รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1017

“ตายแน่! ไปไหนแล้วนะ? ชานชาน แกอยู่ไหน?” ซูเล่อจะบ้าตาย นี่คือสัตว์เลี้ยงสุดที่รักของน้า ถ้าทำมันหายขึ้นมาล่ะก็!

ซูเล่อรีบปิดประตูและลงมาชั้นล่าง เธอจึงถามคนรับใช้ “มีใครเข้ามาในห้องนี้บ้างไหม?”

“มีอะไรเหรอคะคุณหญิง”

“ลูกแมวที่ฉันเอาไว้ในห้องหนังสือเมื่อกี้หายไปแล้ว” ซูเล่อพูดอย่างกังวล

คนใช้คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าว “เป็นไปได้ไหมที่เมื่อครู่คุณเสี่ยวเหม่ยเข้าไปทำความสะอาดในห้องหนังสือ” หลังจากพูดจบ เธอพูดกับซูเล่อว่า “ฉันจะถามเธอให้ตอนนี้เลยค่ะ เธอยังทำความสะอาดอยู่ในสวนค่ะ!”

“ค่ะ คุณถามป้าเหมยสิ” ซูเล่อพยักหน้าอย่างรีบร้อน แต่เธอก็มีความรู้สึกไม่ดีอยู่ในใจเล็กน้อย

หลังจากนั้นไม่นาน คนรับใช้หลี่หลานก็กลับมา และเธอพูดอย่างรีบร้อน “ป้าเหมยบอกว่าเมื่อกี้เธอทำความสะอาดห้อง แต่เธอไม่เห็นแมวอยู่ในนั้น บางทีแมวอาจจะวิ่งหนีไปก็ได้ค่ะ”

ซูเล่อหันไปมองห้องหนังสือ เธอกระวนกระวายมาก นอกจากวิตกแล้ว เธอยังกังวลว่าลูกแมวจะหายไป มันเป็นเรื่องใหญ่แน่ ถ้าเธอหามันไม่เจอ

“ป้าหลาน ได้โปรดขอให้ทุกคนหยุดสิ่งที่พวกเขากำลังทำอยู่และช่วยฉันหาแมวหน่อยได้ไหมคะ? มันเป็นแมวแร็กดอลล์สีขาวชื่อชานชานค่ะ” ซูเล่อตัดสินใจระดมคนทั้งบ้านมาตามหาแมว

“รับทราบค่ะ ฉันจะรีบไปหานะคะ”

ซูเล่อเริ่มค้นหาในสวน สนามหญ้าของฮั่วไจ๋ใหญ่มาก มีกำแพงและเหล็กกั้น ถ้าลูกแมวจะออกจากสนามหญ้ามันก็เป็นเรื่องที่ง่ายมาก

“ชานชาน...แกอยู่ที่ไหนนะ?” ซูเล่อเดินไปรอบๆ มุมสวนและหาทุกซอกทุกมุม

คนรับใช้รีบออกไปและเริ่มค้นหาตามพรมในลานบ้าย ซูเล่อเห็นว่ามีคนรับใช้กำลังตามหาในบ้าน เธอจึงออกไปจากลานบ้านและไปหาตามสวนดอกไม้ด้านนอก

นอกบ้านของฮั่วไจ๋มีสวนดอกไม้และส่วนใหญ่เป็นพุ่มไม้ทึบ แต่เพื่อตามหาแมวน้อย ซูเล่อไม่สนใจสิ่งใด คอยตามดูทุกซอกมุม

“คุณหญิงออกไปหาที่สนามหญ้าข้างนอกค่ะ”

หลังจากฮั่วเหยียนเซียวได้ยิน เขาก็หันหลังกลับและคิดที่จะออกไปข้างนอกทันที แต่บอดี้การ์ดกลับเกลี้ยกล่อมเขาในทันที “ท่าน ไม่ควรออกไปนะครับ ผมเป็นกังวล…”

“ไม่เป็นไรหรอก” ฮั่วเหยียนเซียว ไม่ฟังคำเกลี้ยกล่อมของบอดี้การ์ด เดินไปทางประตูเล็กๆ เขาเดินไปด้วยความเร็ว บอดี้การ์ดทั้งสองก็ตามไปติดๆ

ฮั่วเหยียนเซียวเดินออกจากสนามหญ้านอกสวน และเห็นร่างสีขาวคลานไปมาท่ามกลางพุ่มไม้ไม่ไกล จะเป็นใครได้ถ้าไม่ใช่ซูเล่อ

ซูเล่อไม่รู้ว่ามีคนกำลังมา ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงแมวร้องเหมียวๆ จากพุ่มไม้หนาทึบ เธอมุดตัวด้วยความประหลาดใจจึงคลานไปข้างหน้าเหมือนนักรบสาว กิ่งไม้ทั้งสองด้านเกี่ยวผมเธอไว้ เธอก็ไม่สนใจและไม่คิดว่าว่าตัวเองจะสกปรกไปทั่วร่างกายแค่ไหน

เมื่อเธอเห็นแมวอยู่ข้างในก็ผิดหวังอย่างมากเพราะมันเป็นแมวป่าตัวใหญ่ เมื่อแมวตัวใหญ่เห็นคนเข้ามาใกล้มันก็กระโจนเข้าในพงหญ้าของอีกด้านแล้วหายไป