รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1018

“ซูเล่อ” ทันใดนั้น เสียงทุ้มๆ ของผู้ชายก็ดังมาจากนอกพุ่มไม้

ดูเหมือนเป็นกังวัล

ซูเล่อตกใจทันที เสียงเหมือนกับ...

อางั้นหรอ?

ซูเล่อก้าวถอยหลังอย่างรวดเร็ว โชคดีที่เธอใส่กางเกงยีนส์ จึงไม่ได้เขินอายมาก แต่เมื่อเธอออกไปก็ดูเหมือนกับคนบ้า ผมเผ้าของเธอกระเซอะกระเซิง มีเศษใบไม้แห้งติด มีจุดเล็กๆ เปื้อนบนใบหน้าที่สวยงาม เสื้อผ้ากับมือสกปรกและยังมีรอยเลือด

“อา... ฉันขอโทษ ฉันทำแมวของอาหาย” ซูเล่อเหมือนเด็กที่ทำอะไรผิด อาจับหัวของเขาพร้อมที่จะดุ

แต่ฮั่วเหยียนเซียวสังเกตเห็นว่านิ้วของเธอเปื้อนเลือด เขาก้าวขายาวๆ ไปข้างหน้า และรีบคว้ามือของเธอด้วยฝ่ามือขนาดใหญ่เพื่อตรวจสอบ “มือของเธอมีเลือดนี่”

“ไม่เป็นไร เจ็บนิดเดียวเอง แค่ข่วนเอง ไม่เจ็บแล้ว” ซูเล่อรีบชักมือออกและส่ายหัว เพราะสิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ก็คือการตามหาแมวของเขา

ฮั่วเหยียนเซียวเห็นหญ้าเหี่ยวและใบไม้บนผมของเธอ เขาจึงยื่นมือออกไปหยิบมันออกให้เธอเบาๆ ซูเล่อตกตะลึงไปสองสามวินาทีและยืนนิ่งและปล่อยให้เขาจับหญ้าเหี่ยวจากผมเธอ

ฮั่วเหยียนเซียวเก็บเศษหญ้าออกจากผมของเธอเสร็จแล้ว และสั่งด้วยเสียงต่ำ “กลับบ้านไปอาบน้ำนะแล้วเอาผ้ามาพันนิ้วด้วย”

“แต่แมวของอา...” ดวงตาของซูเล่อเหม่ยหรี่ลงเล็กน้อย เธอจะไม่กลับไปจนกว่าจะเจอแมว

“ฉันหาเองได้” ชายคนนั้นจ้องมองเธอที่ดูเขินอายเหมือนแมวตัวน้อย แล้วหัวเราะเบาๆ ที่มุมปากของเขา “อา...”

ซูเล่ออดไม่ได้ที่จะมองเขาด้วยเขินอาย “อาหัวเราะอะไร?”

“ไม่มีอะไรหรอก กลับกันเถอะ!” หลังจากที่ฮั่วเหยียนเซียวพูดจบ เขาก็เอื้อมมือไปตบไหล่เธอ “เชื่อฉันสิ ฉันจะหาให้เจอ”

ซูเล่อรู้สึกขอโทษอยู่ในใจเต็มไปหมด เธอไม่คิดว่าแมวที่ยืมเขามา จะทำแมวของเขาที่ให้มาหายไปแทน

ซูเล่อยังไม่ได้อาบน้ำตอนนี้หน้าก็ยังไม่ได้ล้าง แต่คนรับใช้เห็นนิ้วของเธอจึงนำผ้าพันแผลมาพันให้เธอ

ไม่นานก็มีการเคลื่อนไหวจากนอกลานบ้าน ภายใต้แสงแดดยามเย็น ฮั่วเหยียนเซียวเดินเข้ามาพร้อมกับแสงสีทองบนร่างกายของเขา และเขาอุ้มแมวสีขาวตัวเล็กที่มีขนยุ่งเหยิงไว้ในอ้อมแขน ถ้าไม่ใช่ชานชานแล้วจะเป็นอะไรไปได้อีกล่ะ?

รูปร่างที่สูงสง่าของเขาสร้างความแตกต่างอย่างมากกับลูกแมวตัวเล็กที่นอนขดตัวอยู่ในอ้อมแขนของเขา ทำให้สายตาของซูเล่อตกตะลึง

ทันใดนั้นเธอก็มีความปรารถนาที่จะกลายเป็นลูกแมวตัวน้อยในอ้อมแขนของฮั่วเหยียนเซียวเสียบ้าง จะได้ถูกเอาอกเอาใจ เอ็นดู และได้ความรัก

ทันทีที่ความคิดนี้ปรากฏขึ้น ใบหน้าของซูเล่อก็แดงขึ้นมา เธอรู้สึกละอายใจที่มีความคิดเช่นนี้

แม้ว่าเธอจะไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับชายคนนี้ แต่เธอจะคิดเช่นนี้ไม่ได้!

“อาเจอมัน! อาเจอที่ไหนคะ?” ซูเล่อวิ่งไปข้างหน้าด้วยความประหลาดใจและมองแมวที่เนื้อตัวมอมแมม