูไม่มีสิทธิจะมาสอนฉันนะ... เฮ้...” ก่อนที่หลิวเกาหยางจะพูดจบก็รู้สึกว่าเก้าอี้ของเขาถูกเตะ และพนักพิงของเก้าอี้ก็ตกลงไปด้านหลังทันที และเขาล้มก้นจ้ำเบ้าที่พื้นลงไปพร้อมกับเก้าอี้

“คุณ...” หลิวเกาหยางหน้าแดงด้วยความโกรธ ชี้ไปที่ชายหนุ่มที่เตะเขา “คุณกล้าทำฉัน ฉันจะฟ้อง...”

ก่อนที่หลิวเกาหยางจะสงบสติอารมณ์ได้ ก็มีคนกวาดขาของเขาตอนที่เขาลุกขึ้นยืน เขาคุกเข่าลงบนพื้นด้วยขาทั้งสองข้าง และเท้าเหยียบลงที่หลังของเขา บังคับให้เขาคุกเข่าลงบนพื้น