รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1016

เมื่อก่อนพวกเขารู้สึกว่างานยิ่งน้อยยิ่งดี และการรักษาความสัมพันธ์กับลูกค้าเป็นเพียงเรื่องผิวเผิน แต่ตอนนี้พนักงานเริ่มให้ความสำคัญกับปัญหาเล็กๆ น้อยๆ ของลูกค้ามากขึ้น

นั่นเป็นเหตุผลที่คุณเฉินชื่นชมในตอนนี้ เพราะเขารู้สึกถึงความอบอุ่นนอกเหนือจากเรื่องงาน

หลังจากทำงานเสร็จ เป็นเวลากว่าสามโมงครึ่ง อันฉีชวนพนักงานทุกคนในบริษัทไปดื่มชายามบ่ายและเก็บข้าวของทั้งหมดไปที่สำนักงาน

เมื่อมองอันฉีที่เข้ากันได้ดีกับพนักงาน เนี่ยเหยียนเฟิงก็แสดงรอยยิ้มอันหลงใหลที่มุมปากของเขา

ฮั่วไจ๋

บ่ายสามครึ่งคนรับใช้เข้ามาพร้อมกระเป๋าแมว “คุณผู้หญิงครับ คุณรองประธานาธิบดีเป็นคนส่งมาให้ครับ”

ซูเล่อนั่งยองๆ มองดูแมวแร็กดอลล์ตัวน้อยแสนสวยในกระเป๋าแมว และใจเธอละลายทันที

“ตายแล้ว มันน่ารักมาก!” ซูเล่ออุทานด้วยเสียงที่ประหลาดใจ แมวอายุประมาณหนึ่งขวบ เธอนั่งยองๆอยู่หน้าตะกร้าอย่างเชื่อฟัง กระพริบตาโตและทำเสียงร้องเหมียวๆ

ในตอนนี้ โทรศัพท์มือถือของซูเล่อดังขึ้น เธอหยิบมันขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ และเป็นเบอร์ที่ไม่คุ้นเคย เธอจึงเอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมา “สวัสดีค่ะ นี่ใครคะ?”

“แมวได้รับหรือยัง?” เป็นผู้ชายเสียงทุ้มและน่าฟังดังผ่านไมโครโฟน

“อา!” หวี่เล่อดีใจที่เขาโทรมา เธอจึงรีบตอบ “ใช่ แมวที่เพิ่งส่งมา น่ารักมาก!"

“เธออย่าอุ้มมันนะ มันอาจจะตกใจกลัวแล้วกัดเธอได้ เอามันเข้าไปในห้องหนังสือสิ เดี๋ยวเย็นๆ ฉันจะมารับ”

“แต่มันน่ารักจริงๆ นะ! ดูขี้อ้อนมาก อุ้มไม่ได้จริงๆ เหรอ?” ซูเล่อถามอย่างไม่พอใจเล็กน้อย เธอไม่เพียงต้องแค่อุ้ม แต่ยังต้องการจุ๊บด้วย!

แต่คิดไม่ถึงว่าท่านรองประธานาธิบดีผู้ยิ่งใหญ่และสูงส่งจะอยากเลี้ยงสัตว์เลี้ยงตัวเล็กๆ เช่นนี้! มันน่าประหลาดใจมาก

“งั้นก็อุ้มระวังๆ ด้วยล่ะ!” ชายที่อยู่ปลายสายพูดอย่างช่วยไม่ได้

ซูเล่อกลับไปอ่านหนังสือที่ห้องของเธอ แต่ในเวลานี้สาวใช้ทำความสะอาดลงมาจากชั้นบนตลอดทางจนถึงประตูของห้องหนังสือ เธอก็ต้องตามเช็ดทุกห้อง ยื่นจึงมือไปเปิดประตูห้องหนังสือ หลังจากเปิดประตูห้องหนังสือเธอก็ถือถังไปทำความสะอาดที่หน้าต่าง

และตอนนี้ หนูตัวหนึ่งที่วิ่งหนีด้วยความตื่นตระหนกกระโดดออกมาจากมุมห้อง และด้านหลังมีลูกแมวกำลังวิ่งไล่มันออกมาและหายไปจากนอกประตู

ซูเล่ออ่านหนังสือมาหนึ่งชั่วโมงแล้ว และเธอรู้สึกว่าเจ้าตัวน้อยน่าจะทำให้หนูตกใจได้! บางทีเปิดประตูไปหนูอาจจะหมดไป เธอจึงตัดสินใจลองไปดู

ซูเล่อเดินไปที่ประตู ประตูถูกปิดอยู่ เธอจึงยื่นมือไปเปิดแล้วปิดอย่างรวดเร็ว เธอฟังการเคลื่อนไหวในห้องหนังสือ แต่ทำไมมันถึงเงียบ?

“เมี๊ยว!” เธอทำเป็นร้องเหมียวเพื่อเรียกเจ้าตัวน้อยแสนน่ารัก

อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นว่าทั้งห้องเงียบ ไม่มีเสียงแมวเลย หัวใจของซูเล่อก็เต้นเร็วขึ้น เจ้าตัวน้อยหายไปไหน?

เธอเริ่มค้นหาในทุกซอกทุกมุมของห้องหนังสือ ใต้โซฟา ตามมุมผ้าม่าน และบนชั้นหนังสือที่มีบันได แต่ไม่มีวี่แววของชานชานตัวน้อยน่ารักเลย