รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1015

อันฉีแต่งงานแล้ว และสามีของเธอ แม้ว่าจะดูไม่ออกว่าเขารวยแค่ไหน แต่ก็มีออร่าที่น่าเกรงขามและสูงส่งอย่างที่คนธรรมดาไม่มี

บนโต๊ะทำงานของอันฉีมีข้อมูลของลูกค้าถูกวางไว้ หลังจากที่อันฉีนั่งลง ผู้ช่วยก็นำชาสองแก้วมาให้ทันที อันฉีพูดกับผู้ช่วย “ของฉันขอเปลี่ยนเป็นกาแฟนะ”

“ได้ค่ะ” ผู้ช่วยพยักหน้าและเดินออกไป

“เมื่อคืนนี้คุณนอนหลับไม่สนิทเหรอ?” เนี่ยเหยียนเฟิงมองดูด้วยสายตาที่เป็นห่วง

อันฉีขมวดคิ้ว ดวงตาคู่สวยมองเขาอย่างอายๆ “คุณคิดว่ายังไงล่ะ!”

เนี่ยเหยียนเฟิงเม้มปากและยิ้มโดยไม่พูดอะไรสักคำเพราะเป็นคำผิดของเขาที่ไม่ยอมให้เธอได้พักผ่อน

“โอเค คืนนี้ผมจะให้คุณพักผ่อนให้เต็มที่เลย” เนี่ยเหยียนเฟิงสัญญาว่าจะไม่กวนเวลานอนของเธอ

อันฉีชำเลืองมองเขาอย่างเคอะเขิน เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง จากนั้นเธอก็เริ่มอ่านเอกสารอย่างจริงจัง แสงแดดยามบ่ายจากนอกหน้าต่างส่องมาที่เธอ ตอนที่เธออ่านเอกสารอย่างจริงจัง บุคลิกที่เฉียบแหลมและมีความสามารถก็ผุดออกมา

ในตอนนี้ เนี่ยเหยียนเฟิงตกตะลึงไปชั่วขณะ เขาประสานมือไว้ที่หน้าอกและชื่นชมเธออย่างเงียบๆ โดยไม่ส่งเสียงรบกวนใดๆ

ถ้าเธอไม่ได้งานทำ เขาคงจะไปเก็บกวาดเอกสารในห้องทำงานของเธอแล้วไปอุ้มเธอมาทำเรื่องที่ควรทำเสียดีกว่า

ผู้ช่วยนำกาแฟมาให้ อันฉีจิบไปเล็กน้อย และอ่านเอกสารต่อ โดยไม่ได้สนใจผู้ชายที่อยู่ข้างๆ เธอ อย่างไรก็ตาม ชายคนนั้นไม่ได้รู้สึกโกรธ แต่พอใจที่จะอยู่เคียงข้างเธอและเพลิดเพลินกับช่วงเวลาความงามอย่างเงียบๆ

เมื่ออันฉีกลับมารู้สึกตัวก็นึกถึงผู้คนรอบตัวเธอ เธอและยิ้มด้วยความขอโทษ “คุณเบื่อไหม? จะกลับไปก่อนไหม?”

เนี่ยเหยียนเฟิงส่ายหัว “ไม่น่าเบื่อเลย”